Naiwan kami ulit ni Kuya Sandro dahil nagpaalam si Kuya Joe na pupunta muna siya sa ospital. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Galit pa rin ako sa kanya pero may parte sa puso ko na gusto kong malaman kung ano ang nangyari sa kanya. I hope he's fine. Andito na ako sa loob ng silid ko. Si Kuya Dreau ay nagpaiwan muna sa baba kasi kinausap niya pa ang mga tauhan. Natutulog na si Rook sa silid niya. Kanina pa ako palakad-lakad. Hindi ako mapakali. Naiiyak ako sa di ko malamang dahilan. Naninikip ang dibdib ko lalo't pumapasok sa isip ko ang luhaan mukha niya kanina. Galit ako, dapat magalit ako sa kanya pero bakit ganito ang nararamdaman ko. Oh God. I don't know what to feel anymore. I'm so confused. I'm not supposed to feel this. This is not right. This is not good for me. I am supposed to be mad at him. Maya-maya may narinig akong mahinang katok mula sa labas ng pintuan ko. Napatingin ako doon. Anong oras na? Madaling araw na. "Princess?" Boses ni Kuya. Nagmamadali akon
"Ayos lang ba kung kayong dalawa lang? Sa labas lang kami maghihintay ni Kuya Sandro." tumango ako ulit saka pa sila lumabas ng silid ni Kuya Dreau. Pumasok si Knoxx pero iba ang emosyong nakikita ko sa mga mata niya ngayon. Kung kanina blangko at diritso ang tingin niya ngayon may kakaibang emosyon na akong nakikita doon. Sinarado niya ang pintuan at naglakad ito palapit sa akin. Umupo siya sa bakanteng upuan na iniwan ni Kuya Joe. Umuyos ako ng upo, nanatiling tahimik. Parehas kaming dalawa, nagpapakiramdaman muna. Hanggang sa marinig ko ang malakas niyang buntong hininga. Tumingin ito sa akin at doon ko nakita ang pamumula ng mga mata niya. Hindi ko napigilan ang agad na pamumuo ng mga luha ko. Ilang beses akong kumurap pero nabalot na ang mga mata ko ng luha kaya nag-uunahan ito sa aking pisngi. "I'm sorry." yung palang ang nasabi niya naninikip na ang dibdib ko. Dama ko ang kalungkutan sa boses niya dahilan para lalong dumami ang mga luha ko. "I really don't know where
I was crying hard alone inside the room after I read his letter. I feel like my whole body is trembling. My heart is clenching. I bit my lower lip to stop myself from crying more but the more I sobbed harder.Why do we have to go all through these? Anong kasalanan namin na kailangan naming magdusa ng ganito? Bakit pakiramdam ko para kaming pinaparusahan?"Bakit kailangan naming masaktan ng ganito?Hindi pa ba sapat ang mga pinagdaanan ko? Bakit kailangan kong masaktang muli?" Tumingala ako habang kumakausap sa Kanya. Walang na akong ibang makakausap ngayon kundi Siyana lang. Siya lang ang makakatulong sa amin. "Saan kami nagkamali? Kulang pa ba? Kinuha Mo na sa akin ang anak ko pati ba si Knight kukunin Mo rin? Hindi pa siya nakikilala ng anak namin? Anong sasabihin ko kay Rook?"Sobrang sakit na hindi ko maipaliwanag. Para akong unti-unting pinapatay sa sakit."Kung wala Ka naman palang balak na makilala siya ng anak ko bakit Mo pa hinayaang makita siya ng bata? Ayos na kami, tahimi
The room is filled with our cries. My Dad is silently crying too. It's too painful that we reached this point. I sacrificed and chose to hide everything from them to spare them from pain but still I am hurting them now. But I can't undo what I have done. Andito na ako sa ganitong sitwasyon, ang gagawin ko nalang ay bumawi. Bumawi sa mga taong hindi nila nakilala ang anak ko at bumawi sa mga taong pinili kong maging malayo sa kanila. Hinayaan muna naming kumalma ang isa't -isa bago ako kumawala sa mga yakap nila. Pinunasan ko ang mga luha sa pisngi ni Mommy at tsaka sa mukha ko. Isa-isa ko silang tiningnan pati ang mga magulang ni Knight. Mukhang hindi na rin nagulat sina Daddy at Mommy kung bakit andito sila. Baka nasabihan na din nina Kuya.Pagkatapos binaling ko ang mga tingin sa anak kong puno ng pagtataka ang mga mata. Nakatitig ito sa Daddy ni Knight. Siguro nagtataka ito kung bakit magkamukha silang dalawa. Knight is the softer version of his Dad, Knoxx looks like more of him.
Parang pinira-piraso ang puso ko sa bawat hakbang palapit kung saan siya nakahiga na puno ng kung anong aparatong nakakabit sa katawan niya. Kahit anong pigil ko, walang ampat ang pag-uunahan ng mga luha sa aking pisngi. Halos hindi ko maihakbang ang mga paa ko dahil labis akong nanghihina, nasasaktan.This is not the Knight I wanted to see after years. Kahit gaano pa kalaki ang kasalanan niya sa akin ni minsan hindi ko ninais na aabot kami sa ganito. It's so painful and heartbreaking, looking at him unconscious and fighting for his life. The man I prayed for, the man I wished to spend the rest of my life with is now battling for his life. The man whom I wanted to be the father of my kids is now losing his hope. Oh God. Why? Where did we go wrong? Until when we have to suffer?Hindi ito ang gusto ko. Hindi ito ang pinapanalangin ko. Mas gugustuhin ko pang makita siyang masaya sa piling ng iba kesa yung ganitong nag-aaagaw buhay siya. Bakit kami umabot sa ganito?Ngayon, hindi ko
It was a tough life. At some point we are struggling with our lives. Kuya Joe got into accident, my parents separated and our company is going down. But Kuya Sandro stood up for all of us and managed to get back on the right track. Kahit papano naisalba ni Kuya Sandro ang kompanya namin. Siya ang pumalit sa lahat ng responsibilad ni Daddy. Sa paglipas ng mga taon bumalik si Kuya Joe sa dati. Hindi pa man niya nakikita ang asawa niya pero alam kong unti-unti nagiging maayos ang buhay niya. He's building his own name. While Me, I continue with my life. Other people think that I'm living the life. They thought that I am the luckiest and that I don't have problems. Yung tipong akala nila sobrang swerte ko na dahil nasa akin na ang lahat. Pera, kayamanan, namamayagpag na karera, mga material na bagay. Lahat ng mga bagay na gustong makamit ng iba ay nasa akin na. Pero hindi lang naman yun ang basehan. Hindi lahat ay nakukuha sa materyal na bagay, sa panandaliang kasiyahan at mapagk
It's been a month since his family flew him abroad. Wala akong balita kung ano na ang nagyayari sa kanya. I heard that the doctor advised not to let him feel extreme emotions. Hindi siya pwedeng sobrang maging masaya at hindi rin pwedeng sobrang malungkot.Rook is looking for him on the first few days but I explained to him that his dad needs treatment. Si Kuya Joe at Kuya Sandro lang ang nakakausap namin ng bata. Hindi rin nila nababanggit sa akin kung ano na ang nangyari sa kanya. Ang alam ko lang ay patuloy pa rin itong lumalaban. "Anyway your Kuya Joe called. They took your friend, Marjorie to a safe place. May mga taong sumugod sa bahay nila kagabi. Mabuti na lang at may mga tauhan si Major Castillo doon.""Is she okay, Mom?" Bigla akong kinabahan para sa seguridad ni Marj at ng pamilya niya. Pati sila nadamay na."Yes they are safe now pero hindi pa rin pwedeng maging kampante. Major Castillo added more security for her family. Pati sa beach house mo nagdagdag din ng tauhan d
Disclaimer: Purely a product of imagination. Not an actual court scenario. We were all silent to pay our respect as soon as the prosecutor introduced herself and the old man, the honorable judge in front. I am nervous. I can feel the fast beating of my heart while listening to her giving introduction and background about the case. Beside me is my lawyer, Atty. Tristan Angelo Gonzales. Standing professionally and with full authority. On the other side was the three accused, Vanessa, Rome, and Dra. Aldover and their lawyer, Atty. Jackson Romulo. "The defendants, Mr. Acosta, Miss Regala and Dra. Aldover and their defense plead not guilty to the accusations." I was enraged hearing what the prosecutor said. The audacity of these three demons to deny the crime they did. Nakita ko pang umangat ang sulok ng labi ng doktora at ang nakakalokong tingin nito sa akin."Today we'll uncover the truth. Atty. Romulo will make a cross-examination to the plaintiff, Miss Dela Vega." Tumingin ito sa g