I was running and panting at the same time. Hindi ko alam kung bakit ako tumatakbo ngunit heto ako, mabilis na tumatakbo habang humihikbi. Madilim na ang langit ngunit hindi ko alintana. Pinagtitinginan ako ng aking mga nadadaanan ngunit hindi ko sila pinagtutuonan ng pansin. “Izzy!” Someone's chasing me, I know. Ngunit hindi ko kilala. Hindi ko alam. Nang makita ko ang pagkukulay green ng traffic light ay agad akong tumawid. Madulas ang daanan dahil kakatapos lang umulan. Nasa kalagitnaan pa ako ng kalsada nang makita ko ang napakaliwag na sinag ng headlights mula sa sasakyang papalapit sa akin. I stilled. I can't move. My feets rooted where I stand. Gusto kong tumakbo ngunit katawan ko na mismo ang huminto at hinintay mahagip ng sasakyan. My eyes are blurry. Nalaman ko na lang na gumulong ako sa roof ng sasakyan at nahulog sa likod ng sasakyan. But the moment I landed on the road, a sharp thing hit my eyes. I'm bleeding, but I can't feel pain. Hindi ko alam bakit wala akong narar
Umikot ako sa harap ng salamin sa hindi ko mabilang na pagkakataon. I'm wearing a red satin sleeveless dress na may string sa magkabilang gilid. Hanggang kalahati lamang ng aking hita ang natatakpan. Kitang-kita ang suot ong necklace at wedding ring kong ginawa kong pendant. Namaywang ako sa harap ng salamin nang may brasong pumulupot sa 'king beywang. Nag-angat ako ng tingin at nakita ang pagyakap ni Leo sa 'king likuran. He kissed my shoulder blades soflty. Nakaramdam naman ako ng bolta-boltaheng dumaan sa 'king mga ugat. “Pangit ba?” nahihiya kong tanong. Umiling ito. Halos mapugto ang aking hininga nang nilapit nito ang kanyang ilong sa 'king leeg. “I don't like the dress.” Nangunot ang aking noo. “Bakit?”“Ang ikli,” he replied. I shook my head. Inabot kami ng madaling araw. After doing it in the kitchen, kumain muna kami bago niya na naman ako niromansa sa kwarto at shower. I realized my husband is insatiable. Hindi agad napapagod. Kung hindi lang siguro ako nag-knock down k
Nang makabalik ako sa party ay naging tahimik na ako. Paulit-ulit na sumasagi sa 'kin isipan ang mga sinabi sa 'kin ni Ylena. I tried erasing those thoughts but every time I do, it will just go louder and louder. “Hoy, ayos ka lang? Si Shina na ang sumagot sa game na host ka kasi wala ka rito. Sabi ni Dani umalis ka raw kasama ni Professor Hoax. Anong nangyari? Bakit ka pinatawag?” I pursed my lips and shook my head. “Wala. May importanteng binilin lang.” Importanteng importante. Dahil lahat ng sinabi niya ay parang tattoo na nakatatak na isipan ko at nahihirapan na akong alisin pa. It's been engraved. Kaya ngayon ay maraming katanungan sa isip ko na alam kong dalawa lang ang makakasagot.It's either my husband, or his brother. Sinumpa ko nang hinding hindi ako lalapit kay Leon. Pero bakit parang sa loob-loob ko ay may nagsusulsol na siya ang lapitan ko? There's something in me that believes Leon won't lie to me. “For the last game!” ani ni Yuri sa matinis na boses. “This game is
Niyakap ko ang aking sarili habang pinapanood siyang hinaan ang aircon sa kanyang opisina. After the steamy moment we had, he tucked me in this sofa bed and wrapped me up with blanket. Ramdam ko pa rin ang hapdi but it was more bearable than the last time. Bumalik si Leo sa tabi ko at nakipagkasya ang sarili sa ilalim ng blanket. Inusog niya ako palapit sa kanya at niyakap ako. His arms around me is making me feel warm no matter how cold the room temperature is. H******n niya ako sa noo at pinaunan ako sa kanyang braso. “I'm sorry for taking you again even knowing you're sore.” He kissed my temple. “I'm just really jealous, Allys.” Mariin kong pinikit ang aking mga mata. Kung dati…kung dati masaya akong marinig ang pangalang 'Allys' mula sa kanyang bibig. I thought he's creating a cute nickname for me because he find me unique and special. Ngunit matapos kong malaman ang tungkol kay Allysa Rockwell, wala na. I feel like he's not talking to me anymore. He's talking to the Allys he se
“Leon…” I sobbed. Kumalas siya sa yakap at kinapa ang aking pisngi. He wiped the tears on my cheeks. His eyes flashed with emotions I can't even name. Kita ko ang pawis sa kanyang sintido at parang hinihingal pa ito. “What happened? Bakit ka umiiyak?” Umiling ako. I can't utter a single word. I just keep sobbing so hard. Muli niya akong niyakap at narinig kong nagsalita ang police na kanina pa ako kinakausap at tinatanong bakit ako umiiyak. “Hindi rin po namin alam bakit siya umiiyak, Sir, e. Pumasok lang siya rito sa station na umiiyak. Akala namin ginahasa o ano sa daan. Hindi rin siya nagsasalita bakit siya umiiyak. Ikaw lang po hinahanap.” I felt him sighed. “Thank you for calling me. Iuuwi ko na siya.”Inalalayan ako ni Leon palabas ng Police Station. Yakap-yakap niya ako habang naglalakad. I keep sobbing as we reached his car. Pinagbuksan niya ako ng pinto at halos kargahin na ako para makapasok sa loob ng sasakyan. Nang ma-i-settle ako sa loob ay sinarado niya ang pinto at
Tahimik akong nakaupo sa kanyang couch habang siya ay nakaupo sa single couch at pinapanood ako. Tulala ako habang hawak ang whiskey na aking hiningi kanina. I need to breathe. I need to calm myself. The informations I discovered, the truths I unveil this morning, cannot sink in inside my head. Ayaw kong maniwala. Feeling ko parang laging kulang. Parang may kulang. Naramdaman kong may umagaw sa hawak kong baso. I lifted my gaze and found Leon did that. Nilapag niya ang baso ng whiskey sa center table at sinamaan ako ng tingin. Kung kahapon siguro— o sa mga nagdaang araw, siguro ay matatakot ako sa paraan ng pagtitig niya. But now? Nah. I can't even feel any emotions. I'm starting to get numb.“Matulog ka na.”Mahina akong natawa sa kanyang sinabi.“Umaga na. Dapat pa ba akong matulog?” walang buhay kong ani. I leaned against my seat and closed my eyes. “Kapag ba nakatulog ako, hindi na ako magigising?”“Allison, stop saying that.” I didn't talk. Pinagpahinga ko muna ang aking mga
A slap on my cheek wake me up from my deep slumber of sleep. Dahan-dahan kong dinilat ang aking mga mata at naglibot ng tingin. Then my eyes landed on the man in front of me; wearing a mocky smirk and holding a gun. I bet he was the one who slapped me.“Mabuti at gising na ang prinsesa.” Ngumisi ito at hindi ko maiwasang punahin ang nagdidilaw nitong ngipin.Disgusting. Napangiwi ako. “Ang ganda at kinis. Sayang ayaw ipaggalaw ni Boss.” “Manahimik ka nga.” Fear assaulted my being after I heard the man. Saka ko lamang naalala ang mga pangyayari. From Leo's confrontation, to the taxi, and here. I was kidnapped. Sa isiping 'yon ay halos manlamig ang tiyan ko. “Anong…anong kailangan niyo sa 'kin?” buong tapang kong tanong kahit na nanginginig na ako sa kaba at takot. Hindi ito nagsalita. Bagkus ay lumapit ito sa akin at hinawakan ang aking baba. Sinubukan kong igalaw ang aking mga kamay ngunit nakatali pala ang mga kamay ko. Even my feet are tied. I feel so hopeless.“Sayang ang ganda
Nagising ako sa tunog ng cardiac monitor. Langhap na langhap ko ang amoy ng ethyl alcohol na karaniwan kong naaamoy sa mga ospital. Masakit ang buo kong katawan at pilit kong inaalala kung ano ang mga nangyari bago ako mawalan ng malay. The kidnap. Takot ang namayani sa buo kong sistema habang nagpa-flashback sa 'king utak ang mga nangyari kanina. At bago ako mawalan ng malay ay nakita ko ang isang bulto ng lalaking kilalang kilala ko. Or maybe I was just hallucinating that time? Naramdaman kong may humawak sa 'king kamay. Hinahanda ko pa ang aking mga mata sa pagdilat dahil sa hindi mapaliwanag na dahilan, inaantok ako. Parang gusto ko na lang matulog ulit at h'wag na magising. Because waking up means continuing my suffering to survive. “I'm sorry…” rinig kong wika ng isang paos na tinig. Gusto ko idilat ang aking mga mata. This is frustrating. Gusto kong igalaw ang daliri ko ngunit may pumipigil sa akin. Lalo na nang marinig ko ang paghikbi ng taong hawak ang kamay ko. I don't w