เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 112
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 113
วินาทีนั้น นางเองก็ไม่รู้ว่าเท้าที่ยกขึ้นควรจะก้าวเข้าไปดีหรือไม่แม้ไม่อยาก แต่ซูมามาก็พลันปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง "คุณหนูใหญ่?"น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ"ท่านป่วยหายดีแล้วหรือ? มาหาฮูหยินเฒ่าหรือเจ้าคะ?" ซูมามาเอ่ยแล้วรับเฉียวเนี่ยนเดินเข้าไปข้างใน "ดียิ่งนัก! ฮูหยินเฒ่าบ่นคิดถึงท่านทุกวัน!"ด้วยความจนใจ เฉียวเนี่ยนจึงจำใจตามติดเมื่อเดินเข้าประตู หางตาของเฉียวเนี่ยนก็เหลือบเห็นเงาคนมากมายมากับพร้อมหน้าจริงๆ ด้วยอัปมงคลแท้!นางบ่นอุบอิบอยู่ในใจ แต่ไม่แสดงสีหน้าอย่างชัดเจน ก่อนจะเดินก้าวไปข้างหน้าช้าๆ คำนับฮูหยินเฒ่าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ "เนี่ยนเนี่ยนคำนับท่านย่าเจ้าคะ""เข้ามาเร็วๆ!" ฮูหยินเฒ่ารีบกวักมือเรียกเฉียวเนี่ยนเดินมาหยุดอยู่ข้างฮูหยินเฒ่า ฮูหยินเฒ่าดึงนางให้นั่งลงเมื่ออยู่ใกล้ ฮูหยินเฒ่าจึงสำรวจนางได้อย่างชัดเจน ไม่นานก็เอ่ยเสียงไม่สบอารมณ์ "เหตุใดถึงได้ผอมลงขนาดนี้? พวกเขาบอกว่าเจ้าป่วย ป่วยหนักมากรึ?"เฉียวเนี่ยนรีบส่ายหน้า "แค่ตากลมเจ้าค่ะ กินข้าวไม่ค่อยอร่อย กลัวว่าจะเอาไข้มาติดท่านย่าถึงไม่ได้มาเยี่ยมท่านย่าหลายวัน ท่านย่าอย่าถือโทษเนี่ยนเนี่ยนเลยนะเจ้าคะ!""ข้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 114
เซียวเหิงแววตาหม่นลง สายตาหยุดอยู่บนใบหน้าชื้นเหงื่อของเฉียวเนี่ยน น้ำเสียงเคร่งขรึม "แค่อยากจะคุยกับเจ้าเรื่องงานแต่งงาน"งานแต่งงานของนางน่ะหรือ?เฉียวเนี่ยนประหลาดใจไม่น้อย หันไปมองเซียวเหิงอย่างอดไม่ได้ "การแต่งงานของข้า เกี่ยวอะไรกับแม่ทัพเซียวหรือ?"ได้ยินดังนั้นหลินยวนก็ไม่พอใจ "ท่านพี่ ท่านพี่เหิงแค่เป็นห่วงท่าน ท่าน...ท่านอย่าปฎิเสธความหวังดีของคนอื่นเช่นนี้จะได้ไหม?"เสียงของนางยังคงแหลมปรี๊ดเหมือนเคย ท่าทางราวกับอยากจะตำหนิเฉียวเนี่ยนแต่ก็ไม่กล้าเหมือนกับ... นางกลัวเฉียวเนี่ยน แต่อยากปกป้องเซียวเหิงมากกว่าน่าขันนักเฉียวเนี่ยนเหลือบตามองนางอย่างเย็นชา ก่อนจะหันไปทางเซียวเหิง "เช่นนั้นก็ขอบคุณแม่ทัพเซียวนักที่เป็นห่วง แต่การแต่งงานของข้าไม่เกี่ยวกับแม่ทัพเซียว หากท่านว่างจนไม่รู้จะทำอะไร เช่นนั้นก็รีบจัดงานแต่งงานของตัวเองเถิด!"ประโยคนั้นทำเอาแววตาของเซียวเหิงยิ่งขุ่นเคืองแต่หลินเย่ว์ที่ข้างกันได้ยินแล้วกลับโพล่งขึ้นมาแทน "เจ้ายังคิดจะแต่งงานกับหมิงอ๋องอยู่อีกหรือ?"เฉียวเนี่ยนไม่มองเขา ทั้งยังไม่ตอบเขานางนิ่งเงียบ หลินเย่ว์ทึกทักไปเองว่ายอมรับทันใดนั้นเสียง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 115
ทุกอย่างเกินขึ้นอย่างรวดเร็วไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าหนิงซวงจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้ไม่รอให้หลินเย่ว์ได้ตั้งสติ หลินยวนก็ร้องโหยหวน "โอ๊ย!"สองมือที่กำแขนของเฉียวเนี่ยนไว้แน่นก็คลายออกเพราะความเจ็บปวดในที่สุดเสี่ยวชุ่ยสาวใช้ของหลินยวนพุ่งตัวเข้ามา เลิกแขนเสื้อของหลินยวนขึ้น สิ่งที่เห็นคือท่อนแขนขาวเนียนของหลินยวนมีรอยเคี้ยวเล็กๆ อย่างเห็นได้ชัดขนาดมีเสื้อผ้าหลายชั้นขวางกั้น แต่ยังทิ้งรอยฟันไว้ลึกขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นั้นหนิงซวงบ้าคลั่งเพียงใดหากไม่ใช่เพราะอากาศเย็น ไม่แน่ว่าเนื้อคงหลุดออกมาแล้วหนิงซวงหันไปทางหนิงซวงพลันร้องตะโกนด้วยความตกใจ "เจ้ากล้าทำร้ายคุณหนูของข้ารึ ข้าเอาเจ้าตายแน่!"เฉียวเนี่ยนมองเสี่ยวชุ่ยถลาตัวเข้าหาหนิงซวงอย่างนิ่งเฉย ภาพที่เห็นหลังจากนั้นคือหนิงซวงกระชากหัวเสี่ยวชุ่ยแล้วลากออกไปตบแม้จะเห็นหนิงซวงคร่อมร่างเสี่ยวชุ่ย เฉียวเนี่ยนก็ไม่เอ่ยคำใดส่วนหลินยวนที่เห็นสาวใช้ตัวเองถูกรังแก มีหรือจะทนได้?ทันใดนั้นเสียงร้องสะอื้นก็ดังขึ้น "หยุดได้แล้ว! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ท่านพี่! ท่านพี่เหิง พวกท่านรีบช่วยเสี่ยวชุ่ยสิเจ้าคะ! นางโดนตบเจียนตายแล้ว! ฮือ..."
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 116
นางจ้องหน้าหลินเย่ว์ "ดี ในเมื่อท่านโหวน้อยยืนยันเช่นนั้น วันนี้ตระกูลหลินของท่านต้องให้คำอธิบายกับข้า!"เมื่อเอ่ยจบ นางก็ไม่สนใจหลินเย่ว์อีกต่อไป หันหลังเดินมุ่งยังโถงบรรพบุรุษตระกูลหลินงเมื่อเรื่องบานปลายไปถึงบรรพุบุรุษแล้ว อย่าว่าแต่หลินเย่ว์เลย แม้แต่เหล่าบ่าวและสาวใช้ก็รู้แล้วว่าเรื่องวันนี้คงไม่จบลงง่ายๆเมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนจงใจอาละวาด หลินเย่ว์ก็รีบตามไป "หลินเย่ว์ วันนี้ข้ามาเพื่อช่วยเจ้าจากใจจริง เจ้าตั้งแง่ได้หรือไม่!"เฉียวเนี่ยนไม่สนใจเขา สาวเท้าเดินจากไปด้วยสีหน้าเย็นชาทว่าเพราะร่างกายยังคงบาดเจ็บ ฝีเท้าจึงไม่มั่นคงนักหลินเย่ว์มองออกในทันใด จึงกดเสียงต่ำลง "ร่างกายเจ้ายังไม่หายดี ให้เข้าพยุงเจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด"ว่าจบก็เรียกบ่าวสองสามคนมาเพียงแต่บ่าวสองสามคนนั้นยังไม่ทันได้แตะเนื้อต้องตัวเฉียวเนี่ยนก็ถูกนางตวาดไล่ "ข้าคือว่าที่พระชายาหมิงอ๋อง! ผู้ใดกล้าแตะต้องข้า!"พระชายาหมิงอ๋อง แม้จะไม่ใช่คนที่มีอำนาจมากมายนัก แต่หากจะเอาชีวิตบ่าวรับใช้สักคนนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากด้วยเหตุนั้นเหล่าบ่าวจึงไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้แต่ใครจะรู้ว่าคำพูดนั้นของเฉียวเนี่ยนจะทำให
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 117
ก่อนมาถึงโถงบรรพบุรุษ เฉียวเนี่ยนรู้อยู่แล้วว่าตนนั้นต้องพบเจอกับสิ่งใดดังนั้นเมื่อพบเจอกับคำตำหนิและสายตาเดือดดาลของท่านโหวหลิน เฉียวเนี่ยนจึงเลือกที่จะเพิกเฉยนางเยื้องย่างเข้าไปในโถงบรรพบุรุษ สองตากวาดมองเหล่าบ่าวและสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านนอก ท้ายที่สุดหยุดลงที่เซียวเหิงเมื่อสบเข้ากับแววตาล้ำลึกของเขา หัวใจของเฉียวเนี่ยนก็รู้สึกหน่วงขึ้นมาอย่างไม่อยู่ ความเจ็บปวดรวดร้าวเหมือนหัวใจถูกฉีกเป็นชิ้นๆ นั้นค่อยๆ จางหายไปนางคิดในใจ หากเป็นไปได้นางหวังว่าจะมีใครสักคนหนึ่งก้าวออกมาปกป้องนาง เรียกร้องความยุติธรรมจากตระกูลหลินแทนนางแต่ชัดเจนแล้วว่าเซียวเหิงไม่มีทางเป็นคนนั้นความเจ็บปวดเผยขึ้นในแววตาของเฉียวเนี่ยนที่จ้องมองเซียวเหิงอันที่จริงเขากำลังรอ รอให้เฉียวเนี่ยนเอ่ยปากร้องขอเขา เมื่อถึงยามนั้นเขาจะช่วยพูดแทนนาง ท่านโหวหลินย่อมไว้หน้าเขาแน่นอนทว่านางกลับสูดหายใจลึก จากนั้นก็เบือนสายตาไปทางอื่น หันไปมองบรรดาบ่าวไพร่ "วันนี้ผู้ใดเห็นหนิงซวงกัดคนบ้าง ก้าวออกมา"ได้ยินดังนั้นสาวใช้และบ่าวหนุ่มหลายคนก็ก้าวออกมาเมื่อเห็นภาพนั้น สีหน้าจองหลินยวนก็ยิ่งน่าสงสารกว่าเดิมส่วนหลินเย่ว์
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 118
เสี่ยวชุ่ยยังคงพูดอย่างมั่นอกมั่นใจทว่าเฉียวเนี่ยนกลับแค่นหัวเราะ หันไปทางฮูหยินหลิน "อ๋อ? คุณหนูหลินไม่รู้ว่าข้าบาดเจ็บงั้นรึ? ฮูหยินหลินว่าอย่างไร?"หนิงซวงเล่าให้นางฟังว่าระหว่างหลายวันที่นางนอนหมดสติอยู่บนเตียงนั้น หลินยวนและฮูหยินหลินมาเยี่ยมนางทุกวัน ถึงขั้นทำแผลให้นางใหม่ด้วยซ้ำบาดแผลฉกรรจ์บนร่างนาง หลินยวนจะไม่รู้ได้อย่างไร!ฮูหยินหลินนิ่งอึ้งไป รีบเอ่ยในทันที "แผลของเจ้า ต้องให้หมอประจำจวนตรวจอีกครั้ง! เร็วเข้า รีบพยุงคุณหนูใหญ่กลับไป แล้วเรียกหมอประจำจวนมา"วินาทีนั้นเฉียวเนี่ยนรู้สึกสิ้นหวังยิ่งนักมุมปากของนางยกยิ้ม จ้องหน้าฮูหยินหลินอย่างเย็นชา "ต่อหน้าบรรพบุรุษตระกูลหลิน พวกท่านตระกูลหลินยังกล้ารังแกคนอื่นเช่นนี้อีกหรือ?""เฉียวเนี่ยน!" ท่านโหวหลินคำรามลั่น "หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว!"เขาจะไม่ยอมให้เฉียวเนี่ยนลบหลู่บรรพบุรุษตระกูลหลินเป็นอันขาด!ทว่าเฉียวเนี่ยนกลับเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ก่อนจะหยุดสายตาที่หลินเย่ว์ "ท่านโหวน้อย ข้าขอถามท่านอีกครั้ง ทำคนเจ็บย่อมต้องลงโทษ หรือเพราะเป็นสาวใช้ทำเจ้านายเจ็บถึงต้องลงโทษ!"วินาทีนั้นหลินเย่ว์กลับไม่กล้าพูดว่าทำคนเจ็บย่อมต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 119
อันที่จริงเฉียวเนี่ยนรู้มาตลอดว่าความรู้สึกที่หลินเย่ว์มีต่อนางนั้นชัดเจนเพียงใดนางเจ้าคิดเจ้าแค้น แล้วก็ต้องล้างแค้นให้สำเร็จด้วยสามปีก่อนที่ไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้นั้น นางจะคิดเสียว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณจวนโหวที่เลี้ยงดูนางมาสิบห้าปี หลังจากกลับมานางจึงไม่เก็บเรื่องราวเหล่านั้นมาใส่ใจ ตั้งใจว่าจะดูแลท่านย่าให้ดีก็พอทว่าสิบห้าปีนั้นนางคิดค้างจวนโหว มิได้ติดค้างเสี่ยวชุ่ยสาวใช้นางหนึ่ง กลั่นแกล้งใส่ร้ายนางไม่รู้กี่หนยังพอทน แต่ยามนี้กลับทำให้หนิงซวงต้องโดนลงโทษหากนางไม่เอาคืน อย่าเรียกนางว่าเฉียวเนี่ยน!บ่าวและสาวใช้ที่มุงดูข้างนอกเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่คนจากเรือนฟางเหอก็ตามมาไม่น้อยเมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดเช่นนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากฝูงชน "ใช่ๆ! วันนั้นคุณหนูรองไม่ทันระวังจึงร่วงตกน้ำ เป็นคุณหนูใหญ่ที่ลงไปช่วยโดยไม่คิดชีวิต ใครจะรู้ว่าพอขึ้นฝั่งมากลับถูกเสี่ยวชุ่ยใส่ร้าย""คิดไม่ถึงเลยว่าเสี่ยวชุ่ยจะลอยนวลมาตลอด? ข้านึกว่าจะถูกตบจนปากฉีกแล้วไล่ออกจากจวนเสียอีก!""เหอะ ก็นางเป็นสาวใช้ของคุณหนูรอง มีคุณหนูรองคอยหนุยหลัง!""แต่คุณหนูใหญ่แทบสละชีวิตช่วยคุณหนูรอง คุณห
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 120
หนิงซวงถูกลงโทษแล้ว ยามนี้จะช่วยพูดแทนเสี่ยวชุ่ยได้อย่างไร?แต่คาดไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนจะเป็นฝ่ายเอ่ยปาก "น้อยนักที่นายบ่าวจะผูกพันเช่นนี้ ข้าเองก็ไม่อยากให้เรื่องใหญ่โต"เพราะตบจนปากฉีกแล้วไล่ออกจากจวนนั้นยังไม่สาสมแก่เสี่ยวชุ่ยขณะพูดนั้นนางก็เอื้อมมือออกไปพยุงหลินยวนขึ้นมาภาพนั้นทำเอาฮูหยินหลินที่อยู่อีกฟากดวงตาเป็นประกายนางคิดไม่ถึงเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะประคองหลินยวนลุกขึ้นเองวินาทีนั้นนางรู้สึกว่าจากนี้ไปเฉียวเนี่ยนและหลินยวนจะต้องเป็นพี่น้องที่รักกันมากแน่นอน!หลินยวนสะอึกสะอื้น เดิมตั้งใจจะเอ่ยขอบคุณเฉียวเนี่ยน แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าอีกฝ่าย นางก็รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาอย่างประหลาดดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไรต่อแต่เป็นเฉียวเนี่ยนที่เอ่ยถาม "สาวใช้ข้ากัดเจ้าทีเดียวแต่โดนโบยตั้งสามสิบที เจ้าคิดว่าจากแผลของข้า เสี่ยวชุ่ยควรถูกลงโทษเช่นไร?"เลือกสีสดบนผ้าพันแผลนั้นสุดแสนสะดุดตาในตอนนั้นหัวสมองของหลินยวนว่างเปล่านางไม่รู้ว่าควรจะลงโทษเสี่ยวชุ่ยถึงจะเหมาะสม คิดเพียงว่าแค่ขออย่าได้ไล่เสี่ยวชุ่ยออกจากจวน อยู่ข้างกายนางตลอดไปก็พอ!ด้วยเหตุนั้นนางจึงร้องไห้สะอึกสะอื่น เอ่ยต
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 308
เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเคร่ง สังหรณ์ใจถึงความผิดปกติ “เช่นนั้นนางอยู่ที่ใด?”ไม่คาดคิดว่า ยังพูดไม่ทันจบ เสียงเบาะแว้งพลันดังขึ้นจากห้องพักเล็กชั้นสองวินาทีต่อมา ชายคนหนึ่งถูกคนผลักออกจากห้องพัก ล้มลงบนระเบียงทางเดินเต็มแรงนั่นคือสวีหวาชิง!แต่เสียงจิ่งโหรวกลับเต็มไปด้วยความความเกรี้ยวกราด ดังออกจากห้องพัก “อันธพาลอะไรกัน ถึงกล้าหาเรื่องข้า! กินข้าวแล้วไม่มีปัญญาจ่ายก็บอกว่าในอาหารมีหนอน ไม่คู่ควรกับพี่สะใภ้ฉันก็บอกว่านางเป็นหญิงมั่วโลกีย์ ข้าว่าเจ้าต่างหากที่มั่วโลกีย์ ทั้งตระกูลเจ้าล้วนแต่มั่วโลกีย์ทั้งสิ้น!”สิ้นประโยคที่เหลือ เก้าอี้ตัวหนึ่งปลิวออกจากห้องพัก กระแทกใส่ร่างสวีหวาชิงอย่างแม่นยำหน้าอกสวีหวาชิงหลั่งเลือดทันใดทว่าจิ่งโหรวสองแขนเท้าสะเอว เดินออกจากห้องพัก ดวงตาคมกริบเขม็งจ้องสวีหวาชิง “ข้าขอเตือนเจ้า ถ้ากล้าทำให้ข้าได้ยินว่าเจ้าพูดจาถึงพี่สะใภ้ข้าอีกละก็ ข้าจะตีเจ้าทุกครั้งที่เจอ!”หลายวันก่อนสวีหวาชิงได้ยินว่าน้องสาวของจิ่งเหยียนอยู่หลังครัว นึกถึงความอับอายที่ได้รับมาก่อนหน้านี้แล้ว จึงตัดสินใจมาเอาคืนจากจิ่งโหรวแทนดังนั้น เขาจึงโกหกว่ามีหนอนในอาหาร ต้องการให้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 307
เฉียวเนี่ยนโดนจิ่งโหรวถามกลับแบบเช่นนี้จนชะงักค้างไปความรู้สึกไม่เป็นสุขจากการถูกนางเมินเฉยที่คาใจมาโดยตลอดนั้น พรั่งพรูออกออกมาในชั่วพริบตา ก่อนขยายตัวอย่างไร้ที่สิ้นสุดในที่สุดนางก็มิอาจคงสีหน้าราบเรียบดังเดิมได้อีกต่อไป คิ้วขมวดเคร่ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล “เจ้ารู้เรื่องอะไรมา?”หากจิ่งโหรวไม่รู้อะไรเหมือนพ่อแม่ของจิ่งเหยียน ยามนี้คงไม่ถามนางเช่นนี้เมื่อเห็นท่าทางเป็นกังวลของเฉียวเนี่ยน จิ่งโหรวขบฟันกรามกรอด เอ่ยคำพูดในใจลอดไรฟัน “สิ่งเดียวที่่ข้ารู้คือ ที่พี่ชายข้าไปครานี้ เป็นเพราะเจ้า!”เมื่อได้ยิน เฉียวเนี่ยนใจสะท้านค้างทันใด ยังไม่ทันได้ถามไถ่ดี ก็ได้ยินจิ่งโหรวเอ่ยต่อ “พี่ชายข้าบอกว่า เขาต้องให้อนาคตอันมั่นคงกับเจ้า เขาไม่อยากให้เจ้าโดนรังแก ดังนั้นเขาต้องต้องสร้างผลงานทางกองทัพ ต้องปกป้องเจ้า! หากไม่มีเจ้า ครานี้พี่ชายข้า คงไม่ต้องไปปราบโจร”คำพูดนี้ ทำเอาเฉียวเนี่ยนหน้าซีดไร้สีเลือดเป็นอย่างที่นางคิดไว้จริงๆที่จิ่งเหยียนไปปราบโจรกะทันหัน เกี่ยวข้องกับนางอย่างที่คิดไว้จริง!สองแขนที่ซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อสั่นระริกไม่เป็นสุข เฉียวเนี่ยนตื่นตระหนกสติหลุดอย่างหมดส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 306
ที่จริงเฉียวเนี่ยนรู้ดีว่าตนไม่ได้เจอจิ่งเหยียนมานานแล้วแรกเริ่มคือท่านย่าป่วยหนัก จากนั้นนางคอยเฝ้าทั้งคืน ไม่มีเวลาไปเจอจิ่งเหยียนจริงๆแค่คิดดู ต่อให้จิ่งเหยียนมา ก็ต้องถูกจวนโหวปฏิเสธอยู่ข้างนอกแน่นอนดังนั้น สำหรับที่อยู่ของจิ่งเหยียน นางไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยแต่ใครเล่าจะรู้ว่าเมื่อได้ยินนางถามเช่นนี้ สีหน้าจิ่งโหรวจะคร่ำเคร่งขึ้นทันตา แม้แต่พ่อแม่ของจิ่งเหยียนยังค่อยๆขมวดคิ้ว ไม่ปริปากพูดจาเมื่อเห็นสถานการณ์ ในใจเฉียวเนี่ยนพลันรู้สึกไม่สงบขึ้นมาหลายส่วน “เป็นอะไรไป? จิ่งเหยียนไปไหนแล้วล่ะ?”แม่ของจิ่งเหยียนสีหน้าฉายแววเศร้าโศกพ่อของจิ่งเหยียนเป็นฝ่ายโบกมือ “เห้อ เขาเป็นรองแม่ทัพราชสำนัก ราชสำนักจะให้เขาไปที่ใด เขาย่อมต้องไปที่นั่น! ได้ยินว่าไปปราบโจร ไปได้หลายวันแล้ว! ”ปราบโจร?เมื่อได้ยินสองคำนี้ เฉียวเนี่ยนตื่นตระหนกทันใด ในหัวฉายภาพท่าทางของโจรภูเขาเหี้ยมโหดพวกนั้น นางถามออกไปอย่างอดไม่ได้ “คงมิใช่ โจรภูเขาแห่งหยงเป่ยเหอโจวเจิ้นใช่ไหม?”“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” พ่อของจิ่งเหยียนตกตะลึงไม่แพ้กัน “ได้ยินมาแบบนั้นเช่นกัน ว่าเป็นเหอโจวเจิ้นอะไรสักอย่าง เหมือนเพราะโจรภูเขา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 305
ในที่สุดก็เดินออกจากจวนโหวเฉียวเนี่ยนยืนอยู่หน้าประตูบานสูงบานนั้น เงยหน้ามองแผ่นป้ายที่แขวนด้วยผ้าไหมสีขาวแผ่นนั้น ในใจรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งในที่สุดนางก็สามารถจากไปได้ ในที่สุดก็หลุดพ้นจากคนของตระกูลหลินได้ ท่านย่าต้องมีความสุขมากแน่ๆหนิงซวงเห็นเฉียวเนี่ยนหยุดเดินแล้วมองย้อนกลับไป ยังนึกว่าเฉียวเนี่ยนตัดใจไม่ได้ จึงพูดเสียงเบาว่า "คุณหนู หรือว่าพวกเราจะอยู่ต่ออีกสองวันดีไหมเจ้าคะ?"ฮูหยินหลินพูดถูก อีกสองวันก็จะถึงการตายครบเจ็ดวันของฮูหยินเฒ่าแล้ว รอให้ผ่านไปก่อนแล้วค่อยไปก็ได้แต่ไม่คิด เฉียวเนี่ยนกลับส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ จากนั้นดึงหนิงซวงแล้วก้าวยาวๆ จากไปในบ้านหลังเล็กที่ไม่ไกลจากจวนโหวนั้น ผู้เฒ่าทั้งสองของตระกูลจิ่งมองดูกองอัญมณีที่นํามาส่งอย่างทําอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนมาถึง ทั้งสองก็รีบเข้าไปทําความเคารพ แล้วถึงพูดว่า "คุณหนู ท่านจะทําอะไรหรือขอรับ?"เฉียวเนี่ยนยิ้มบางๆ "ข้าตัดสายสัมพันธ์กับจวนโหวแล้ว วันหลังท่านลุงกับท่านป้าไม่ต้องเรียกข้าเป็นคุณหนูใหญ่แล้ว เรียกข้าว่าเนี่ยนเนี่ยนก็พอเจ้าค่ะ""ตัดสายสัมพันธ์หรือ" จิ่งโหรวยืนอยู่ไม่ไกล ขมวดคิ้วมองเฉียวเน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 304
ใบหน้าของหนิงซวงเต็มไปด้วยความสุข "บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!"เฉียวเนี่ยนยิ้มด้วยความพึงพอใจ กลับได้ยินหนิงซวงถามขึ้นอย่างกะทันหันว่า "แต่ว่า คุณหนูเตรียมจะไปไหนหรือเจ้าคะ?""ไปอยู่กับจิ่งเหยียนสองวันก่อน แล้วค่อยๆ คิดว่าจะไปที่ไหนละกัน!" เฉียวเนี่ยนกล่าวเช่นนั้นวันข้างหน้า นางจะอยู่เมืองหลวงต่อหรือจากไป นางยังไม่ได้คิดให้ดี เพียงแค่คิดว่าในเมื่อนางตัดสินใจจะอยู่กับจิ่งเหยียนแล้ว ไม่ว่าจะอยู่หรือจากไปก็ต้องปรึกษากับจิ่งเหยียนก่อนแต่ตอนนี้ นางไม่อยากอยู่ในจวนโหวอีกต่อไปแล้ว!เมื่อได้ยินคําพูดของเฉียวเนี่ยน หนิงซวงก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น "เช่นนั้นบ่าวจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้ ของรางวัลในห้องเก็บของเหล่านั้น จะให้หวังเอ้อไปส่งที่จวนรองแม่ทัพจิ่งก่อนหรือไม่เจ้าคะ?""อืม ส่งไป" เฉียวเนี่ยนพยักหน้าตอบรับ นั่นเป็นรางวัลที่ฮ่องเต้กับกุ้ยเฟยประทานให้นาง เพราะการแต่งงานครั้งนั้น ทําให้นางเกือบเอาชีวิตไม่รอด รางวัลนี้ย่อมต้องรับไปหนิงซวงรับคําแล้วรีบไปทําอย่างรีบร้อนอาจเป็นเพราะนางทํางานอย่างเร่งรีบเกินไป โกดังเก็บของเพิ่งย้ายหมด ฮูหยินหลินก็มาแล้วเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนกําลังแบกห่อผ้าและกํา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 303
สองวันต่อมา ฮูหยินเฒ่าก็ได้เคลื่อนศพสองวันมานี้ เฉียวเนี่ยนแทบไม่เคยหลับตานอนเลย ประการแรก เป็นเพราะนางอยากอยู่กับท่านย่าต่ออีกสักหน่อย ประการที่สอง นางกังวลว่าคนตระกูลหลินจะฉวยโอกาสตอนที่นางพักผ่อนแอบพาหลินยวนมาทําให้ฮูหยินเฒ่าไม่พอใจดังนั้นนางจึงไม่กินไม่ดื่มและไม่เคยร้องไห้ด้วยซ้ำกลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหว ร้องไห้จนเป็นลมอีกครั้ง แล้วทําให้หลินยวนประสบความสําเร็จหลินยวนโกรธท่านย่าจนตายและตอนนี้ยังพยายามที่จะแสดงความกตัญญูกตเวทีด้วยงานศพของท่านย่า?นางจะไม่ยอมเด็ดขาด!เฉียวเนี่ยนเฝ้าฮูหยินเฒ่าอยู่เงียบๆ ไม่จากไปแม้แต่ก้าวเดียวคนในตระกูลหลินได้เห็นนิสัยของเฉียวเนี่ยนแล้ว ไม่อยากให้ฮูหยินเฒ่าต้องจากไปอย่างไม่มีความสุขในครั้งสุดท้าย และยิ่งไม่อยากนําความอับอายขายหน้าของครอบครัวมาเปิดเผยต่อหน้าคนอื่น ดังนั้นสองวันนี้ หลินยวนจึงไม่เคยปรากฏตัวแม้แต่บริเวณห้องโถงไว้ทุกข์เลยส่วนเฉียวเนี่ยนไม่อนุญาตให้หลินยวนเข้าพิธีเซ่นไหว้ในห้องโถงไว้ทุกข์ ย่อมไม่อนุญาตให้หลินยวนตามขบวนแห่ศพไปส่งฮูหยินเฒ่าคนบ้านหลินจึงคิดหาข้ออ้าง บอกว่าหลินยวนเสียใจจนล้มป่วยจึงไม่ยอมปรากฏตัวออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 302
พูดจบก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์การตายของท่านย่าทําให้ตอนนี้นางเหมือนกลายเป็นศพเดินได้ที่ถูกควักหัวใจไปแล้ว นอกจากความเจ็บปวดที่หน้าอกแล้ว นางก็ไม่รู้สึกถึงความรู้สึกอื่นๆ อีกเลยจริงๆนางไม่อยากพัวพันกับพวกเขามากนัก ถึงยังไงก็ตัดขาดจากกันไปแล้ว ตอนนี้นางแค่อยากส่งท่านย่าเป็นครั้งสุดท้ายถ้าหลินเย่ว์ยังเข้าใจอยู่ วันนี้เขาก็คงไม่ยอมให้หลินยวนเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์แต่ถ้าหากไม่เข้าใจล่ะก็ งั้นอีกสักครู่นางก็จะตีจนนางออกไปซะ!เมื่อเห็นแผ่นหลังที่ไร้ชีวิตชีวาของเฉียวเนี่ยน หัวใจของหลินเย่ว์ก็บีบรัดอย่างเจ็บปวดแต่เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของคนในอ้อมกอด เขาถึงได้สติกลับมา มองไปทางหลินยวน พลางขมวดคิ้วมุ่น "ยวนเอ๋อร์ เจ้ายังมีแผลอยู่ กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ"เขากดเสียงต่ำมาก กลัวว่าจะมีคนได้ยิน แล้วกลับถามหลินยวนอย่างละเอียดว่าบาดเจ็บได้ยังไงถึงเวลานั้น เรื่องที่หลินยวนทําให้ท่านย่าโกรธจนตายก็ปิดไม่มิดแล้วแต่หลินยวนกลับร้อนใจ คว้าแขนของหลินเย่ว์ไว้ น้ำตาคลอเบ้า "พี่ใหญ่..."นางส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อบอกหลินเย่ว์ว่านางไปไม่ได้นางต้องไปที่ห้องโถงไว้ทุกข์ นางต้องคุกเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 301
จวนโหวมีคนมาไว้ทุกข์ไม่น้อย เสียงร้องไห้ของหลินยวนดึงดูดความสนใจของทุกคนอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นบุตรสาวสายตรงแท้ๆ ของตระกูลหลินคุกเข่าต่อหน้าลูกสาวบุญธรรมและร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก พวกเขาก็เริ่มกระซิบกระซาบกันมีญาติสนิทคนหนึ่งก้าวเข้ามาตําหนิทันที "เฉียวเนี่ยน เจ้าเป็นคนอารมณ์ร้ายตั้งแต่เด็ก ปกติรังแกยวนเอ๋อร์ก็แล้วไป วันนี้ท่านย่าของเจ้าคอยดูอยู่บนสวรรค์นะ!"เพราะเฉียวเนี่ยนเป็นคนอารมณ์ร้ายตั้งแต่เด็ก ดังนั้นทุกคนจึงคิดว่าเฉียวเนี่ยนรังแกหลินยวนเหอะ น่าขําจริงๆ!ใบหน้าของเฉียวเนี่ยนยังคงไร้คลื่น มีเพียงดวงตาแดงก่ำคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังนางจ้องหลินยวนเขม็ง เอ่ยเสียงเย็นชาว่า "ได้ยินหรือไม่ ท่านย่ากําลังดูอยู่!"เป็นหลินยวนที่ฆ่าท่านย่า ฆาตกร ทําไมต้องมาส่งท่านย่าด้วย?!หลินยวนใจสั่นเทิ้ม นางย่อมได้ยินอยู่แล้วนางก็กลัวเหมือนกัน!กลัวว่าตอนนี้ ฮูหยินเฒ่ายืนอยู่ตรงมุมใดมุมหนึ่งกำลังจ้องมองนางเขม็งอยู่!แต่ว่า...นางเป็นบุตรสาวสายตรงของจวนโหว หากไม่ปรากฏตัวในห้องโถงไว้ทุกข์ของฮูหยินเฒ่า คนนอกจะวิพากษ์วิจารณ์นางยังไง?ดังนั้นต่อให้กลัวนางก็ต้องมาแม้ว่าความเจ็บปวดท
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 300
ลูกสาวที่เขาเลี้ยงมาสิบห้าปี...ความเศร้าโศกในหัวใจของเขาถูกขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตาของท่านโหวหลินแดงก่ำอย่างรุนแรง แต่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ เขายังคงฝืนทนต่อไปเขาเดินออกไปข้างนอกเดินไปเรื่อยๆเดินไปจนกระทั่งด้านหลังมีเสียงร้องไห้ดังสนั่นจนแทบไม่ได้ยิน เดินไปรอบๆ ไม่เพียงแต่ไม่มีใครอยู่ แม้แต่โคมไฟสักดวงก็ไม่มีแสงสว่างเลย ในที่สุดท่านโหวหลินก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เท้าอ่อนยวบ ทั้งร่างก็ล้มลงบนพื้นเสียงสะอึกสะอื้นดังออกมาจากลําคอของเขา ราวกับก้อนหินยักษ์ที่ทําลายประตู เสียงกรีดร้องโหยหวนนับพันนับหมื่น ในที่สุดก็กลายเป็นเสียงร้องไห้โฮฟ้ายังไม่สว่าง ข่าวการตายของฮูหยินเฒ่าก็ได้ส่งคนไปถึงญาติแต่ละตระกูลแล้วเซียวเหิงก็ได้รับข่าวแล้ว จึงรีบมาทันทีในห้องโถงไว้ทุกข์ ผ้าไหมสีขาวแขวนอยู่สูงหลินเย่ว์คุกเข่าอยู่ข้างๆ ฮูหยินหลิน หลังจากเห็นเซียวเหิงเข้ามาทําความเคารพและจุดธูปแล้ว ก็ทําความเคารพกลับกลับเห็นดวงตาทั้งคู่ของเซียวเหิงมองไปรอบๆ ห้องโถงไว้ทุกข์หลินเย่ว์ขมวดคิ้ว กระซิบกระซาบกับฮูหยินหลิน แล้วจึงลุกขึ้นลากเซียวเหิงออกไปด้านนอกเซียวเหิงกลับไม่รอให้หลินเย่ว์เอ่ย
