Share
Kabanata 15
sweetjellyHello sa mga nag-aabang nito. Sisimulan ko na ang daily update nito. Support n'yo rin sana ang kwentong 'to. Salamat.
Kaugnay na kabanata
When Heart Beats Kabanata 16
"Hayop ka! Ibaba mo ako! Ano ba ang kasalanan ko sa'yo? Bakit mo ba ako ginaganito? Bakit mo ba ako pinahihirapan?" pasigaw nitong tanong kasabay pa rin ang paghampas sa mukha ko. "Gusto mong ibaba kita? Tapos ano ang gagawin mo? Gagapang ka pabalik sa kubo o palayo sa lugar na 'to?" Nginisihan ko na naman siya. "Tingin mo magagawa mo 'yon? Hindi mo nga nagawa noong nakakalakad ka pa ng maayos, ngayon pa kaya?""Wala kang pakialam! Wala kang pakialam kung ano man ang paraan na gagawin ko makalayo lang sa'yo," hagulgol pa rin niya. Pero bakas na ang medyo panghihina sa boses niya, at ang mga suntok at hampas niya ay hindi na rin ganoon ka lakas. Habang ako humigpit pa lalo ang paghawak ko sa kanya dahil kaunti na lang ay mababagsak ko na talaga siya, mabibitiwan ko na siya. Hindi dahil sa galit ako, at gusto ko siyang saktan, kung hindi dahil sa pagpupumiglas at paghampas niya sa akin kanina pa. Unti-unti na siyang dumaosdos sa mga bisig ko. Idagdag pa ang sigaw niya na parang bumaba
When Heart Beats Kabanata 17
Napanganga ako nang marinig ang garalgal na boses na 'yon. Boses ni Aya. Hindi ko alam kong haharapin ko ba siya o hindi. Akala ko hindi na siya magsasalita. Iiyak na lang siya ng iiyak hanggang maubos ang mga luha niya. Kaya lang dahil sa sinabi ko, natigil ang mahabang paghikbi niya. At heto nga, nagawa na rin niya na magsalita pero may panggigigil pa rin. Bakas pa rin ang galit, at sa tingin ko ay malapit na siyang sumabog. Dahan-dahan akong lumingon. Narinig ko kasi ang mahina nitong tawa. Nakakakaba na tawa. Kabado ako na baka kung ano na naman ang sasabihin niya. Kung anong kalokohan na nga ang sinasabi ko, mabura lang ang masamang iniisip ng mga tsismosang matanda na kaharap namin ngayon na parehong nakataas ang mga kilay. "Talagang tinanong mo pa, Aya? Parang hindi mo naman alam at hindi ramdam." Sandali kong nakagat ang labi ko. "Umangat din kasi ang kilay niya. "Pamangkin nga kasi kita, hindi ba? Kapamilya at kadugo. Syempre mahal kita–" sagot ko, pero nasa dalawang matan
When Heart Beats Kabanata 18
“Pasaway ka talagang bata ka! Pagtataguan mo pa talaga ako? Talagang malinlintikan ka sa akin!” Napapikit ako sandali nang makita ko ang bata na nagtatago sa isang puno habang papalapit naman ang nanay nito na may dalang pamalo at galit na galit.Napahawak rin ako sandali sa dibdib ko at tinapik-tapik pa. Bakit hindi ako kakabahan ng ganito? Pangalan ko ang sinigaw no’ng nanay ng bata. Pangalan na ginagamit ko sa magulong mundo. Akala ko kasi ay magtatapos na ang tahimik kong buhay kasama si Aya. Akala ko, dumating na ang panahon na kailangan ko na siyang iwan. Bukod sa kinabahan nga ako, nakaramdam din ako ng lungkot. Ma mi-miss ko kasi si Aya, panigurado ‘yon. Ang tagal na rin kaya naming nagsama. At sa kanya lang umiikot ang mundo ko. Kahit hindi kami magkasundo at madalas pa rin kaming nagbabangayan. Pero kahit gano'n, ramdam ko pa rin naman ang kapayapaan sa piling niya. Syempre, masaya rin ako na kasama siya. At isa pa, kahit sino naman sigurong tarantado na mabigyang ng gani
When Heart Beats Kabanata 19
CAHAYA’S POVHindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin, hindi ko kasi agad nasagot ang tanong ni Ancel. Tama siya, ito na nga ang matagal ko nang hinihintay—ang mawala sa siya sa buhay ko at bumalik sa dati ang lahat. Pero bakit nakakaramdam ako ng kakaiba? Bakit parang nalulungkot ako? "Kung iyon ba talaga ang gusto mo, at kung sigurado na magiging maayos ka, aalis ako, Aya," seryoso nitong sabi na hindi ko pa rin magawang sagutin. Ewan ko kung bakit walang lumalabas sa bibig ko. Gusto kong magsalita, gusto kong sabihin na hindi ko alam kung kaya ko na ba na kumilos mag-isa. Pero hindi ko nga masabi. Hindi ko yata talaga kaya na umalis na siya dahil nasanay na ako na kasama siya. Nasanay na ako sa pag-aalaga niya. Binibi-baby niya kasi ako. Kaya kasalanan niya kung bakit ganito na ang nararamdaman ko. Nag-angat ako ng tingin nang marinig ang buntong-hininga niya. "Ma-mi-miss ko ang lugar na 'to." Kasabay ng sinabi niya ang paglibot ng paningin niya sa buong paligid. Napatit
When Heart Beats Kabanata 20
“P-pinagsasabi mo, Ancel? Pwede ba, 'wag mo nga akong pinagloloko,” nauutal kong sabi, sabay ang bahagyang pagtulak sa kanya. “At saka, lumayo-layo ka nga, baka may makakita na naman sa atin at mag-isip na naman ng masama,” sabi ko pa. Bumuntong-hininga siya sabay higa sa tabi ko. “Aya, seryoso ako. Alam kong marami akong nagawang mali sa’yo. Nakita mo kung gaano ako katarantado—tarantadong walang hiya,” pagpatuloy niya pero wala na sa akin ang tingin. Nasa medyo makulimlim na kalangitan na. Habang ako, hindi pa rin maalis ang tingin sa kanya. Oo, nagulat ako. Gulat na gulat at hindi alam kung ano ba dapat ang maramdaman ko sa sinabi niya. Tama nga siya, nakita ko ang lahat ng katarantaduhan niya, ang kahayupan niya at kabastusan niya. Bukod sa mga nakita ko, hindi ko pa alam kung anong klaseng buhay ang tinakasan niya. Pangalan niya lang ang alam ko, pero ang pagkatao niya, wala akong alam, hindi ko siya kilala. "I tried to contain my feelings because I know I don't deserve a woma
When Heart Beats Kabanata 21
Pikit-mata kong tinugon ang masarap at nakakalunod na halik ni Ancel. Kahit may parte sa utak ko na nagsasabing tama na, itigil na namin ang ginagawa at baka hindi na namin ma-control ang aming mga sarili, hindi ko naman magawa. Hindi ko magawang awatin ang sarili ko, at hindi ko magawang hindi suklian ang mapupusok niyang mga halik. Lahat ng pangamba at lahat takot ko ay naglahong bigla. Ngayon ko lang napatunayan na kahit anong pigil at tago pa ang gawin ko sa nararamdaman ko, darating din pala ako sa puntong bibigay na lang ng kusa itong puso ko. “Aya—” napadilat ako nang marinig ko ang napakalambing na boses ni Ancel, sabay ang pagbawi ng labi niya na ayaw ko nang bitiwan. "Mahal kita, Aya," malambing niyang sabi. Sa sobrang lambing para akong nakikiliti. May kung anong kuryente akong naramdaman na dumaloy sa buong katawan ko. Pero imbes na sumagot, hindi ko magawa dahil nabalot ako ng hiya, hindi ko rin nga siya magawang tingnan. Kagat-kagat ko lang ang pang-ibaba kong labi ha
When Heart Beats Kabanata 22
"Aya—" sabi niya, saka nagkusa na siyang humiga ng maayos, at maya maya ay bumuga ng hangin. Siguradong nawalan na siya ng gana dahil sa tanong ko. Sinadya ko naman talagang magtanong ng gano'n para maputol ang ginawa niya. Nakakalungkot lang dahil nawalan na nga siya ng gana, ayaw niya pang sagutin ang tanong ko. Ilang minuto na kasi akong naghihintay ng sagot, kaya lang, hindi na siya muling nagsalita. Sinambit niya lang ang pangalan ko at wala nang naging kasunod. Ni ang sulyapan nga ako hindi na rin niya ginawa. Puro titig na lang sa bubong ang ginagawa niya. "Sorry, hindi na sana ako nagtanong," sabi ko sabay ang pagtalikod. Ayoko nitong nararamdaman ko, ayoko na maging malungkot at madismaya dahil hindi niya lang masagot ang tanong ko. Alam ko kasi na wala akong karapatan na magdamdam, pero ewan ko ba, hindi ko mapigilan ang sarili ko. Kumikirot talaga itong puso ko.Nag-assume kasi ako, ito ang napala ko. Akala ko dahil mahal niya ako, handa na siyang sabihin sa akin ang la
When Heart Beats Kabanata 23
Hindi na pinansin ni Ancel ang sinabi ni Camille. Hindi ko alam kung hindi nga ba niya narinig ang sinabi ng kaibigan ko o nagbibingi-bingihan lang siya. Sandali ko pang nilingon ang mga kaibigan ko at si Tatay, pero wala na sa amin ang tingin nila. Nag-uusap na sila. Nagtataka man, hindi na rin lang ako nag-usisa pa. Nadala na ako sa ginawa kong pagtatanong kagabi. Sabi nga niya, hindi pa siya handa na sabihin sa akin ang lahat tungkol sa buhay niya. Kaya rerespetuhin ko na lang ang gusto niya. Naging tahimik din ang buong byahe namin papuntang bayan. Maski kasi siya ay hindi na nagsasalita, pero paminsan-minsan naman siyang sumusulyap sa akin at gano'n din ako sa kanya. Matapos ang mahigit isang oras na byahe, narating din namin ang bayan, at ngayon nga ay papasok na kami sa vicinity ng hospital."Aya, kuha lang ako ng wheelchair ha," sabi ni Ancel nang nasa parking na kami. "Sige, bilisan mo," sagot ko kasabay ang pagtingin-tingin sa paligid. Hindi kasi ako mapakali, natatakot
Pinakabagong kabanata
