นางแย่งเด็กจากอ้อมแขนของเซี่ยหลูโม่ และกอดเขาไว้แน่นในอ้อมแขนของตนเองเด็กคนนั้นไม่มีกล้ามเนื้อบนตัว มีเพียงกระดูก และผอมเพรียวอย่างน่าสมเพชมีกลิ่นเหม็นออกมาจากร่างกายของเขา และผมของเขาติดเป็นชิ้นๆ เขาไม่รู้ว่ามันเป็นกลิ่นคาวเลือด น้ำมันผม หรืออะไรที่เน่าแล้วแต่ซ่งซีซีกอดเขาแบบนี้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลกปล่อยให้น้ำตาไหลอาบหน้านงอย่างไม่หยุดเด็กไม่ได้ดิ้นรน เขาถูกซ่งซีซีกอดไว้เหมือนไก่ตัวน้อย น้ำตาไหลอาบหน้าสกปรกของเขา และเป็นเครื่องหมายสีเหลืองสองเส้นความดุร้ายที่เขามีต่อเซี่ยหลูโม่นั้นหายไป เขาเป็นเหมือนของเล่น ที่อยู่นิ่งเฉย แม้ว่าเขากำลังหลั่งน้ำตา แต่ดวงตาของเขากลับเหมือนแข็งตัวไปเซี่ยหลูโม่เห็นดังนั้น หัวใจที่อยู่กระวนกระวายเป็นเวลานานนั้นก็อยู่นิ่งสักที คือสายเลือดของตระกูลซ่งตระกูลซ่งยังทิ้งสายเลือดไว้อยู่ เพียงแต่ว่าไม่รู้ว่าเด็กคนนี้หนีไปได้อย่างไรในตอนนั้น และเขามาอยู่ในมือของผู้ค้ามนุษย์เหล่านั้นได้อย่างไรหลังจากหลบหนีไปช่วงเวลานี้เขาอยู่ข้างรุ่ยเอ๋อร์ตลอก แต่เขาไม่ได้รู้ข้อมูลใดๆ จากเขาแม้แต่น้อย เขาถูกวางยาพิษจนเป็นใบ้ และเขาจะไม่ยอมให้คนอื่นเข้าใกล
รุ่ยเอ๋อร์นอนจนถึงเที่ยงคืนถึงตื่นขึ้นอย่างเต็มตัว ระหว่างนั้นเขาตื่นขึ้นมาหลายครั้ง แต่ก็อยู่ในสภาพฟื้นไม่เต็มที่อยูา เมื่อเห็นท่าอาอยู่ เขาก็ค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้งในตอนกลางคืน แสงไฟสว่างจ้า ในขณะที่เขาหลับอยู่ ซ่งซีซีได้ล้างหน้าให้เขาด้วยน้ำอุ่นแล้ว ใบหน้าเล็กๆ ของเขาดูเหมือนพี่รองไม่มีผิดเลย เพียงแต่เขาผอมเกินไปเขาตื่นขึ้นมาและร้องไห้อีกครั้ง แต่ในขณะร้องไห้เขาก็ยิ้มให้ท่านอาด้วย ลักยิ้มของเขาดูลึกลงไปอีกเนื่องจากเขาผอมลงซ่งซีซีพาเขาไปอาบน้ำ และเด็กน้อยก็แช่ตัวอยู่ในอ่าง ซ่งซีซีช่วยเขาสระผม สระผมช้าๆ ทาน้ำมันหอมหมื่นลี้กับผมเหนียวแล้วล้างออกหลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็สวมเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาใหม่ตามรูปร่างของเด็กวัยเจ็ดขวบ แต่เสื้อผ้ามันใหญ่เกินไปนิดหน่อยแต่ถึงยังไงก็ดูเป็นเด็กที่สะอาดเรียบร้อยดีที่ห้องครัวได้ทำกับข้าวไว้ ดวงตาของเขาก็สว่างเป็นประกาย เขาหยิบเนื้อชิ้นหนึ่งยัดเข้าปากโดยไม่รู้ตัว หลังจากยัดเข้าไปแล้วเขาก็รีบซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะนี่คือการกระทำในจิตใต้สำนึกของเขา หลังจากซ่อนตัวแล้ว เขาก็สงบลงและค่อยๆ นั่งกลับมาบนเก้าอี้ มองท่านอาของเขาทั้งน้ำตาซ่งซีซีเบือนหน้าออกไ
ตัวอักษรที่บิดเบี้ยวนั้น อ่านอยู่ตั้งนานถึงจะอ่านออกสักทีซ่งซีซีลืมดวงตาที่ทั้งแดงและบวมของนางขึ้น น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาอีกครั้ง สามคำนี้ราวกับมีดแทงทะลุหัวใจของนาง ทำให้ร่างกายของนางขดตัวด้วยความเจ็บปวดเมื่อกี่วันก่อนที่ครอบครัวของนางจะถูกสังหารนั้น นางก็เคยกลับไปบ้านพ่อแม่ของนาง และหารือกับท่านแม่เกี่ยวกับสงครามที่ชายแดนเฉิงหลิงท่านแม่เป็นห่วงท่านตามาก โดยกลัวว่าเขาจะเป็นเหมือนท่านพ่อและพี่ชายของนาง หลังจากที่นางปลอบท่านแม่สักพักใหญ่ ก็จากไปด้สนความกังวลใจ นางก็เป็นห่วงท่านตาด้วย แต่ห่วงท่านแม่มากกว่านางพบกับรุ่ยเอ๋อร์อยู่นอกเรือนของท่านแม่ รุ่ยเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นแล้วถามท่านอาว่าอารมณ์เสียหรือเปล่า นางยังลูบผมของเขาด้วยรอยยิ้ม "อาอารมณ์เสียนิดหน่อย แต่อีกเดี๋ยวก็จะดีขึ้นเอง รุ่ยเอ๋อร์ไม่ต้องกังวล"ตอนนั้นนางยังมีเรื่องกลุ้มใจเก็บไว้ในใจ เลยตอบไปอย่างขอไปทีบางทีรุ่ยเอ๋อร์อาจรู้สึกว่านางไม่สบอารมณ์ เลยคิดที่จะไปซื้อของหวานเพื่อกล่อมนางในช่วงเวลากว่าหนึ่งปีที่นางอยู่บ้านรอออกเรือนหลังจากกลับจากภูเขาเหม่ยชาน นางเล่นกับเด็กๆ เกือบทุกวัน เพื่อกล่อมให้พวกเขามีความสุข และพยายามขจั
หลังจากที่เขาเขียนแค่นี้เสร็จ เขาก็เหนื่อยมากจนไม่ไหวแล้วซ่งซีซีให้เขาไปพักผ่อน เมื่อเห็นเขาหลับไป ซ่งซีซีก็ไม่อยากจะจากไปนางกลัวว่าหากตนเองอยู่ห่างจากรุ่ยเอ๋อร์แม้แต่ครึ่งก้าว ทุกสิ่งที่อยู่ข้างหน้านางจะพังทลายลงราวกับความฝัน และเมื่อนางกลับสู่ความเป็นจริง จะไม่มีรุ่ยเอ๋อร์แล้วนางรู้สึกทุกข์ใจมากที่เด็กคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย และการเห็นเขาเดินกะโผลกกะเผลกก็เหมือนกับเข็มเหล็กแทงทะลุหัวใจของนางทีละเข็มเซี่ยหลูโม่กำลังเตรียมการที่จะกลับไปยังเมืองหลวง อาการของรุ่ยเอ๋อร์ยังคงต้องได้รับการรักษาโดยหมอมหัศจรรย์ดันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้โดยไม่สามารถชักช้าได้เด็กอายุเจ็ดขวบสูงพอๆ กับเด็กอายุห้าขวบ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สูงขึ้นเลยในช่วงสองปีที่ผ่านมาตั้งแต่เขาจากไป ไม่รู้ว่าเขาได้กินยาพิษชนิดใดอีก หากไม่ตรวจสอบให้ชัดเจน มักจะไม่สบายใจเซี่ยหลูโม่ยังให้นายอำเภอหลิงโจวส่งจดหมายด่วนถึงฮ่องเต้ในนามของเขา เพื่ออธิบายสถานการณ์อย่างชัดเจนตระกูลซ่งมีเลือดเนื้อเหลือไว้อยู่ เชื่อว่าทั้งฮ่องเต้และเขุนนางต่างในราชสำนักล้วนจะมีความสุขมากส่วนตระกูลขง เด็กคนนี้ก็เป็นผู้ช่วยให้รอดแก่ตระก
หลังจากที่รุ่ยเอ๋อร์หลับไป นางก็ไปหาเซี่ยหลูโม่ และแสดงกระดาษที่เขียนโดยรุ่ยเอ๋อร์ให้เขาดูหลังจากอ่านดูแล้ว เซี่ยหลูโม่ก็รู้สึกในใจซับซ้อนมาก เขาดูเหมือนกับพวกผู้ค้ามนุษย์ที่ทำร้ายเขามากหรือ?อาจกระมัง หลังจากที่จมอยู่ในสนามรบมานานหลายปี เขาก็มีรัศมีแห่งความเย็นชาอย่างหนักถอนหายใจช้าๆ "ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ ข้าจะพยายามทำตัวให้ดูอ่อนโยนหน่อย และยิ้มกับเขาให้มากๆ"เด็กต้องการการรักษาทั้งทางร่างกายและจิตใจด้วย"ตลอดทางนี้ ลำบากท่านแล้ว ขอบคุณเจ้าคะ" ความซาบซึ้งที่ซ่งซีซีมีต่อเซี่ยหลูโม่ ไม่สามารถสรุปได้เพียงประโยคเดียวเท่านั้นแต่มีเรื่องหนึ่งที่นางควรบอกเขาอย่างชัดเจนนางดึงปิ่นปักผมออก แล้วยกไส้ตะเกียงขึ้น เปลวไฟริบหรี่และห้องก็สว่างขึ้น ส่องแสงถึงแก้มบางๆ และริมฝีปากซีดของนางนางพูดช้าๆ "อาการของรุ่ยเอ๋อร์ จะห่างจากข้าไม่ได้อย่างน้อยสองสามปี หากการแต่งงานของเรายังคงดำเนินการต่อ ข้าคงต้องนำเขาให้ติดตามข้าแต่งเข้าจวนอ๋อง ข้าไม่สามารถทิ้งเขาไว้ตามลำพังในจวนเสนาบดีกั๋วกง"ใบหน้าหล่อเหลาของเซี่ยหลูโม่มีสีหน้าสงบนิ่ง และดวงตาสีเข้มของเขาเปล่งประกายด้วยแสงสว่าง "การแต่งงานของเราจะดำเน
ในที่สุด ในคืนนั้นที่จะพักที่โรงเตี้ยม หลังจากที่เซี่ยหลูโม่เอื้อมมือออกไปเพื่อช่วยพยุงซ่งซีซีลงจากรถม้ารุ่ยเอ๋อร์ก็รวบรวมความกล้าที่จะลงออกจากรถม้า จากนั้นยืนอยู่ระหว่างคนทั้งสองด้วยร่างกายที่สั่นเทาของเขา เขาอ้าแขนออกไปเพื่อปกป้องท่านอาอยู่ด้านหลัง เขาจ้องมองเซี่ยหลูโม่ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเขากลัวมากจนขาที่ผอมแห้งราวกับแท่งไม้ของเขายังคงสั่น ริมฝีปากของเขาก็สั่นเทาเช่นกัน จากนั้นก็ส่งเสียงครวญครางเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมองหน้ากันด้วยความตกใจ เกิดอะไรขึ้น? ไม่เพียงแต่ไม่ได้ผล จะเกิดผลข้างเคียงอย่างนั้นหรือ?"อ๊า!"ซ่งซีซีตบศีษะตนเองเบาๆ และตระหนักถึงเหตุผล รุ่ยเอ๋อร์ไม่รู้ว่านางไม่ใช่ฮูหยินของจ้านเป่ยว่างอีกแล้ว ยิ่งไม่รู้ว่านางกำลังจะแต่งงานกับเซี่ยหลูโม่คืนนั้น อาหลานสองคนคุยกันตั้งนานเลยไม่สามารถปฏิบัติกับรุ่ยเอ๋อร์เหมือนเป็นเด็กน้อยได้อีกต่อไป เขาขอทานในตลาดต่างๆ มาสองปีแล้ว เรื่องต่างๆ แค่บอกกับเขา เขาก็จะเข้าใจอีกอย่างเขารู้เกี่ยวกับครอบครัวที่ถูกสังหารจากชาวบ้านชาวเมืองที่พูดคุยกัน ส่วนรายละเอียดจะเป็นยังไงเขายังไม่รู้เขาอายุเจ็ดขวบแล้ว เรื่องบางเรื่องเขาต้องรู้
วันรุ่งขึ้น คนขับรถเซี่ยหลูโม่รู้สึกสดชื่นแต่รอยคล้ำใต้ตาของเขาดำมากทีเดียวซ่งซีซีประหลาดใจมากว่าเขาทำได้ยังไง ทั้งที่เห็นได้ชัดว่าเขานอนหลับไม่ดีแต่กลับมีชีวิตชีวาเช่นนี้ยกเว้นรอยคล้ำใต้ตาของเขาแล้ว ใบหน้าและดวงตาของเขาเป็นประกายจริงๆหลังจากพูดคุยกับรุ่ยเอ๋อร์เมื่อคืน รุ่ยเอ๋อร์ก็ไม่ได้กลัวและระแวดระวังกับเซี่ยหลูโม่มากขนาดนั้นอีก บางครั้งเขายังเปิดม่านเพื่อแอบมองที่แผนหลังของเขาด้วยเขาเป็นคนอย่างกับท่านปู่ของเขางั้นเหรอ? งั้นเขาก็จะเป็นผู้ที่สุดยอดมาก เขาแค่ฆ่าศัตรูเท่านั้น ไม่ทำร้ายประชาชนดังนั้นไม่ต้องกลัวเขาเลยรุ่ยเอ๋อร์บอกกับตัวเองในใจเช่นนี้ตลอด บอกว่าตลอดทาง จากนั้น ในสายตาของเขา เซี่ยหลูโม่ก็กลายเป็นคนที่เหมือนกับท่านปู่และท่านพ่อของเขาเข้า ยิ่งไปกว่านั้น เขาจะเป็นอาเขยของตนเอง และเป็นญาติสนิทของเขาในอนาคตเมื่อมาถึงอำเภอเย่ รุ่ยเอ๋อร์ได้ริเริ่มทำท่าด้วยมือให้กับเซี่ยหลูโม่ แล้ว และยังกล้าให้เซี่ยหลูโม่จับมือของเขาเพื่อซื้อขนมอบอีกด้วยซ่งซีซีรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้เห็นสภาพเช่นนี้ยิ่งไปกว่านั้น การเปลี่ยนแปลงไม่ใช่แค่นั้น รุ่ยเอ๋อร์ดูเหมือนจะเชื่อใจท่านอ
เสนาบดีมู่ปาดน้ำตาแล้วกล่าวว่า "แค่มีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว ดีแล้วนะ"เขายืนขึ้นและโค้งคำนับ "กระหม่อมเสียท่าไป หวังว่าฝ่าบาททรงอย่าถือสาพะยะค่ะ""ข้าก็เกือบเสียท่าเช่นกัน ไม่โทษเจ้า ผู้ใดที่รู้เรื่องนี้จะไม่ดีใจด้วยล่ะ" ฮ่องเต้ยิ้มอย่างสดใสและคิดบางสิ่งขึ้นมา เขารีบสั่ง "อู๋ต้าปั้น เจ้าไปตระกูลขงด้วยตนเองไป หรือไปสำนักเขตจิงจ้าวเพื่อตามหาใต้เท้าขง บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้และทำให้พวกเขาดีใจสักหน่อย"อู๋ต้าปั้นกำลังปาดน้ำตาที่ด้านข้าง เมื่อได้ยินคำสั่งจากฮ่องเต้ เขาจึงรีบตอบว่า "พะยะค่ะ ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้"อู๋ต้าปั้นจากไปอย่างมีความสุข ตระกูลซ่งมีทายาทสืบตระกูลอู๋ต้าปั้นรู้สึกมีความสุขจริงๆ ซ่งฮูหยินมีบุญกับเขา เขาอย่างให้ตระกูลซ่งเจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่าผู้ใดเสียอีกเสนาบดีมู่มองดูอู๋ต้าปั้นออกไปพร้อมกับความคิดในใจมากมาย แม้ว่าเขาจะยังมีงานราชการที่ต้องทำมากมาย แต่เขาก็ไม่ยอมที่จะกลับไปสำนักเร็วเช่นนี้"ฝ่าบาท สงครามที่ชายแดนเฉิงหลิงเป็นเรื่องที่น่าละอายสำหรับแคว้นซางของเรามาโดยตลอด เรื่องนี้ถูกปกปิดไว้ เมืองซีจิงไม่ยอมที่จะเปิดเผยในตอนนี้ แต่รัชทายาทของเมืองซีจิงก็จากไปแล้ว และการต่อ
ฮองเฮาทรงเสด็จออกมา ครั้นทอดพระเนตรเห็นฉากเบื้องหน้า พระเนตรพลันหม่นหมอง พระทัยเองก็ไม่อาจบรรยายความรู้สึกออกมาได้พระนางเสด็จเข้าไปท่ามกลางหมู่ขุนนาง แล้วตรัสว่า “องค์ชายใหญ่พ่ายแพ้ในวันนี้ นับเป็นเรื่องน่าอับอายอยู่บ้าง เพียงแต่เช้านี้เขารู้สึกปวดพระนาภี อ่อนแรงไปทั่วร่าง จึงได้เรียกหมอหลวงมาตรวจรักษา และจ่ายยาให้แล้ว”จักรพรรดิ์ซูชิงทรงขมวดพระขนง “หมอหลวงว่าอย่างไร?”ฮองเฮา รีบกราบทูล “หมอหลวงกราบทูลว่าทรงเสวยของที่ไม่ดีเข้าไปเพคะ ตอนนี้เสวยยาแล้ว อาการก็ดีขึ้นมากแล้ว”จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสด้วยพระสุรเสียงเรียบเย็น “เช่นนั้น ฮองเฮาก็ดูแลเขาให้ดีเถิด”“เพคะ!” ฮองเฮาลอบมองปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้าง แม้ไม่อาจอ่านความคิดพวกเขาได้ชัดเจน แต่เมื่อทอดพระเนตรสีพระพักตร์ของฮ่องเต้ ก็ดูเหมือนไม่ได้กริ้วมากนัก เช่นนั้น เรื่องนี้ก็นับว่าผ่านไปได้แล้วกระมัง?พระนางแย้มพระโอษฐ์ขึ้นมาเล็กน้อย กำลังจะกล่าวถวายพระพรแสดงความยินดีที่ ฮ่องเต้ทรงล่าได้หมูป่า ทว่าทันใดนั้นก็ได้ยินพระองค์ตรัสขึ้นว่า “เรื่องที่แพ้ในวันนี้ ไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกับอาการประชวร หากล่าไม่ได้ ก็คือล่าไม่ได้ วันหน้าก็ฝึกฝนให้มากข
ความจริงแล้ว เรื่องราวของราชวงศ์นั้น ทุกคนก็มิได้คิดใคร่ครวญให้ลึกซึ้งนักโดยเฉพาะองค์ชายใหญ่ยังทรงพระเยาว์ แม้พ่ายแพ้ในวันนี้ก็มิใช่เรื่องใหญ่ ท้ายที่สุดแล้ว พระองค์เป็นโอรสของฮองเฮา ภายภาคหน้าจะสูงศักดิ์ยิ่งนัก ไหนเลยจะให้เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้มาตัดสินแพ้ชนะได้?ยามนี้เมื่อเห็นพระองค์เจ็บปวดทุกข์ทรมาน เหล่าสตรีในวังก็พากันเสนอแนะถึงยาต่างๆ บ้างก็หยิบยาน้ำมันที่ติดตัวมาออกมาให้ ทูลว่าให้ใช้ทาถูนวดตรงท้องแม้แต่พระสนมซูเฟยและพระสนมเต๋อเฟยก็ตามเข้ามาเยี่ยมถามไถ่ด้วย ถึงอย่างไรครั้งนี้พวกนางก็นำองค์ชายและองค์หญิงออกมาด้วย ย่อมต้องเตรียมยาติดตัวมาไม่น้อย ครั้นเห็นองค์ชายใหญ่ทรงเจ็บปวดเพียงนี้ ก็พากันถวายยารักษากันคนละไม้คนละมือฮองเฮาย่อมมิได้ทรงคิดใช้ยานั้น พระนางเพียงต้องการให้พวกนางได้เข้ามาเห็นสภาพขององค์ชายใหญ่ด้วยตาตนเอง จากนั้นเมื่อนำความกลับไป ก็คงต้องเล่าให้บรรดาขุนนางของตนได้รับรู้เป็นแน่สรุปแล้ว ความล้มเหลวในวันนี้จำต้องมีคำอธิบาย ต้องมีเหตุผลให้ทุกคนเข้าใจว่าองค์ชายใหญ่ไม่ได้ไร้ความสามารถ เพียงแต่ทรงประชวรอยู่เท่านั้นหลังจากถามไถ่อาการกันครู่หนึ่ง ทุกคนก็พากันออกไป เว้น
ไม่นานหลังจากนั้น ลู่เจินก็มาถึงเมื่อเห็นใต้เท้าซ่งและองค์ชายใหญ่ยังคงอยู่ด้วยกัน เขาจึงรู้สึกโล่งใจและกล่าวว่า "ใต้เท้าซ่ง ท่านต้องรีบพาองค์ชายใหญ่กลับไปเดี๋ยวนี้เลย เพื่อไม่ให้ฮองเฮาทรงเป็นห่วง พระองค์ทรงส่งคนไปตามหาแล้ว เพียงแต่เหล่าขันทีน้อยไม่กล้าเข้าไปในรั้ว พวกเขาแค่ตะโกนจากด้านนอก"องค์ชายใหญ่ดูเหมือนจะไม่เต็มใจที่จะกลับไปซ่งซีซีจึงกล่าวว่า "เสด็จแม่ทรงรักเจ้ามาก พระองค์จะทรงเป็นห่วงเจ้า กลับไปเถอะ"องค์ชายใหญ่เบ้ปากพูดว่า "นางดุข้า นั่นไม่ใช่การรักหรอก นางเป็นคนเลว"ซ่งซีซีรู้สึกแปลกใจ มองไปที่เขา ฮองเฮาทรงรักและเอ็นดูเขา แม้พระองค์จะดุเขาบ้าง แต่ก็เป็นการแสดงความรักแท้ๆ เขาน่าจะรับรู้ได้ตอนนี้แค่โดนด่าไปสองคำ กลับกลายเป็นคนเลวเสียแล้ว?แต่เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่นางอยู่ในสถาบันว่านซงเหมิน นางก็เข้าใจในสถาบันว่านซงเหมินนั้น อาจารย์อาก็เคยดุและลงโทษนางหลายครั้ง นางไม่กล้าพูดอะไรเลย แต่ถ้าอาจารย์พูดคำพูดหนักๆ สักสองคำ นางก็จะรู้สึกเสียใจและบอกว่าอาจารย์เป็นคนไม่ดีอาจารย์เคยพูดเล่นกับอาจารย์ว่า นี่แหละผลของการเลี้ยงดูอย่างเอาอกเอาใจ ผลลัพธ์คือการลดค่าและอำนาจของตัวเอง
พระสนมเต๋อเฟยทรงอ่อนโยนและเป็นมิตรยิ่งกว่าพระสนมซูเฟย พระนางมีพระอัธยาศัยกว้างขวางและใจดี แม้จะอยู่กับครอบครัว แต่ก็มีผู้คนแวะเวียนมาทักทายมิได้ขาด พระนางทรงต้อนรับทุกคนด้วยความเป็นกันเอง และบางครั้งยังพระราชทานของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้แก่บุตรสาวของขุนนาง ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งฮองเฮาเองก็มีผู้คนมากมายมาเข้าเฝ้า ไหนเลยจะไม่เป็นเช่นนั้น ในเมื่อพระนางเป็นถึงพระอัครมเหสีแห่งแผ่นดิน มีตำแหน่งสูงศักดิ์ฮองเฮายังคงทรงรู้สึกว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง เรื่องไม่พอพระทัยก่อนหน้านี้ถูกกดเก็บไว้ในพระทัย ทรงแสร้งตรัสสนทนากับเหล่าขุนนางสตรีด้วยท่าทีสนิทสนมในงานเช่นนี้ ทุกคนล้วนถือโอกาสอันหาได้ยากนี้ ใช้สำหรับสร้างสายสัมพันธ์ หรือจับตาดูบุตรีขุนนางเพื่อนำไปเลือกคู่ครองให้บุตรชายฮองเฮาทรงต้องการซื้อใจเหล่าขุนนางสตรี ดังนั้นวันนี้พระนางจึงทรงเตรียมของรางวัลมากมายพระราชทานให้แก่บุตรสาวขุนนาง เพื่อเสริมสร้างภาพลักษณ์พระอัครมเหสีผู้เมตตาและรอบคอบไม่นานนัก ทหารองครักษ์ก็เข้ามากราบทูลว่า ฮ่องเต้ทรงล่าหมูป่าตัวหนึ่ง ได้ เป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับการล่าสัตว์ครั้งนี้ฮองเฮาทรงปลื้มพระ
ฮองเฮาทรงรู้สึกหงุดหงิดอย่างถึงที่สุดที่ได้ยินแต่คำตำหนิ "เช่นนั้น ตอนนี้ท่านกล่าวเช่นนี้แล้วจะมีประโยชน์อันใด? สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้ คือหาวิธีพลิกสถานการณ์ให้กลับมาได้! ตอนนี้ฮ่องเต้ไม่อนุญาตให้เขาเข้าไปในป่า แล้ววันนี้ลูกของพระสนมเต๋อเฟยกลับได้เปล่งประกายเต็มที่ ท่านพอใจแล้วหรือยัง? หากท่านมีวิธีแก้ ก็กล่าวออกมา หากเพียงแค่มาปลอบเขา ก็ไม่มีความจำเป็น!"พระนางยังคงมีความคับแค้นพระทัยต่อบ้านเกิดของตนเองฮูหยินใหญ่ฉีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนต่อองค์ชายใหญ่ว่า "เมื่อเสด็จพ่อของเจ้ากลับมาจากล่าสัตว์ และเหล่าขุนนางอยู่กันพร้อมหน้า จงไปกราบทูลเสด็จพ่อว่าเจ้ารู้ตัวว่ามิได้มีสติปัญญาเฉียบแหลม และในอดีตก็เคยเกียจคร้าน แต่เมื่อล้มเหลวเช่นนี้แล้ว เจ้ารู้แล้วว่าผิดพลาดตรงไหน ต่อจากนี้เจ้าจะตั้งใจปรับปรุงตนเอง ศึกษากับไท่ฟูและเสด็จอาให้มากขึ้น และจะไม่ทำให้ไทเฮาและเสด็จพ่อต้องผิดหวังอีก ขอให้เสด็จพ่อและเหล่าขุนนางช่วยเป็นพยานและคอยตรวจสอบเจ้า"ฮองเฮาทรงเบิกพระเนตรกว้างจนแทบถลน "เจ้าสติวิปลาสไปแล้วหรือ? จะให้เขากล่าวต่อหน้าฮ่องเต้และขุนนางทั้งหมดว่าตนเองโง่เขลาและเคยเกียจคร้าน เช่นนั้นมิยิ่งเป็นการท
พอฮองเฮาทรงได้ยินเช่นนั้น พระทัยพลันหนักอึ้ง หันไปทอดพระเนตรบรรดาสตรีขุนนางและพระสนมที่อยู่โดยรอบ ทุกคนล้วนเผยสีหน้าสงสัยและอยากรู้อยากเห็น พระนางแย้มพระสรวลฝืนๆ แล้วตรัสว่า “องค์ชายใหญ่ทรงประชวร ปีหน้าค่อยเข้าร่วมอีกครั้งเถิด”ตรัสจบก็ส่งสายพระเนตรให้หลานเจี่ยนกูกูรีบไปสืบความ จากนั้นจึงจูงพระหัตถ์องค์ชายใหญ่ เสด็จกลับกระโจมเพื่อปลอบโยน องค์ชายใหญ่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่สามารถตรัสอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราวได้ มีเพียงถ้อยคำที่ฮองเฮาทรงจับใจความได้ว่า ทุกคนรังแกเขา แม้แต่เสด็จพ่อก็รังแกเขาไม่นาน หลานเจี่ยนกูกูก็กลับมาพร้อมข่าว นางกราบทูลทุกอย่างให้ฮองเฮาทราบโดยละเอียดฮองเฮาทรงตกพระทัยอย่างถึงที่สุด ไม่อยากเชื่อหูพระองค์เองเมื่อทอดพระเนตรเห็นองค์ชายใหญ่ทรงร้องไห้จนพระเนตรบวมแดง พระนางกลับไม่รู้สึกสงสาร มีเพียงความหนาวเหน็บในพระทัยไม่มีมารดาผู้ใดเชื่อว่าบุตรของตนโง่เขลา พวกนางเพียงคิดว่าเด็กมิได้พยายามมากพอ อย่างแย่ที่สุด ก็เพียงบอกว่าเด็กฉลาดแต่ขี้เกียจตราบใดที่เขามุมานะ เขาก็จะตามทันทว่าตอนนี้ ฮองเฮาทรงเริ่มสงสัยว่าตัวเองให้กำเนิดเด็กโง่เขลาจริงหรือไม่ พระสุรเสียงเริ่มเจ
วิธีการรักษาของหมอมหัศจรรย์ดันนั้นได้ผลดีจริงๆ ภายในเวลาเพียงครึ่งเดือน พระพักตร์ของจักรพรรดิ์ซูชิงดูสดใสขึ้นบ้าง ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่ซีดเซียวและเหลืองซีดพลังในร่างกายของพระองค์ก็ฟื้นตัวขึ้นมาก หากไม่รู้สึกเจ็บบางครั้ง พระองค์คงคิดว่าตนหายดีแล้ววันนี้หมอมหัศจรรย์ดันไม่ได้มา แต่มีบุคคลจากโรงหมอหลวงมาหลายคน บอกว่าคนมาก จะได้ป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดคิดการที่หมอมหัศจรรย์ดันไม่ได้มานั้น เหตุผลคงเป็นเพราะไม่อยากให้ขุนนางและครอบครัวทราบว่า พระจักรพรรดิ์ทรงไม่สามารถแยกจากหมอมหัศจรรย์ดันได้ในตอนนี้องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองถูกทหารพิทักษ์หลวงพาไปนั่งบนหลังม้า ร่างเล็กๆ ของพวกเขาแบกธนูอยู่บนหลัง ดูท่าทางเหมือนนักธนูจริงๆองค์ชายสามถูกฉีฟางอุ้มขึ้นหลังม้า เขาสวมเสื้อคลุมบางๆ สีแดง แก้มของเขาแดงระเรื่อจากความตื่นเต้น ทำให้ดูน่ารักยิ่งนักจักรพรรดิ์ซูชิงออกคำสั่ง ม้าร้อยตัววิ่งเข้าไปในป่า ลูกๆ ของพระองค์เริ่มล่าสัตว์เสียงของม้าที่วิ่งไปทำให้ทั้งสวนว่านหลินสั่นสะเทือน จนทำให้ฝูงนกตกใจและบินขึ้นไปซ่งซีซีไม่สบายใจ จึงนำปี้หมิงขี่ม้าตามไปด้วยสวนว่านหลินนี้นางเคยมาที่นี่กับบิดาเมื่อครั้งยั
จักรพรรดิ์ซูชิงแม้เคยฝึกฝนการต่อสู้มาแล้ว แต่ในด้านนี้กลับไม่ละเอียดรอบคอบเท่าเซี่ยหลูโม่ และไม่ได้สังเกตว่าองค์ชายรองมีพื้นฐานมาแต่เดิมพระองค์เพียงเห็นว่าองค์ชายรองมีท่าทางที่จริงจัง รัดกุม และก้าวหน้าได้รวดเร็วบุตรของพระองค์มีความเฉลียวฉลาด แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้เกิดจากพระมารดาแห่งฮองเฮา เป็นความน่าเสียดายยิ่งนักมิฉะนั้น พระองค์ก็ไม่ต้องรู้สึกลำบากใจ แค่เลือกเขาก็พอแล้ววันก่อนการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิ จักรพรรดิ์ซูชิงได้เรียกเซี่ยหลูโม่มาที่ห้องทรงพระอักษรและถามว่า "เจ้าคิดว่าองค์ชายสามพระองค์ของข้านั้นเป็นอย่างไรบ้าง?"เซี่ยหลูโม่ตอบตรงไปตรงมา "องค์ชายใหญ่ไม่สนใจในศิลปะการต่อสู้ ทรงมีความสามารถต่ำ ท่าทางหยาบคาย การยิงธนูยังผิดอยู่ ทุกครั้งที่แก้ไขแล้วก็ยังทำผิดอีก ครั้งหน้าแก้ไขแล้วก็ยังผิดอยู่เช่นเดิม ส่วนองค์ชายรองมีกำลังแข็งแรง ท่าทางคล่องแคล่ว และตั้งใจจริงกับการยิงธนู ทรงมีพื้นฐานมาก่อนแล้วจึงทำได้ดีเกือบเท่ากับรุ่ยเอ่อร์ ส่วนองค์ชายสามไม่ต้องพูดถึง เขาแค่ไปเล่นเท่านั้น"จักรพรรดิ์ซูชิงชะงักไป "มีพื้นฐาน? เขาเคยฝึกมาก่อนหรือ?""น้องได้สัมผัสแขนของเขาแล้ว และรู้สึกถึงกร
เซี่ยหลูโม่ในฐานะที่ปรึกษา ได้เข้าวังสอนวิชาอาวุธให้แก่สามองค์ชายก่อนถึงงานล่าสัตว์ฤดูใบไม้ผลิ ที่จริงแล้ว องค์ชายใหญ่ควรฝึกมาตั้งนานแล้ว ทว่าเดิมทีเขาได้รับการเลี้ยงดูจากฮองเฮา ถูกตามใจดั่งดวงตาดวงใจ งานหนักใดๆ ล้วนไม่เคยต้องแตะต้อง เมื่อถูกส่งไปอยู่กับไทเฮา แม้พระนางจะทรงจัดการศึกษาให้ครบถ้วนทั้งบุ๋นและบู๊ แต่เขากลับโง่เง่าและเกียจคร้านเป็นทุนเดิม งานเล่าเรียนในแต่ละวันก็หนักหนาพออยู่แล้ว วิชาหนึ่งยังฝึกไม่ทันเสริม อีกวิชาหนึ่งก็ต้องตามไม่ทันเสียแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่มีพรสวรรค์แต่อย่างใด ซ้ำยังมิได้ขยันหมั่นเพียร จึงมักหาทางหลบเลี่ยงอยู่เสมอ ความก้าวหน้าที่น่าพอใจที่สุดในตอนนี้ คงเป็นเพียงการที่เขายอมไปเรียนหนังสือโดยไม่ร้องไห้อีก ผู้ที่ได้ประโยชน์จากการฝึกครั้งนี้กลับเป็นรุ่ยเอ๋อร์ รุ่ยเอ๋อร์ได้ฝึกพื้นฐานไปบ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้ออกแรงมากเกินไป หมอมหัศจรรย์ดันกล่าวว่าเขาต้องค่อยๆ ฝึก ไม่อาจรีบร้อน หากได้รับบาดเจ็บที่ขาอีกครั้ง จะไม่คุ้มค่าความเสียหาย ดังนั้น เมื่อเซี่ยหลูโม่สอนวิชาธนูให้พวกเขา รุ่ยเอ๋อร์จึงมีพื้นฐานอยู่ก่อนแล้ว ฝึกไปไม่กี่วันก็เริ่มเห็นผล ส่วนองค์ชายใหญ