หน้าหลัก / โรแมนติก / ลิขิตแห่งรัก / ทำไมต้องโกหกว่าตาย

แชร์

ทำไมต้องโกหกว่าตาย

ผู้เขียน: ป่าดอกท้อ
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-11-24 09:16:35

 

เมื่อทั้งคู่มาถึงร้านบะหมี่ ก็นั่งลงเจ้าของร้านเป็นชายชราท่าทางใจดีคนนึงเด็กสาวที่อยู่ข้างๆคงเป็นหลานสาว นางทำงานคล่องแคล่วเพียงพริบตาก็จัดร้านเรียบร้อยซ่งจื่อหรูนั่งลงสั่งบะหมี่ทันที

"ท่านตาเอาบะหมี่เนื้อสองชาม ขอไข่ดาวด้วยนะเจ้าคะ"

"อ้อๆๆ ได้ๆๆๆ อาหลิงเอ๊ยต้อนรับลูกค้าหน่อยเร็วๆเข้า"ชายชรารับคำก่อนจะหันไปสั่งเด็กน้อยที่ช่วยงานอยู่

"เจ้าค่ะท่านปู่ พี่ชาย พี่สาวสวัสดีเจ้าค่ะรับน้ำชาแล้วรอบะหมี่สักครู่นะเจ้าคะ"

เด็กน้อยเจื้อยแจ้วก่อนจะรินชาใส่ชามสองใบส่งให้ทั้งคู่ คนเริ่มพลุกพล่านร้านค้าเริ่มร้องตะโกนขายของ

"บะหมี่มาแล้วเจ้าค่ะทานให้อร่อยนะเจ้าคะ ลูกค้าสามท่านต้องการรับอะไรดีเจ้าคะ"

เด็กน้องยกบะหมี่มาวางจากนั้นก็รีบวิ่งไปรับรองอีกโต๊ะ บนใบหน้ามีแต่รอยยิ้มหญิงชราคนนึงกำลังล้างผักอยู่ใกล้ๆคงจะเป็นย่าของเด็กน้อย ซ่งจื่อหรูหันหลังไปมองตามเด็กน้อยไป ทันใดก็เห็นสตรีคนที่ใส่หมวกคลุมผ้าเลิกผ้าขึ้นพร้อมกับยกน้ำชาขึ้นดื่มซ่งจื่อหรูตัวชา ไม่ใช่แค่เหมือนแน่ๆแต่ว่าเป็นคนๆเดียวกันชัดเจน นางไม่มีคู่แฝดเป็นลูกคนเดียว ซ่งจื่อหรูอยู่ในภวังค์จนไม่ได้ยินเสียงหลี่เหิงเรียก

"น้องสี่ น้องสี่ น้องสี่ เจ้าเป็นอะไรไป อย่าทำข้าตกใจสิ"หลี่เหิงเรียกนางหลายครั้ง

"พี่ใหญ่ ท่านบอกข้าทีท่านว่าคนที่ตายไปแล้วจะฟื้นคืนชีพมาได้หรือไม่"

"น้องสี่ สำลักบะหมี่จนน้ำแกงขังในหัวเจ้าหรือไง คนตายที่ไหนจะฟื้น"

"แล้วหากบอกคนอื่นว่าตายไปแล้วล่ะ แต่ที่จริงยังไม่ตายล่ะ"

"น้องสี่เจ้าเป็นอะไรไป รีบกินรีบกลับเถอะ หากจื่อเย่วจื่อห่าวตื่นมาไม่เจอจะเสียขวัญ"

ซ่งจื่อหรูพยักหน้า เมื่อทั้งคู่กินบะหมี่เสร็จก็จ่ายเงินบะหมี่เนื้อราคาชามละ7อีแปะใส่ไข่ด้วยเป็น10อีแปะ ซ่งจื่อหรูนับเงินอีแปะจ่ายร้านบะหมี่จากนั้นก็จูงมือหลี่เหิงออกมา ในหัวนางกำลังคิดถึงผู้หญิงอีกคนที่เพิ่งบังเอิญเจอ

"น้องสี่ เจ้ามีเรื่องกังวลใจหรือ วางใจเถอะข้าจะไม่ให้ท่านย่าขายน้องห้ากับพวกเจ้าแน่ๆ"

"พี่ใหญ่เรื่องนั้นข้าไม่ห่วงหรอกข้าย่อมมีทางออกแน่ๆ อีกสองวันพวกเราจะขึ้นเขาไปขุดมันเทศหากบ้านไหนคนเยอะก็จะได้ส่วนแบ่งเยอะ ท่านจะกลับบ้านหรือไม่"

"ข้าอาจลาหยุดได้ ความจริงข้าอยากตามรอยท่านปู่เป็นช่างไม้การสอบขุนนางสำหรับข้าไม่ใช่เส้นทางที่ต้องการ น้องสี่ว่าแต่มันเทศคือสิ่งใด"

"มันเทศคืออาหารน่ะท่านตาข้าทดลองปลูกมานานข้าขึ้นเขาแล้วพบว่าบนเขามีอยู่เกือบสามหมู่ พี่ใหญ่ข้ายอมรับว่าป้าสะใภ้ใหญ่บางครั้งนางน่ารังเกียจแต่บ้านเดิมนางก็ไม่มีตัวตน นางจึงอยากอาศัยท่านฉุดรั้งความน้อยเนื้อต่ำใจเหล่านั้น"

"เป็นช่างไม้ไม่ดีตรงไหนท่านปู่ก็ใช้อาชีพนี้เลี้ยงดูครอบครัวได้ ท่านตาเจ้าหากไม่ล้มป่วยก็คงเหมือนท่านปู่ตอนนี้"

"อย่าพูดเลยนี่เป็นเงิน100อีแปะ พี่ใหญ่เก็บดีๆอย่าให้อาสี่รู้ท่านเอาเงินนี่ไปซื้อใบสมัครสอบถงเซิงเสีย ประกาศผลหากไม่ติดค่อยคิดเรื่องลาออกหากสอบติดค่อยมาว่ากันอีกทีเรื่องอนาคต แม้ว่าพี่สามจะน่ารำคาญไปหน่อยแต่อย่างน้อยก็ไม่น่ารังเกียจ นางยังต้องการๆสนับสนุนจากบ้านเดิมหากแต่งงานออกไปจำไว้เก็บให้ดีทางที่ดีเก็บไว้กับตัว"

ทั้งสองบอกลากันเดือนหน้าจะถึงฤดูการสอบ หลังจากสอบก็ถึงเทศกาลเชงเม้งเขาจะกลับบ้านสักที เขาพลาดทุกครั้งเพราะอาสี่มักมารีดไถเงินจนหมดแม้แต่ค่าใบสมัครเพียง20อีแปะก็ไม่มีจึงไม่เคยได้วัดความสามารถตนเอง เขาละอายใจต่อครอบครัวอาสามจริงๆอาสามที่คอยเอ็นดูพวกเขามาตลอด ท่านตาซ่งมักทำของเล่นมาให้แต่ทุกอย่างกลับถูกท่านย่าทำพัง ครอบครัวดีๆกลายเป็นขุมนรก

ซ่งจื่อหรูจำคนได้ไม่ผิดแน่ทำไมต้องโกหกทุกคนว่าตาย เมื่อคืนนี้คงเป็นพวกเขาที่นำเงินจำนวนนั้นมาวางไว้ นางเคยอยู่หน่วยสอดแนมมาก่อนตะวันออกกลางก็ประจำมาแล้วอยู่ที่นั่นจะนอนยังต้องตื่นตัว แต่เมื่อคืนพวกเขามาหาโดยที่นางไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไม่ใช่คนธรรมดาแน่ มีเหตุอะไรที่ต้องทิ้งเด็กๆไว้ลำพัง

ในเมื่อพวกเขาเลือกที่จะทอดทิ้งเหตุใดนางต้องวิ่งไขว่คว้ากัน จากนั้นก็ไม่ใส่ใจเดินซื้อของผ้าที่มีอยู่นั้นเนื้อดีเกินไปไม่เหมาะสำหรับชาวบ้าน หาซื้อผ้าธรรมดาดีกว่า จากนั้นก็อาศัยความทรงจำไปยังนางที่เคยส่งผ้าปัก เมื่อมาถึงก็ถูกคนดูแลร้านไล่ออกมา ร้านนี้ชื่อฮวาเหยียนเป็นร้านของสกุลจาง

"ขอทานที่ไหน กล้ามาเหยียบร้านเราให้สกปรกแปดเปื้อน ไปๆๆๆไสหัวไป"

"อาเฉิงมีเรื่องอะไรกัน"

"ขอทานขอรับหลงจุ๊ ไม่รู้ว่ามาจากไหน อ้างว่าเคยมาส่งงานที่นี่ ข้าไล่ออกไปแล้ว"

"อืม..ดีๆเหอะคุณหนูใหญ่นะคุณหนูใหญ่ตอนนั้นนายท่านปล่อยให้นางเป็นผู้ดูแลร้านแล้วอย่างไร กระทั่งขอทานยังกล้าต้อนรับให้เข้ามา สมควรแล้วที่ให้คุณหนูรองมาดูแทน"

"จริงขอรับ นางไม่เหมาะกับแพรพรรณสวยๆงามๆหรอก เหมาะกับขายถั่วขายรำเช่นนั้นแหละ"

จางเฉิงและจางลิ่วเป็นคนดูแลคนใหม่ของร้านฮวาเหยียนจึงไม่รู้จักซ่งจื่อหรู

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ลิขิตแห่งรัก   ปลุกวิญญาณนักธุรกิจสาว

    นางจึงหันหลังกลับจากนั้นก็ไปเลือกร้านอื่น เดินมาสักพักจนเจอร้านในตรอกเล็กมีป้ายเขียนง่ายๆว่า จินปู่เตี้ยน ร้านผ้าของสกุลจินเดินเข้ามาก็เจอสตรีวัยสามสิบปีลายๆลุกขึ้นมาต้อนรับ"แม่หนู เจ้ากำลังหาสิ่งใดกัน ให้ข้าช่วยดีหรือไม่"จินเหนียงทักทายเด็กสาวตรงหน้านางไม่เคยตัดสินใครจากการแต่งตัว"เถ้าแก่เนี้ย ข้าอยากได้ชุดสำเร็จเจ้าค่ะ ของเด็กผู้ชายสามขวบกว่ากับเด็กผู้หญิงห้าขวบกว่า""มาถูกร้านแล้ว นี่เป็นเนื้อผ้าธรรมดาราคาชุดละ70อีแปะ ถูกมากแล้วปกติข้าขาย90อีแปะเชียวนะ แต่เห็นการแต่งตัวของเจ้าแล้ว คิดว่าคงมีใจซื้อจริงจึงลดให้ อย่าคิดว่าข้าดูถูกเจ้าล่ะ""งั้นของเด็กผู้ชายข้าขอสองชุด สีฟ้ากับสีน้ำเงิน ส่วนของเด็กผู้หญิง เอาสีชมพูกับสีเหลืองเจ้าค่ะ""แล้วของเจ้าล่ะ ถ้าเอาข้าคิดราคาเดียวกัน ปกติขนาดตัวเท่าเจ้าอยู่ที่ชุดล่ะ100อีแปะ""เถ้าแก่เนี้ย ท่านรับงานปักหรือไม่เจ้าคะ""เฮ้อ พูดก็พูดเถอะ เมื่อก่อนคุณหนูอวี้เซียนดูแลฮวาเหยียนนางมีน้ใจนักไม่เคยกดหัวร้านเล็กอย่างพวกเราเลย พอคุณหนูอวี้เซียนถูกปลดให้ไปดูแลร้านเบ็ดเตล็ดที่กำลังจะขาดทุน ได้ข่าวว่าหากภายในสิ้นปียังทำกำไรไม่ได้จะให้นางแต่งไปอยู่เป่ยเหลียง

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-24
  • ลิขิตแห่งรัก   สามหมู่บ้านร่วมใจ

    เพิ่งเข้าตำบลครั้งแรกก็ลืมนั่นลืมนี่จึงเดินกลับไปยังร้านข้าสารอีกรอบ เถ้าแก่เห็นว่าก่อนหน้านางซื้อของเยอะจึงต้อนรับดีกว่าเดิม"แม่นางน้อย เจ้าลืมซื้อสิ่งใดรึ หากร้านข้ามีย่อมขายให้ราคาย่อมเยาว์""เถ้าแก่ ข้าลืมซื้อน้ำตาลเจ้าค่ะ ช้าซื้อของเยอะเกินไป หากลืมน้ำตาลคงแย่ อีกหน่อยพวกเขาคงไม่จ้างข้าเข้าเมืองอีก""อ้อ ที่แท้เจ้าก็รับจ้างคนในหมู่บ้านหรอกรึ เอาน้ำตาลอะไรข้าจะจัดหาให้ จะคิดเจ้าถูกลงหน่อยให้เจ้าได้กำไรบ้าง""น้ำตาลทรายขาว5ชั่ง น้ำตาลทรายแดง3ชั่ง น้ำตาลกรวด 3ชั่งเจ้าค่ะ""น้ำตาลทรายขาวชั่งละ35อีแปะ น้ำตาลทรายแดง25อีแปะน้ำตาลกรวด30อีแปะทั้งหมดเป็น340อีแปะ คิดเจ้า330อีแปะเจ้าจะได้กำไรจากค่าเหนื่อยเอาส่วนต่างไว้นั่งเกวียนกลับบ้าน""ขอบคุณเจ้าค่ะ วันหลังหากมีคนต้องการซื้อของข้าจะมาร้านท่านนะเจ้าคะ เถ้าแก่ท่านรับซื้อของจากข้างนอกหรือไม่เจ้าคะ""ต้องดูก่อนว่าเป็นอะไรหากมีก็นำมาขายได้ ข้าแซ่เหลียงชื่อเว่ยอู่""ข้าแซ่ซ่งชื่อจื่อหรูเจ้าค่ะ ข้าอยู่หมู่บ้านหลี่ซาน""อ้อ หลี่ซ่งเหวินที่ทำงานอยู่ที่ว่าการมักมาซื้อของข้าไปขายบ่อยๆ พวกเจ้ามาจากที่หมู่บ้านเดียวกัน""ใช่เจ้าค่ะ เขาเป็นท่านลุงของข้

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25
  • ลิขิตแห่งรัก   หาเรื่อง

    "พี่ใหญ่ ท่านแต่งออกมาแล้วจะยุ่งทำไม ข้าต้องมาตามหาสามีข้า นังเด็กแพศยาออกมาเดี๋ยวนี้นะ เจ้าเอาสามีพวกข้าไปซ่อนไว้ที่ไหน โอ๊ย พี่ใหญ่ท่านกล้าตีข้าหรือ" สะใภ้หวังทั้งสองไม่ให้ความสำคัญกับพี่สามีคนนี้จึงเยาะเย้ยดูถูกหวังซื่อตบพวกนางทันทีผัวะๆๆตุบตับๆ ใครจะคิดว่าหวังซื่อจะตบตีน้องสะใภ้ ทั้งสามชุนละมุนหลี่ม่านอวี้วิ่งมาถึงก็เข้าช่วยมารดาตนจนถูกคนโตกว่าตบตีจนร้องไห้ ชาวบ้านที่เป็นสตรีก็วุ่นวายแยกทั้งสามออกจากกัน"เห็นไหมเจ้าทำอะไรลงไป นังซ่งจื่อหรูหากไม่ใช่เจ้าไปยั่วยวยคนเขาจะมาถึงที่หรือ" หลี่อ้ายเสิ่นชี้หน้าด่า"ข้าไม่เชื่อว่าเป็นนาง หึเจ้าคงไม่ลืมเรื่องปลดภรรยาของอาไหลฝูหรอกนะ หากกล่าวเหลวไหลระวังมารดาเจ้าจะถูกปลด" ป้าสะใภ้หกชี้หน้าหลี่อ้ายเสิ่น"ใช่ๆๆๆ"หลายเสียงก็สนับสนุน พวกเขาไม่ชอบเด็กอ้ายเสิ่นคนนี้จริงๆ ไม่รู้ว่าแม่เฒ่าหลี่เลี้ยงบุตรสาวอย่างไร พฤติกรรมน่ารังเกียจนัก"ใช่จื่อหรูของพวกเรา ถูกนังปีศาจเฒ่านั่นตี จนปางตายยังหอบสังขารไปหาอาหารแถมยังไม่หวงยังคิดแบ่งปันเสบียงผู้อื่นอีก""หลี่อ้ายเสิ่นคนบ้านเจ้านอกจากหาเรื่องยังสร้างประโยชน์อะไรบ้าง"ชาวบ้านก็เริ่มไม่พอใจตะโกนใส่หน้านางแต

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25
  • ลิขิตแห่งรัก    เขียนสัญญากู้ยืม

    "อะไรนะ บัณฑิตจะไปสถานที่เช่นนั้นได้อย่างไร เมียต้าโจวเรื่องนี้กระทบถึงเด็กคนอื่นในหมู่บ้านนะเจ้าพูดให้ดีๆ" หลี่ฝูเหยาถึงกับหน้าดำเป็นก้นหม้อ ชื่อเสียงหมู่บ้านจะถูกทำลายไม่ได้"ลุงใหญ่ แม่สื่อที่ข้าคุยนางบอกข้าเอง นางบอกว่าสกุลไป๋ทางนั้นไม่ต้องการหมั้นหมาย แล้วฮือๆข้าลำบากเพื่ออะไร ลูกข้าคัดหนังสือจนมือไร้เรี่ยวแรง อาของเขากลับเอาเปรียบถึงเพียงนี้ เงินที่ข้าส่งไปกลับไม่ถึงมือ ฮือๆๆ""อีสารเลว เจ้าเป็นสะใภ้แบบไหนมาข้าจะตีเจ้าให้ตาย เหอะบุตรสาวเจ้ากับเจ้าห้าไม่ช้าก็จะถูกขายแล้ว ข้าไม่สนใจพวกเจ้าหรอก"หลี่อ้ายเสิ่นชี้หน้าด่าพี่สะใภ้คนโต"อาเล็ก ท่านเป็นสตรียังไม่ออกเรือนแสดงท่าทีเช่นนี้สมควรรึ ท่านอยากเป็นฮูหยินแต่กิริยาที่ท่านทำยังเทียบไม่ได้กับสาวใช้เลย หากท่านย่ากล้าขายน้องสาวข้าไปก็ไม่จำเป็นต้องกตัญญูอีกต่อไป"หลี่หานกางแขนป้องมารดาเอ่ยพร้อมกับมองเหยียดอาสาว"นี่พวกเจ้าสองคนมาทำอะไรอยู่ที่นี่ สามีพวกเจ้าถูกคนคุมบ่อนตีจนขาหักตอนนี้ถูกหามกลับมาที่บ้านแล้ว" ชาวบ้านหมู่บ้านเถาซานวิ่งมาตามสะใภ้แซ่หวังมั้งสองคน" เสียเวลาข้ามากแล้ว ก่อนจะไปจ่ายมาคนละแปดตำลึงยกเว้นป้าใหญ่ นางเสียหายพอแล้ว ข้

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25
  • ลิขิตแห่งรัก   ปรึกษาหารือ

    ซ่งจื่อหรูเดินไปทางหลังบ้านก็เห็นบรรดาท่านป้าดายหญ้าที่สูงเกือบเท่าตัวคนจนเกือบเสร็จ มองเห็นเหล่าพืชต้นเล็กๆ มีผลยาวสีเขียวสีแดง โอ้สวรรค์จ๋า มีพริก มีฟักทอง ต้นกระเทียม ถึงแม้จะขึ้นกระจัดกระจายแต่ก็เยอะพอควร ที่ตอนแรกไม่เห็นเพราะตอนนั้นสำรวจแต่ภูเขากับบริเวณบึงบัว ที่จริงบ้านนี้มีของดีไม่น้อย"ท่านป้า...ตรงนั้นไม่ต้องถางเจ้าค่ะ""เอ๋ ทำไมรึจื่อหรู หญ้าพวกนี้ถางไปเดี๋ยวก็ขึ้นอีกต้องขุดรากออก""ไม่ใช่เจ้าค่ะมันกินได้ ต้นนั้นเรียกว่าพริก ที่เลื้อยๆเรียกว่าฟักทองเจ้าค่ะ ส่วนนั่นต้นกระเทียมป่า ริมน้ำนั่นคือเผือกเจ้าค่ะ พวกท่านช่วยเก็บเจ้าลูกเขียวๆแดงๆให้ข้าสักหน่อย มื้อกลางวันข้าจะทำอาหารที่พวกท่านไม่เคยกินให้ชิมเจ้าค่ะ""เอ่อ จื่อหรูลุงหกถางเจ้าฟักทองนั่นเยอะเชียว กินได้จริงๆหรือ ""ท่านลุงเก็บลูกที่ถางไปแล้วไว้ให้ข้าเถอะเจ้าค่ะ กินได้หรือไม่เดี๋ยวก็รู้"แม้ไม่แน่ใจแต่ทุกคนก็พร้อมใจกันเก็บให้นาง อย่างไรเลยหากเด็กคนนี้บอกว่ากินได้ มีอาหารเพิ่มใครจะไม่เอากัน ซ่งจื่อหรูนำตับหมูออกมาหนึ่งพวงก่อนจะหั่นเป็นชิ้นไม่หนาไม่บาง จากนั้นก็คลุกด้วยขิงกับเหล้าเหลือง"ให้ตายเถอะกลัวไม่มีข้าวกิน ลืมซื้อแ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26
  • ลิขิตแห่งรัก   ปรึกษาหารือ2

    เมื่อมาถึงก็เหลือแค่เก็บกวาดก็เสร็จ ตอนนี้พื้นที่ๆเคยมีวัชพืชรกเต็มไปหมด กลายเป็นพื้นที่โล่ง รั้วทั้งสี่ด้านล้อมเสร็จแล้ว หินมากมายถูกกองไว้ ต้นหลิวขนาดใหญ่ถูกเลื่อยกิ่งที่ยื่นออกไปด้านนอก เพื่อป้องกันคนจะปีนเข้ามา เดิมทีหลี่ฝูเหยาต้องการโค่นออกเพื่อให้มีพื้นที่เพิ่มขึ้น แต่นางบอกจะเก็บไว้เป็นร่มเงาให้น้องๆนั่งเล่น"เจ้าสี่มาแล้วรึ"หลี่ฝูเหยาเอ่ยถาม"แม่หนูสี่เข้าอยากถามเจ้าว่าจะแบ่งปันอย่างไรดี เรื่องมันเทศเหล่านั้น" ผู้นำหมู่บ้านไป๋ซานเอ่ยขึ้น"อืมให้ผู้ชายขุดมันเทศ ผู้หญิงเก็บเกาลัด เด็กๆที่พอใช้งานได้ ก็ให้รับหน้าที่ขนลงเขา เอามารวมที่ลานต้นไหวปากทางเชื่อมสามหมู่บ้านนั่นแหละเจ้าค่ะ""จริงด้วยแม่หนูสี่ ไอ้ที่เจ้าเรียกว่าพริกนั้น กินแล้วอยากกินอีกถึงจะทำให้ข้าร้องไห้ก็เถอะ" ชาวบ้านยังคิดถึงรสชาตินั้นจึงเอ่ยถาม"พริกช่วยให้เจริญอาหาร ขับเหงื่อ ขับลมได้เจ้าค่ะ ข้าเก็บเมล็ดพันธุ์ไว้หากเพาะแล้วขยายพันธุ์ได้ พวกเราก็มีอาหารเพิ่ม จริงสิ บ้านข้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่รบกวนทุกท่านจนเกินไป ช่วยไปซ่อมแซมบ้านปู่เก้าให้สักหน่อยได้ไหมเจ้าคะ"ซ่งจื่อหรูเอ่ยแก่คนที่มาช่วยงาน"เจ้าไปบ้านเจ้าเก้ามา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26
  • ลิขิตแห่งรัก   ปรึกษาหารือ3

    ปลายยามซวี(19.00-20.59)เกวียนวัวค่อยๆเคลื่อนเข้ามาในหมู่บ้าน แล้วหยุดตรงที่หน้าบ้านของหลี่ฝูเหยา หลี่ต้าจูยืนรออยู่แล้ว หลี่เหิงลงจากเกวียนมา ก่อนจะคาราวะเขา"เหตุใดไม่เจอเพียงปีกว่าเจ้าซูบผอมเพียงนี้ เจ้าใหญ่เงินที่ทางบ้านส่งไป ไม่พอให้เจ้ากินอยู่หรือ"หลี่ต้าจูเอ่ยถามหลานชายคนโต"พี่ใหญ่ ท่านผอมมากท่านแม่อยู่บ้านน้องสี่ ท่านย่าพอทะเลาะกับท่านพ่อเสร็จก็ออกไปนางบอกจะกลับบ้านเดิมสักสองสามวัน ไม่อยากเห็นหน้าพวกเรา" หลี่หานเอ่ยกับพี่ชาย ก่อนจะพากันเดินเข้าบ้านหลี่ฝูเหยา หลี่เหิงถามอาการของหวังซื่อกับซ่งจื่อหรู"ตอนนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง"หลี่เหิงถามน้องสาวซ่งจื่อหรู"อาการ Panic ละมั้ง อ้อข้าหมายถึงนางสะเทือนใจน่ะ"หลี่ต้าจูทักทายลุงใหญ่ของเขาก่อนจะเอ่ยกับหลี่ฝูเหยาอย่างเกรงใจ"ลุงใหญ่รบกวนท่านอีกแล้ว เป็นอย่างที่ท่านกล่าวมาคนบ้านข้าหาเรื่องไม่เว้นวันจริงๆ""ช่างเถอะๆ ใครใช้ให้เจ้าเป็นลูกเจ้ารองน้องชายข้าล่ะ วันนี้มาดึกดื่นมีอะไรกันแน่"หลี่ต้าจูเป็นคนเอ่ยขึ้น จากนั้นก็ตามด้วยหลี่หาน ยังไม่ทันฟังจนจบหลี่ฝูเหยาก็แทบจะไปที่ตำบลลากคอหลี่ต้าเหวินมาลงโทษตามกฎบรรชนเสียจริงๆ"ท่านพ่ออย่าโมโหเลย ร

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26
  • ลิขิตแห่งรัก   ความลับที่ไม่เคยพูด1

    หลี่ต้าจูเดินเหม่อ หลี่เหิงและหลี่หานเองก็ไม่ต่างกัน ในบ้านของซ่งจื่อหรูหลี่ม่านอวี้นั่งรออยู่หลี่หวังซื่อหลับไปแล้ว ทันทีที่เห็นหลี่เหิงหลี่ม่านอวี้ก็โผเข้าใส่ร้องไห้ ซ่งจื่อหรูให้หลี่เหิงกับหลี่หานนอนอีกห้องส่วนหลี่ถิงถิงขอบิดานอนค้างกับพี่สี่ของนาง หลี่ต้าจูต้องกลับบ้านเพราะป้ารองที่กำลังตั้งครรภ์ไม่มีใครอยู่ด้วย ซ่งจื่อหรูเล่านิทานต่อจากเมื่อวานเด็กๆ หลับหมดแล้ว นางอยากเข้าไปในมิติแต่วันนี้คงไม่ไหว ทะลุมิติมาที่นี่ได้สามวันยังไม่มีวันไหนได้พัก ใครบอกว่าสมัยโบราณนั้นไม่วุ่นวาย นี่ไงวุ่นวายสุดๆหลี่เหิงรีบกลับทันทีที่ได้ข่าว จึงยังไม่ได้กินอะไร ซ่งจื่อหรูเองก็เหนื่อยมาก นางเข้าครัว หยิบไข่ไก่ออกมา ต้มกับน้ำตาลทรายแดง ให้ตัวเองและพี่ไปคนละ2ฟอง ทั้งหมดออกไปคุยหน้าบ้านที่ตอนนี้ดายหญ้าและกวาดจนเตียน ทั้งสี่คนนั่งกินไข่หวานไม่มีใครเอ่ยอะไรจนพระจันทร์ตรงศรีษะจึงรู้ว่าเป็นเวลาปลายยามจื่อแล้ว(23.00-00.59)"เหตุใดท่านพ่อไม่มาตามหาท่านแม่สักนิด"หลี่เหิงถามขึ้นมา"พี่ใหญ่ ท่านไม่กลับบ้านมานานท่านคงไม่รู้ ท่านพ่อเอาแต่ขลุกอยู่บ้านแม่หม้ายเหล่านั้น หากท่านแม่โวยวายก็จะถูกตี เมื่อก่อนตอนข้ายังเด็

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26

บทล่าสุด

  • ลิขิตแห่งรัก   อดีตของจินเหนียง

    ซ่งจื่อหรูมองหน้าอารองของนางขนมร้อยชิ้นเนี่ยนะจะเลี้ยงแขกเหรอ จากนั้นนางก็ซื้อเต้าฮวยและของแห้งไปฝากจินเหนียง คนส่วนใหญ่ได้อาชีพมาจากนางจึงไม่รับเงิน ซ่งจื่อหรูจึงทำได้แค่ขอบคุณแล้วรีบกลับบ้านใช่นางขี้เกียจและขี้เกียจมากๆ แต่อย่างไรเล่าซ่งจื่อเย่วซ่งจื่อห่าวและจ้าวเฟยเซียนไม่กินของที่คนอื่นทำโดยเฉพาะจื่อห่าว ไม่รู้ว่าจะเหมือนอะไรกันนักหนาขนาดเกิดคนละภพละชาติความเรื่องมากยังเหมือนกันอีกเฮ้อเหนื่อยใจรถม้าของซ่งเต๋อมาจอดรอแต่เช้าแล้ว คนงานเปิดประตูร้านเห็นรถม้าจอดอยู่ก็รีบไปตามเถ้าแก่ทันที จินเหนียงออกมาต้อนรับเขาพร้อมชวนทานมื้อเช้า เขาเองก็ยังไม่ได้กินมาจึงตอบตกลงกับข้าวไม่พิถีพิถันนัก มีเพียงผัดผักกาดกับหมูสามชั้น ไข่ผัดพริกหยวก ข้าวต้มและยำหัวผักกาดดอง ต้องยอมรับว่าหลานเขาดองผังเก่งจริงๆ ตอนนี้เป็นสินค้าที่ขายดีที่สุดก็ว่าได้ จินเสี่ยวฮวาวิ่งตึงตังลงมาจากชั้นสองจนถูกสายตามารดาตำหนิ"ท่านอย่าถือสานางเลยนะเจ้าคะ ข้ามัวแต่หาเงินกลัวนางจะลำบากเลยปล่อยปะละเลย หย่อนการอบรมนางไปบ้าง"จินเหนียงเอ่ยขอโทษเบาๆ" นางยังเด็ก ท่านค่อยๆสอนเถอะ หลานสี่นางฝากเต้าฮวยมาให้เห็นว่าท่านชอบทาน นางจัดห่อส

  • ลิขิตแห่งรัก   ซื้อขนมฝากสาวน้อย

    "เสี่ยวฮวา ลูกไปกับท่านอาหลี่ไปตามรายชื่อที่แม่เขียนให้พวกเขาเป็นช่างทอผ้าเก่าแก่ของบิดาเจ้า ดูว่าใครยังพอทำงานไหว ใครยังสามารสอนงานลูกศิษย์ได้ ต่อไปนี้ไม่ทำงานไม่มีขนมให้เจ้ากินมีเพียงข้าวสามมื้อ"จินเหนียงดูบุตรสาวจริงจังจินเสี่ยวฮวาทำท่าฮึดฮัด บ่นอุบอิบทำปากยู่แต่จำต้องยอมตามขึ้นรถม้าไปอย่างง่ายดายเวลาท่านแม่โกรธนั่นคือโกรธจริงๆ รถม้าวิ่งไปตามถนนเข้าหมู่บ้านเล็กๆออกหมู่บ้านนี้ ยามเซินแล้วเพิ่งจะมาได้เพียงห้าหลังแต่ละคนรับปากว่าจะมาทำงานให้อีกครั้งทางเข้าหมู่บ้านสุยโจวมีหลุ่มขรุขระมากมายรถม้าตกหลุมบ่อยครั้งจนจินเสี่ยวฮวาอาเจียนไม่หยุด หลี่ซ่งเต๋อต้องคอยลูบหลังให้นางเขาสั่งคนขับให้วิ่งช้าๆ เด็กสาวอาเจียนจนไม่ไหวหลี่ซ่งเต๋อไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนว่าจะต้องเดินทางไปที่อื่นบนรถมาไม่มีพรมจึงอุ้มนางไว้บนตักให้นางนอนพักพิงกับอกเขา ลำแขนแกร่งกระชับอ้อมกอดไว้ไม่ให้นางกกระเทือนจากแรงกระแทกของล้อรถมากนัก จินเสี่ยวฮวาหมดแรงก่อนจะใช้แขนคล้องคอท่านอาตรงหน้าเพราะกลัวตกแล้วหลับไป หลี่ซ่งเต๋อพานางมาส่งเขาอุ้มนางลงมาจินเหนียงเห็นสภาพบุตรสาวก็สงสาร"ทางลำบากนัก พรุ่งนี้ข้าจะเอารถม้าคันใหญ่มานางจะได้นั

  • ลิขิตแห่งรัก   รองประมุขหอดอกบัว

    ทางด้านซ่งจื่อหรูที่คอยห่วงใยดูแลเหล่าบรรดาคนรักของผู้ที่ไปปราบกบฎก็เหนื่อยไม่น้อย เซี่ยหนานอินไปได้ไม่นานจางอวี้เซียนก็คลอดบุตรชายตอนนี้กำลังอยู่เดือน ในมือมีฝ้ายอยู่มากมายเดิมทีนางกว้านซื้อมาหนึ่งหมื่นชั่งแต่กลับไปเจอชาวบ้านที่ปลูกฝ้ายแต่ไม่อยู่ในสัญญาของวั่นทงนางสงสารรับซื้อมาเกือบสองหมื่นชั่ง คงต้องทำเครื่องปั่นด้ายกับหาคนมาเรียกรู้วิธีการทอทุกครั้งต้องสั่งผ้าจากอี้โจวกับกุ้ยโจว ซ่งจื่อหรูยึดฮวาเหยียนมาจากจางฟ่านได้จากนั้นก็ปลดป้ายออกเปลี่ยนเป็นจินปู่เตี้ยน จินเหนียงดูแลเป็นหุ้นส่วนกับนาง หุ่นไม้เทียบเท่าตัวคนเวลานำชุดสำเร็จสวมใส่สามารถทำให้ตัดสินใจในการซื้อได้ง่าย ตอนนี้ซ่งจื่อหรูออกแบบชุดและลายปัก จินปู่เตี้ยนทำหน้าที่ผลิตและจำหน่ายมีฝ้ายอยู่ในมือต้องหาทางทำให้งอกเงยมากกว่ามาทำใส้เสื้อกั๊กกับผ้านวมหลี่ม่านอวี้ไม่ว่างต้องคอยดูแลหลี่อ้ายเสิ่นพี่เพิ่งคลอด ตัวนางเองก็ต้องดูแลป้าสะใภ้ หลี่ถิงถิงยังห่วงเล่น หลี่เหิงกับหลี่หานเดินทางไปเตรียมตัวสอบ มีแค่อาซ่งเต๋อที่คุ้นเคยกับจินเหนียง หลังจากเซี่ยน้อยหลับซ่งจื่อหรูจึงเดินทางไปบ้านท่านปู่ใหญ่ เพื่อหาท่านอาซ่งเต๋อ"ท่านปู่ใหญ่ ข้าจื่อห

  • ลิขิตแห่งรัก   เดินทางเข้าเมืองหลวง

    คืนนี้ซ่งจื่อหรูนอนกอดอยู่กับจ้าวเฟยหรง เขากล่อมนางทั้งคืนในใจทั้งคู่ต่างมีกังวล"ท่านพี่ ข้าเพิ่งเจอกับท่านเหตุใดมีเรื่องให้ต้องห่างกันอีกแล้ว"ซ่งจื่อหรูถอนหายใจถามด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นจ้าวเฟยหรงรับรู้ว่านางร้องไห้จึงลุกขึ้นมาจับนางนั่งบนตักก่อนจะเกยคางกับไหล่นวลเนียนมือโอบเอวนางไว้"อย่าร้อง ข้าสัญญาจะกลับมาหาเจ้า น้องหญิงเราจากจากกันนานเกินไปชาตินี้ข้าไม่ใช่คนไม่เอาไหนอีกแล้ว ข้าต้องรอดกลับมาหาเจ้า""ชาติก่อนท่านปกป้องข้ากับลูกท่านไม่ใช่คนไม่เอาไหน ท่านพี่ท่านต้องปลอดภัยกลับมานะตอนนี้เป็นข้าที่อยากอุ้มท้องมีลูกให้ท่าน ชาติก่อนท่านจากไปไม่ทันเห็นหน้าลูกด้วยซ้ำ ชาตินี้ท่านต้องช่วยข้าเลี้ยงพวกเขาเลี้ยงลูกของเราห้ามทิ้งข้าไปอีก""ได้ข้าสัญญาเจ้าอยู่ที่นี่มีคนคอยปกป้อง ข้ารู้เจ้าเกลียดจ้าวเฉิงแต่อาหรูหากเจ้าไปด้วยมีแต่จะทำให้ข้าห่วงหน้าพะวงหลัง อยู่กับเสด็จแม่รอข้าชนะกลับมาแล้วข้าจะมีลูกกับเจ้าหลายๆ คน"จ้าวเฟยหรงจูบซับน้ำตาให้นาง เขาอยากรักนางแต่ร่างกายนางยังเด็กเกินไป เขาเห็นหลี่อ้ายเสิ่นคลอดบุตรนางเจ็บทรมานมาก เขาควรเชื่อซ่งจื่อหรูรอให้นางพร้อมกว่านี้ อีกอย่างไม่รู้ว่าต้องสู้กับจ้าวเ

  • ลิขิตแห่งรัก   ซ่งจื่อหรูลงมือ

    "อ้ายเสิ่น ข้ารักเจ้านะแต่เรื่องบ้านเมืองสำคัญ เลี้ยงลูกให้ดีรอข้ากลับมาหาเจ้ากับลูก จิงอี้"จิงเสวียนหยิบจดหมายมาดูก็ถอนหายใจเด็กคนนี้ไปชายแดนแทนเขาโง่หรือไงนะ อ้ายเสิ่นเจ็บท้องมาสองชั่วยามแล้วหลี่ไหลฝูมาถึงก็โกรธมาก ต่อให้เป็นหลานชายอาจารย์เขาๆก็ไม่สนแล้ว ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเช่นนี้หากเขากลับมาต้องคิดบัญชีแน่ๆหนึ่งชั่วยามต่อมาหลี่อ้ายเสิ่นก็คลอดเด็กคู่แฝดออกมาเป็นผู้ชาย นางนอนร้องไห้ไม่หยุดจนซ่งจื่อหรูกลัวว่านางเป็นซึมเศร้าหลังคลอด เซียวอวี้หรานเดินมาหานางพร้อมกับก้มลงกระซิบบางอย่างหลี่อ้ายเสิ่นมองหน้าเซียวอวี้หรานก่อนจะพยักหน้า แล้วหันไปมองเด็กทั้งสองที่ถูกห่อผ้าไว้หลังจากเด็กคลอดออกมาปลอดภัย จิงเสวียนเตรียมตัวออกจะไปตามน้องชายก็ถูกจางหมัวมัวเชิญมาให้ไปพบเซียวอวี้หรานเขาจึงตามไป พอเข้ามาถึงก็เห็นเซียวอวี้หรานนั่งลงตรงหน้ามีป้ายคำสั่งบางอย่าง เขาจำได้นั่นเป็นคำสั่งของกองทัพกิเลนทองของท่านตาเขาในอดีตนี่เป็นตรารองแม่ทัพ ท่านน้ามีมันได้เช่นไรมิใช่ว่าถูกทำลายไปตั้งแต่คราวที่เกิดกบฎแล้วหรือ"ท่านน้า นี่คืออะไรขอรับหมายความว่าเช่นไร" จิงเสวียนแปลกใจกับสิ่งที่อยู่บนโต๊ะตอนนี้"ให้เจ้า

  • ลิขิตแห่งรัก   ล่วงรู้แผนการ

    ซ่งจื่อหรูกำลังนั่งดูแผนที่ ซ่งอวิ่นห่าวนอนหนุนตักนางอยู่เหลือวงสีแดงรอบกำไลแค่สิบวงแปลว่าเขาสามารถมาได้อีกแค่สิบครั้ง"อาเจ้ ผิงผิงสามขวบแล้วผมกำลังคิดว่าจะให้เรียนที่ไหนดี ผมกับหุ้นส่วนเปิดบริษัทในแถบยุโรบ หรือให้ผิงผิงเรียนที่นั่นดีครับ"ซ่งอวิ่นห่าวปรึกษาเรื่องบุตรสาว"อย่าเลย เรียนที่ไทยก็ได้ไม่ค่อยกดดัน โตอีกหน่อยพอเข้ามัธยมค่อยย้ายมาเรียนที่จีน""อาเจ้ยุโรปก็ไม่แย่นะ ผมไปดูมาหลายที่แล้ว""อาห่าว อย่าส่งลูกไปที่แบบนั้นแต่เด็ก ควรปลูกฝังลูกให้รู้จักรากเหง้าวัฒนธรรมของบรรพุรุษแต่ยังเล็ก ไว้จบไฮสคูลแล้วหากเขาไม่อยากเรียนที่ไทยหรือที่จีนค่อยถามอีกที พี่เคยบังคับนายหรือเปล่าพี่ลากนายไปทุกที่ให้นายรูจักคนไปทั่ว คุณยายเองก็สอนนายให้มีความเคารพผู้ใหญ่ ตอนอยู่เมืองไทยนายยกมือไหว้กระทั้งยามของหมู่บ้าน ที่นายสำเร็จทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะนายเรียนเมืองนอกแต่เพราะนายรู้ว่าเวลาไหนควรวางตัวเช่นไร วัฒนธรรมเอเซียดีงามอยู่แล้วอย่าผลักลูกไปรับวัฒนธรรมแตกต่างแต่เด็ก""โอเคผมเชื่อพี่ ว่าแต่พี่ดูอะไรอยู่ผมเห็นพี่คิ้วขมวดนั่งดูตั้งนานแล้ว"ซ่งอวิ่นห่าวเห็นพี่สาวนั่งจ้องกระดาษแผ่นนั้นมานานก็สงสัย"แผนที่นะ

  • ลิขิตแห่งรัก   จ้าวเฟยหรงกลับมาแล้ว

    ตลาดหมู่บ้านหลี่ซานตอนนี้ปากทางเข้าหมู่บ้านมีร้านค้าเต็มไปหมด สะพานจากหมู่บ้านไปท่าเรือก็มีจุดขายอาหาร มีคนจากหมู่บ้านต่างๆมาเช่าที่มากมาย เนื่องจากมีการก่อสร้างจึงค้าขายดี ซ่งจื่อหรูยังคงเลี้ยงอาหารคนที่สร้างท่าเรือวันละสองมื้อตามเดิม เสบียงได้รับมาจากทางราชสำนักเนื่องจากการที่ปีนี้สามารถจ่ายภาษีได้ ทางการจึงเล็งเห็นความสำคัญของท่าเรือจากนั้นก็สนับสนุนทางด้านเสบียง ในตลาดมีร่างน้อยๆสามร่างกำลังเข้าออกตามร้าน หลี่ถิงถิงจุงมือซ่งจื่อเย่วกับจ้าวเฟยเซียนมาหาของกิน นางเป็นเด็กจมูกไว หากมีของกินแปลกใหม่มักจะถึงก่อนคนอื่น"ท่านป้าสาม ข้าขอเต้าหู้ทอดสิบชิ้นเจ้าค่ะ"หลี่ถิงถิงเดินตลาดทักทายร้านค้าซื้อของกินจนเต็มมือ"ท่านย่าหกจื่อเย่วขอขนมงาสิบชิ้นเจ้าค่ะ เซียนเซียนเอาอะไรไหม""ท่านยายข้าอยากได้น้ำตาลปั้นเจ้าค่ะ นี่เงินเท่าไหร่เจ้าคะ"จ้าวเฟยเซียนเอ่ยกับแม่ค้าหลี่ถิงถิงจับเงินยัดใส่มือคืนจ้าวเฟยเซียน จากนั้นก็รับเอาขนมมา ก่อนที่นางกับซ่งจื่อเย่วจะหันไปบอกเหล่าแม่ค้าพร้อมกัน" ท่านย่าท่านป้ารบกวนเก็บเงินที่ท่านปู่นะเจ้าคะ"จากนั้นเด็กทั้งสามก็พากันไปที่ลานต้นไหวพร้อมกับเรียกเด็กในหมู่บ้านมาน

  • ลิขิตแห่งรัก   ที่แท้จอมกระบี่อันดับหนึ่งก็คือซื่อจื่อขี้โรค

    " แล้วหลานเมียข้านางทำอย่างไร""คุณหนูซ่งรู้ว่าฝ้ายครั้งนี้ต้องส่งเข้าเมืองหลวง จึงกระจายคน ไปกว้านซื้อต่อให้ต้องจ่ายค่าปรับให้วั่นทงแต่ชาวบ้านก็ยังเหลือเงินแม้ไม่มากแต่ไม่ขาดทุน คุณหนูซ่งจ่ายราคาฝ้ายเกือบสิบเท่าขอรับ"" นางซื้อแพงขนาดนั้นไม่ขาดทุนหรือ ข้าต้องการทำลายวั่นทงก็จริงแต่ถ้านางขาดทุนท่านพี่กลับจากเป่ยเหลียงเล่นงานข้าตายแน่""คุณชายท่านคิดผิดแล้ว ปกติฝ้ายราคาชั่งละเจ็ดสิบอีแปะตามราคาตลาด คุณหนูซ่งจ่ายชั่งล่ะหนึ่งตำลึงเชียวนะขอรับ"" นางทำอะไรนั่น จ่ายแพงเช่นนี้ไม่ขาดทุนหรือ""คุณชายครั้งนี้ทางวังหลวงต้องการฝ้ายหนึ่งหมื่นชั่ง ตอนนี้ในตลาดไม่มีฝ้ายจำหน่ายแล้ว วั่นทงรับผิดชอบส่งฝ้ายเข้าวังในครั้งนี้ ไม่ว่าอย่างไรย่อมต้องซื้อฝ้ายจากคุณหนูซ่ง นางตั้งราคาที่ชั่งละห้าตำลึงขอรับ""ซื้อมาหนึ่งหมื่นตำลึงได้กำไรห้าหมื่นตำลึง เด็กคนนี้น่ากลัวจริงๆ หากแต่งเข้าจวนอ๋องเมื่อไหร่คงมีเรื่องให้ขุนนางที่ชอบเอาเปรียบชาวบ้านร้องไห้ไม่น้อย นางเก่งยิ่งนักลงมือวันเดียวก็ทำเศรษฐีกลายเป็นขอทาน" จิงอี้ชอบใจ"เปล่าขอรับนางให้องค์ชายห้าติดต่อกับคนของวังหลวงโดยตรงจึงรู้ว่า วั่นทงขายฝ้ายให้ในวังหนึ่งชั่งหก

  • ลิขิตแห่งรัก   เซียวอวี้หรานคลอดบุตรสาว

    หมู่บ้านหลี่ซานตอนนี้บ้านของซ่งจื่อหรูกำลังวุ่นวายเซียวอวี้หรานเจ็บครรภ์จะคลอดบุตร บรรดาหมอตำแยกำลังวิ่งเข้าวิ่งออก นางเจ็บครรภ์มาหนึ่งชั่วยามแล้ว หลี่อ้ายเสิ่นที่นั่งอยู่ด้านนอกหน้าซีด มือนางมีเหงื่อออกตัวเย็นเฉียบจิงอี้ที่เดินมาก็กระซิบข้างหู"ฮูหยิน เจ้าอย่าอยู่ตรงนี้เลย ดูเจ้าสิหวาดกลัวจนตัวสั่นแล้ว" จิงอี้ปลอบใจภรรยา" ทะ ท่านพี่ เหตุใดคลอดบุตรน่ากลัวเช่นนี้กันเจ้าคะ ข้ากลัวมากเลย ข้าๆ"หลี่อ้ายเสิ่นได้ยินเสียงร้องด้านใน ก็วิตกกังวล"อย่ากลัวเลยทูลหัว ถึงเวลานั้นข้าจะอยู่ข้างๆเจ้า ไม่ให้เจ้าต้องหวาดกลัว ตอนนี้กลับเรือนเถิด ขืนอยู่ที่นี่อาจทำให้เจ้าวิตกจนกระทบลูกในท้องได้"หลี่อ้ายเสิ่นพยักหน้า จิงอี้อุ้มนางพาเดินกลับบ้านระหว่างทางเจอกับซ่งจื่อหรูที่กำลังรีบกลับทันทีที่รู้ข่าว ตอนนี้จิงอี้คำก็พี่สะใภ้สองคำก็พี่สะใภ้ ในจดหมายคราวก่อนเขาถูกพี่ชายสั่งมาห้ามเรียกนางว่าหลานเมีย ห้ามให้นางเรียกเขาอาเขย นอกจากลุงจงก็มีพี่ชายลูกพี่ลูกน้องคนนี้นี่แหละที่น่ากลัวกว่าท่านลุงในวังเสียอีก"พี่สะใภ้ ท่านมาแล้วหรือ"" อาเขย ท่านนี่นะเหลวไหลตามพี่หรงไปได้ ข้าจะไปดูอาสะใภ้หน่อย อ้อเรื่องที่ท่านให้ค

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status