Lever
Nakakalulang taas ng building ang hinintuan namin ni Secretary Luke at hindi ko alam kung ano ang ginagawa namin. Wala akong idea na nakatingin sa gamit kong binaba na ni Secretary Luke at pinark na ang kotse sa car park.
Malayo ang lugar na ito kung saan ako lumaki; masyadong maraming sasakyan, matataas ang building at parang hindi afford pumunta ng isang mahirap na kagaya ko. Napatingin na lang ako sa gamit ko at mukhang magtratrabaho nga ako sa lugar na ito, pero bakit hindi man lang sinabi ni Mama sa akin?
“Pumasok na tayo, para makita mo ang unit na titirahan mo,” saad ni Secretary Luke sa akin Pagdating.
Kinuha n’ya ang iba kong gamit para tulungan akong magbuhat papasok sa loob. Pagpasok namin sa loob ay bawat sulok ng building na pinasukan ko ay tinignan ko habang naglalakad. Mayroong dalawang lalaki na nasa 50 plus na ang edad ang nakatingin sa akin, pero nilagpasan ko dahil hindi ko naman sila kilala.
Patuloy ako sa paglalakad…
“Lever Winchester!”
Tumigil ako sa paglalakad ng marinig ko ang pangalan ko. Pagtingin ko sa likod ang dalawang lalaki kanina ay nakatingin at kasama na nila ngayon si Secretary Luke. Lumapit sa akin ang isang seryosong lalaki habang isa naman ay nakangiti. Hindi pamilyar ang mukha nila, pero sa tindig at suot nila ay sigurado akong hindi lang sila normal na tao.
“Ang liit mo pa ng huling makita kita, Lever.” Bigla akong niyakap ng isa at ako naman ay walang idea na nakatingin sa isang lalaki na sobrang seryoso ng mukha.
“Sino kayo?” tanong ko.
“Uncle Uzi, at s’ya naman si Uncle Snipe,” sagot ni Uncle Uzi ko daw.
“Nice meeting you, young Rifle,” Uncle Snipe greeted.
“Don’t think much yet, we’re here sending you to your house.” Inakbayan ako ni Uncle Uzi. “We promised to your mother that we will give you a comfort here, tell her no need to worry.”
Wala akong masagot dahil hindi ko sila makikila. Habang nasa elevator kami ay tinitignan ko si Uncle Snipe parang sobrang strict n’ya.
“What do you know about your father?” tanong ni Uncle Snipe.
Tumingin s’ya sa akin.
“His name, Rifle Winchester,” sagot ko. “Namatay sa isang car accident—”
“Wrong,” putol sa akin.
Bumukas ang elevator at lumabas silang lahat. Pero ang nasa isip ko ngayon ay ang sagot ni Uncle Snipe. Pumasok kami sa isang unit at luxury, iyan lang ang tamang word sa nakikita ko ngayon. Napakunot ang noo ko ng makita ang isang picture na naka-display sa loob.
“Wala kaming binago sa lugar, maski ang gamit ng papa mo ay nandito lahat,” paliwanag ni Uncle Uzi.
“Pag-aari ni Papa ang unit na ito?” taka kong tanong.
“The entire building was named in you, We work for it after your after death and after we found the Xyra’s pregnant to you,” paliwanag ni Uncle Snipe.
Lalong naguluhan ang isip ko sa mga sinasabi nila.
“Rifle is the only heir of family Winchester, and you are his successor,” dagdag pa.
“Hindi ko maintindihan, sino ba si Papa?”
“That’s why, don’t think much,” sagot ni Uncle Snipe.
“Secretary Luke, lahat ng kailangan n’ya ay ibigay mo at ayusin mo ang lahat ng gamit n’ya pati ang pagpasok n’ya sa college,” utos ni Uncle Uzi.
“Kailangan na namin umalis, kung mayroon kang kailangan, just call us.”
Napatingin ako sa kamay ni Uncle Uzi kung saan hawak n’ya ang isang new phone para ibigay sa akin.
“Gusto kong malaman ang lahat,” seryoso kong sabi sa kanila.
Tinignan ko ng seryoso si Uncle Snipe. “Anong mali sa alam ko?!”
“Mag-focus ka muna sa pag-aaral mo,” sagot n’ya sa akin.
I swallowed hard, controlling my temper. Sasabog ang ulo ko kakaisip na malaman na mali pa lang ang alam ko tungkol sa papa ko.
“Sabihin mo sa akin ang tungkol sa papa ko,” seryoso kong utos.
“Lever, give some respect,” awat ni Secretary Luke.
“Hindi na ako magugulat kung ganiyan s’ya sumagot, his father worst than him,” sagot n’ya sa akin.
Malamig na tingin lang ang binigay n’ya sa akin at tinapik n’ya ang balikat ko bago niya ako lagpasan para lumabas.
"Sumunod ka muna at mag-focus sa pag-aaral mo,” saad naman ni Uncle Uzi.
Umalis sila Pagkatapos paguluhin ang nasa isip ko. Nag-iwan sila ng sagot na hindi ko alam ang tanong. Inayos lahat ni Secretary Luke ang lahat ng gamit ko bago s’ya umalis. Naiwan akong maisa sa magarang lugar na ito, malayo sa buhay na nakasanayan ko.
Nilibot ko ang buong paligid at hindi ko alam kung paano ako titira sa lugar na ito. Tinignan ko ang refrigerator at puno ng supply na kailangan ko. Kumuha ako ng pagkain at nagsimulang mag-dinner. Kinuha ko ang lumang phone ko para tawagan si Mama.
“How are you, Lever?” bungad na tanong ni Mama sa akin.
“Why?” tanong ko.
Parang kahapon lang iniisip ko kung tutuloy ako sa college or anong gagawin ko, pero ngayon ay malalaman ko na whole building where am I staying no was mine.
“Anong why, son?”
Napayuko na lang ako at napahinga ng malalim. “Dati ang tanong ko sino ba ang papa ko, pero ngayon sino ba ako, Mama?”
Naguguluhan na ako.
“Hindi mo pwedeng malaman ang lahat ng biglaan, mas okay na sumunod ka na lang muna sa uncle mo,” sagot ni Mama sa akin.
“Hahayaan mo lang akong mag-isip na mga bagay na pwede mo naman ng sabihin?” tanong ko kay Mama.
“Lever…”
“Hindi na ako bata, Ma.”
“Alam ko, Lever, pero sumunod ka na lang muna,” sagot ni Mama sa akin.
Wala akong nagawa kung hindi ang bumuntong hininga.
“Okay ka lang ba d’yan?” tanong ni Mama sa akin.
“I’m okay here, hindi ko nga lang alam kung anong ginagawa ko dito,” sagot ko.
“For college,” sagot ni Mama sa akin.
Alam kong hindi iyon ang dahilan, pero hindi ko rin naman makukuha ang sagot sa kanila kaya hindi na rin ako magtatanong pa.
“Maliligo lang ako, Ma,” paalam ko kay Mama.
“Sige, mag-ingat ka d’yan, always eat on time,” paalala ni Mama sa akin.
“Okay, Ma.” Binaba ko na ang phone ko at kinuha ang laptop na nandito para simulahan humanap ng information.
“Ako na lang hahanap ng sagot sa tanong ko.”
Younis "Ma'am Younis, please itabi n'yo na ang sasakyan!" sigaw ng driver sa akin. Lumawak ang ngiti sa labi ko dahil nakakapag-drive lang ako pag hindi kasabay ang kakambal ko sa pagpasok sa school. Tinignan ko ang driver ko na nagdadasal na sa passenger seat dahil sa akin. Lalo kong binilisan dahil ayokong malate sa school ngayon. Paghinto ko sa tapat ng gate ay tinignan ko Si Mr. Ramos na parang sumakay sa roller coaster ang mukha habang sobrang higpit nh hawak sa seatbelt. "I'm good driver, right?" nakangiti kong tanong. "Aatakihin ako sa puso, Ma'am Younis," sagot n'ya sa akin. Napa-pout ako dahil sa sagot n'ya. "Well, hindi ka kasi sanay makakita ng expert sa pagmamaneho ng kotse kaya 'di mo alam iyon, average ka lang kasi," paliwanag ko kay Mr. Ramos. "Pag nalaman ito ng papa mo ay siguradong pareho tayong papagalitan." Kinuha ko ang bag ko at tinignan si Mr. Ramos. "Kung sa sabihin mo, malalaman n'ya, pero kung zipper lang ang bibig mo... Walang mapapagalitan!" Kininda
Lever "Let's lunch together!" Walang idea ang mata kong nakatingin sa babae na bigla na lang humawak sa braso ko. Babaeng mestiza na mayroong ngiti sa labi n'ya habang mayroong kumikinang na mata na nakatingin sa akin. "Leave her!" Nalipat ang tingin sa taas ng mayroong magsalita. I was about to go to 4th floor of this building. Hinawakan ko ang kamay ng babae para alisin sa pagkakahawak sa akin. Hindi ko s'ya kilala at kailangan ko pang hanapin ang room ko, pero nagsalubong ang dalawa kong kilay ng maslalo n'yang hinigpitan ang hawak sa braso ko at parang pusa na ayaw umalis sa tabi ko using her innocent look and shook her head. Muling napatingin ako sa lalaki na kanina ay ilang metro ang layo sa akin ngayon ay hinila ang suot kong damit para ilapit sa kan'ya. "Hindi mo na rinig ang sinabi ko?!" galit nitong tanong sa akin. Tinignan ko ang damit kong hawak n'ya. Bigla akong nakaramdam ng pikon sa lalaking nasa harapan ko, pero ayokong pumasok sa gulo. "Joaquin, anong ginagaw
LeverIsang oras na akong naghahanap ng information sa papa ko, pero wala. Kahit na anong information ay wala sa internet. Napasandal ako sa upuan at tinignan ang kalsada sa labas ng coffee shop.Ayokong manatili sa loob ng unit dahil masyadong tahimik doon para lang akong nakakulong. Wala akong kaibigan o makausap man lang, ayokong istorbohin si Mama dahil alam kong pagod s'ya.Mayroong dumating na black card sa akin, pero wala akong balak na gamitin iyon. Alam kong hindi si Mama ang nagbayad ng tuition ko sa university at ayoko na rin umasa sa kanila ng allowance ko.Uminom ako ng kape habang pinagmamasdan ang phone ko. Wala akong kilala na tao dito para malaman ko kung sino ba si Papa."Gosh!"Nagulat ako ng biglang mayroong sumigaw sa gilid ko. Muntik ko pang matapon ang hawak kong kape dahil sa pagkabigla. Tinignan ko kung sino iyon at nagsalubong ang dalawa kong kilay na makita ang babaeng architecture student, Youna Swaggerty; sikat s'ya school dahil sa kaniyang background, isan
Youna"No! hindi p'wede na iwan n'ya lang ako ng basta sa lugar na 'yon!" reklamo ko kay Princess.Uminom ako ng ice tea habang umiinit ang dugo ko sa transferee na si Lever. Wala pang ibang nakakagawang mang-iwan sa akin."Baka nagmamadali?" tanong ni Princess.Nilapat ko ang mukha ko sa table habang iniisip ang mukha ni Lever. "Napakasama ng ugali n'ya!" sigaw ko."Hey, Youna! Umayos ka nga, nakakahiya sa mga ibang customer," puna ni Princess sa akin.Mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko. "Hindi ba s'ya gentleman?! Tiniis ko ang maduming lugar na iyon para makita lang s'ya tapos iiwan n'ya lang ako!" reklamo ko."Nababaliw ka na siguro? Ilang linggo pa lang sa University si Lever and you are dead in love to that guy."Kinuha ko ang tote bag ko para kuhanin ang salamin na dala ko. "Sigurdo ay kulang pa ang ayos ko kaya hindi n'ya ako pinapansin?" tanong ko kay Princess. "Kailangan ko ng pumunta sa salon."Tumayo ako para umalis na, pero lalong nasira ang araw ko ng makita ko
LeverInaayos ko ang mga gamit ko. Mayroon akong klase ngayon 3 PM sa isa kong minor subject, hindi ko naman kailangan magmadali dahil sa malapit lang ang school sa coffee shop na pinagtra-trabahuhan ko."Lever, right?"Napatingin ako sa kamay na biglang sumulpot sa harapan ko; umangat ang tingin ko ng makita ko ang isang babae na gustong makipag-shake hands sa akin."Yes, why?" tanong ko.Kasama ko s'ya dito sa coffee shop, pero hindi kami nag-uusap dahil naka-focus ako sa ginagawa ko."I'm Lossie," pagpapakilala n'ya sa akin.Hinawakan n'ya ang kamay ko at nakipag-shake hands sa kan'ya."Blockmates tayo, Business administration."Tinignan ko ang mukha n'ya dahil hindi ko pa masyadong kabisado ang mga mukha ng classmates ko."The girl besides the window," pagpapaalala n'ya sa akin."Ikaw pala 'yun," sagot ko.I remembered, mayroong isang babae nakaupo sa likuran malapit sa bintana."Papasok ka na?" tanong n'ya sa akin.Nagpatuloy ako sa pag-aayos ng gamit ko. "Oo," sagot ko sa kan'ya.
Youna"Anong nangyayari? Bakit ikaw na yata ang trip ng mga kaibigan ni Joaquin?" tanong ni Princess sa akin.Umiinit lalo ang ulo ko sa tuwing naririnig mo ang pangalan ng Joaquin na iyon. Alam ko s'ya ang may gawa ng pasa sa mukha ni Youno."Pag nagkita kami ng lalaking iyon ay sisirain ko talaga ang mukha n'ya!" galit kong saad."Wag mo ng patulan si Joaquin, parang hindi mo kilala ang lalaking iyon," payo ni Princess."Hindi ako natatakot sa kan'ya!" Inayos ko ang pagsuot ng tote bag ko at naglakad papasok sa loob ng campus."Anong meron?" takang tanong ni Princess.Nakatingin kami sa mga student na parang pumupunta sila sa likuran ng school. Hindi na ako nagsalita pa at tumakbo na ako para pumunta rin sa likod ng school; hinahabol ko pa ang hininga ko at tinignan ko kung ano ang nangyayari doon, pero nanlaki ang mata ko ng makita si Youno at Uris na nakikipagpalitan ng suntok sa mga kaibigan ni Joaquin."Youno!" sigaw ko.Mga nanunuod lang ang mga tao sa paligid at nakita ko si Jo
Lever"40%?!" gulat na tanong ni Youno.Tinignan ko si Uncle Snipe dahil sa sinabi n'ya. "Paanong nangyari 'yun?" taka ko tanong."Sino ba s'ya papa? And I only heard about the shareholder of that school 40% shares were own by the Winchester..."Biglang tumingin si Youno sa akin after n'yang sabihin ang last name ko."Lever Winchester," saad ni Uncle Snipe."Akala ko ba patay na si Uncle Rifle at wala s'yang anak?" takang tanong ni Youno."This is secret," sabi pa ni Uncle Snipe. "Wala dapat makaalam na kahit sino ang nalaman n'yo ngayon," paliwanag ni Uncle Snipe.Tahimik lang akong nakaupo sa backseat ng kotse. Hindi ko maabsorb yung sinabi ni Uncle Snipe sa akin ngayon. Masyadong gumugulo ang lahat."Seryoso ka ba, Papa?" tanong ni Youno."Wag na natin pag-usapan pa ito, at hindi n'yo pa kailangan malaman ang lahat," paliwanag n'ya.Sanay na akong kay Uncle Snipe na hindi s'ya magsasalita, pero nagbibigay s'ya ng konting information.Sumunod si Youno sa kan'ya at nanatili lang akong
YounaPumasok ako sa loob ng kwarto ni Youno para mayroong itanong. Ilang beses ko ng tinanong si Papa at Mama kung ano ang gingawa ni Lever dito kahapon, kahit isang sagot sa mga tanong ko ay walang nasagot."Don't you know how to knock?!" puna ni Youno sa akin, but I chose to ignored his question.Nakaupo s'ya sa kama habang nasa lap n'ya ang laptop while doing his study, with scratches on his face and bruises."Bakit kilala nila papa si Lever?" tanong ko na lang basta.He averted his gaze to me; the room filled silent, and this kind of atmosphere was very familiar, since my parent chose to keep thier mouth zip as well as their only son doing at this moment."Why don't you ask them?" seryoso n'yang sagot.I sat on the fluffy bed that give me bouncy wave, and gave a glance on my twin brother pretending that he doesn't know everything, but I knew in my heart that something thought running on his mind about Lever Winchester."Tell me the secret, I wouldn't tell anyone," pangungulit ko.