Misha’s POVNakalabas na kami ni Everett ng clinic ng kakilala niyang magaling na OBG-YN. Hanggang ngayon ay tulala pa rin ako. Hindi ako makapaniwala sa naging resulta.“Alalayan na kita, Misha,” sabi niya pagsakay namin ng sasakyan niya. Hinawakan pa niya ang kamay ko habang papasok sa loob ng kotse.“Kaya ko naman, hindi mo na ako kailangang alalayan,” sagot ko sa kaniya nang nakangiti.Yung malungkot, cold at palaging seryoso niyang mukha ay naiba ngayon. Ngayon, kitang-kita ko sa mukha niya na nagliwanag na. Halatang natuwa siya nang malaman ang naging resulta sa OBG-YN ko.Nawala rin sa loob ko na kahapon, araw na nga pala kung saan dinadatnan ako ng dalaw ko. Hindi ko naman inaasahang ganito na agad. May ganito pala?“Hindi pa naman sure ‘yan, babalik pa tayo sa susunod na buwan. Pero, mainam na rin na sinabi ng doctora na maaaring three weeks pregnant ka na. Pero next month natin malalaman ang totoo. Mas malinaw na doon kaya mag-ingat ka pa rin. Sa ngayon, baka hindi na muna k
Misha’s POVSi mama, weird na weird sa akin ilang araw na matapos nung sabihin ni Everett na tubusin na ang isang farm namin. Ngayong may kasambahay na kami dito sa bahay, takang-taka pa rin siya kung bakit nag-hire si Everett ng personal kasambahay ko. Ayaw naman niyang magtanong kasi masaya siya na hawak na ulit namin ang isa pa naming farm. Sa dalawang araw na dumaan, busy rin kasi siya sa pag-aayos sa isang farm namin na hindi na rin pala naalagaan. Ngayon hawak na namin ito ulit, pinaayos niya agad ito sa mga tauhan namin.“Ma’am Misha, heto na po ang gatas niyo,” sabi sa akin ni Ate Ada—ang kasambahay na na-hire sa akin ni Ninong Everett. Actually, kasambahay siya ni Everett sa mansyion nila. Nilipat lang siya dito sa bahay ko para pagsilbihan ako. Para alagaan ako at para bantayan. Parang bata lang tuloy ulit ako.“Salamat, Ate Ada,” sagot ko naman sa kaniya nang tanggapin ko ang gatas. “May kailangan pa po ba kayo?” tanong pa niya sa akin. Nang umiling ako, doon na siya umalis
Everett’s POV“Finally, nagkaroon na rin ng magandang sign. Ang tanging kailangan mo na lang gawin ay ingatan ‘yang si Misha,” sabi ni Garil matapos kong ibalita sa kaniya na maaaring buntis na si Misha.Nandito na naman kami sa gitna ng dagat, nakasakay sa yate habang umiinom ng wine.“I’ve already hired a personal nanny for her to ensure her pregnancy is well taken care of. Saka, kailangan ko munang ilihim sa pamilya ko ang pagbubuntis niya. I know that once they find out Misha is pregnant, they’ll find a way to stop it from happening. Si Tito, gusto niya na hawak niya ang lahat-lahat. Nag-e-enjoy siyang hawak pa ang lahat ng yaman ko.”“Ang isa pa sa dapat na gawin mo, ingatan mo rin ang sarili mo. Kasi kung gusto nun ma-solo talaga ang lahat ng ari-arian ninyo, mas madali kung ikaw ang buburahin nila sa mundong ‘to. Minsan, bobo ang tito mo, pero ang bobo pagdating sa mga ari-arian, business at pera, nagiging matalino. Hindi sa tinatakot kita, puwede kasing mangyari ‘yon. Ikaw ang
Misha’s POV“Lock the door,” utos bigla ni ninong kaya napataas parehas ang kilay ko.“B-bakit, Everett?” tanong ko naman.“Makakatulong ‘to para mawala na ang takot mo,” sagot niya kaya sumunod na lang ako. Dahan-dahan akong naglakad papunta sa pinto para i-lock na ‘yon.Pagbalik ko sa kaniya, titig na titig ako sa mukha niya. Nag-aabang sa susunod niyang sasabihin.“Oh, ano pang hinihintay mo?” tanong na niya. Kahit na alam ko kung anong gusto niyang mangyari, pinili ko pa ring maging inosente kasi nahihiya ako. Ewan ko ba, kahit ilang beses nang may nangyari sa amin, may hiya pa rin talaga ako sa kaniya. Minsan, wala naman. Pero minsan ay hindi ko talaga maiwasang mahiya pa rin.“A-ano bang gusto mong mangyari? Matutulog ka dito? Si-sige, mahiga ka na muna diyan, hindi naman ako inaantok,” sabi ko pa para ipilit kong ipalabas sa kaniya na hindi kami nagkakaintindihan.“Misha, súck me. Laruin mo ako. Alam kong pareho naman nating gusto ‘to,” sabi na niya nang hindi na nahihiya.Para
Everett’s POVI couldn’t do anything when Misha pressed her lips against mine. My eyes widened when she did that, while she was closed-eyed, starting to kiss me deeply.Fúck. Ano ‘to, parang nakain ko na rin ang sarili kong pagkalalakë? Ilang minuto na niyang pinagsawaan sa bibig niya ang titë ko kanina, tapos ngayon, saka siya makikipaghalikan sa akin? Oh, gosh! Hindi tama ‘to.First time kong naranasan ‘to kaya hindi ako sanay. Pero, kasi, sabagay, titë ko naman ‘yon at alam ko naman sa sarili ko na malinis ako, kaya wala naman sigurong problema? Ay, ewan. Heto na e, naghahalikan na kami kaya bakit pa ba ako aatras. Wala naman akong ibang nalalasahang kung ano. Wala ring mabaho kaya okay lang naman siguro.While we were kissing, I decided to prepare a punishment for her. While she was occupied with kissing me, I removed her pajama and panty. Sinulot ko na lang kapagdaka ang tatlong daliri ko sa loob ng puwërta niya. Basang-basa na siya kaya madulas na sa loob nung laruin ko naman si
Misha’s POV Nagising ako na magkatabi at magkayakap kami ni Ninong Everett. Nagulat pa ako na parehas kaming hubü’t hubäd. Gusto ko na sanang tumayo kasi gusto ko nang magbihis, kaya lang naaanlig ako sa pagtitig sa mukha niya. Sa malapitan, talagang ang amo ng mukha ni ninong. Kahit tulog, guwapo pa rin. “Tatayo ka na ba?” Nagulat ako na gising na pala siya. Nahiya tuloy ako na nakatitig ako sa kaniya. Gusto ko na sanang tumayo at bumaklas sa kaniya. Kaya lang napansin ko na siya pala ang nakayakap sa akin. “Puwede bang tumayo na ako?” tanong ko sa kaniya habang nahihiya ang boses. Dati, ako ‘yung may gusto na makipaglandian sa kaniya. Pero kapag naman heto na, parang ako ‘yung tumitiklop. “Hindi ba’t ganito ang gusto mo. Sweet. Ngayong ganito na tayo, bakit parang ikaw pa ang umaayaw.” Nakakainis. Hindi ko inaasahang sasabihin niya ‘to. Pero, tama naman siya. Sa ganitong pagkakataon dapat sinasamantala ko na. Imbis sumagot, hindi na lang ako nagsalita. Hinayaan ko na lang
Everett’s POVBanas na banas ako nang madatnan ko pa ring nakabuntot si Garil kay Rei nang puntahan ko na sila. Grabe, ilang oras na akong nakatulog sa tabi ni Misha, tapos ganito pa rin pala ang eksena nilang dalawa. Nakakahiya kay Garil. Si Rei naman na lasing na lasing, panay ang pahabol kay Garil. Hindi ko alam kung lasing pa ba ‘tong tama niya o tama na ito nang pinagbabawal na gamot. Hinila ko na si Garil para itigil na niya ang paghahabol kay Rei, dahil alam kong pagod na pagod na rin siya. Nang tignan ko si Garil ay pawis na pawis na ito. Haggard na haggard na siya.“Sige na, bro. Ako nang bahala sa kaniya,” sabi ko habang hawak ko ang kamay niya.“Sure ka? Naku, napaka-kulit niyan. Ayaw papigil. Kanina, muntik pa akong sapakin sa mukha ko. Mabuti na lang at nakaiwas ako,” sagot naman niya habang natatawa. Pangiti-ngiti lang si Garil, pero sa loob-loob nito ay inis na rin siya. Nahihiya lang din ito sa akin kaya tinatago niya ang inis.“Subukan lang niyan, sasampalin ko siya na
Misha’s POVAlas otso na ng umaga pero wala pa rin si Ate Ada. Kaya naman nagkaroon ako ng time para lumabas ng bahay. Gustong-gusto ko na kasi talagang masilip ang pinapagawa kong swimming pool resort.Alas nuebe nang dumating ako sa swimming pool resort. Nag-taxi na lang muna ako. Sa labas palang, dinig ko na agad ang mga gumagawang mga labor namin. Sa entrance, medyo buo na ang iba. Hindi mawala ang ngiti ko habang nililibot ko ang buong resort. Malaki na nga ang nabago. Mabilis silang gumawa.Kinausap ako ng isang labor nang makilala niya ako. Sinabi niya na kayang-kaya nila itong tapusin ng tatlong buwan. Natuwa ako kasi ‘yun talaga ang gusto kong mangyari. Sa sobrang tuwa ko, inutusan ko ang isa sa kanila na bumuli ng merienda nila. Para naman ganahan silang magtrabaho lalo.Pagkatapos kong dalawin ang resort ko, dumaan na rin ako sa isang coffee shop. Naisipan kong doon na mag-almusal kasi nagugutom na rin ako. Paminsan-minsan, masaya ring mapag-isa. Binati ako ng isang staff p
Mishon POVSa sandaling makapasok kami sa loob ng villa, mas matinding panganib ang sumalubong sa amin doon. Hindi lang lima o sampu ang mga kalaban, higit pa sa bente ata. Lahat sila ay armado, may dalang matataas na kalibre ng baril. Wala kaming ibang magagawa kundi maghiwa-hiwalay para mapababa ang tiyansa ng agarang pagkalagas. Agad kaming tumakbo sa magkakaibang direksyon, gamit ang anino at paligid bilang pananggalang.Si Edric ang unang sumabak sa matinding bakbakan. Pumasok siya sa isang silid na tila opisina, pero doon nag-aabang ang tatlong kalaban. Wala siyang dalang armas kundi ang kutsilyong nakuha niya sa isa sa mga napatay naming bantay kanina.Nanuod lang muna ako, para sakaling kailangan niya ng back up ay saka ako tatakbo palapit sa kaniya.“Come at me,” malamig niyang sabi na hindi man lang nababahala.Hindi nagpatumpik-tumpik ang mga kalaban. Isa sa kanila ang bumunot ng baril at pinaputukan si Edric, pero nagpagulong siya sa sahig, mabilis na iniwasan ang bala. Sa
Ada POVNakatayo ako sa terrace ng mansiyon ng bahay namin dito sa Pilipinas, nakatingin sa madilim na langit na punung-puno ng mga bituin. Malamig ang simoy ng hangin, pero hindi iyon sapat para palamigin ang nag-aalab kong kaba sa dibdib ko.Ilang oras na ang lumipas, pero wala pa ring balita tungkol kina Mishon, Edric at Marco. Alam kong delikado ang misyon nila ngayong gabi, pero wala akong magawa kundi maghintay at magdasal.Pero sana kasi nagsama sila ng mga pulis para mapanatag ako, kaya lang ang alam ko, lumakad sila ng sarili nila.Simula kaninang hapon ay nandito na ako sa kuwarto namin ni Mishon, hindi na ako bumaba kasi nahihilo ako sa tuwing naiisip kong nasa panganib sina Mishon at Miro. Ina-anxiety ako, para akong masusuka palagi. Natatakot din ako na baka kung anong mangyari sa baby namin ni Mishon kaya nanatili na lang ako dito sa kuwarto ko. Uminom na rin ako ng gamot para mawala ang nararamdaman kong ito. Gamot ito na puwede sa akin na binigay ng Ob-gyn ko.Narinig
Mishon POVDala ang lumang sasakyan na inarkila namin ulit, tinahak namin ang hindi pamilyar na daan patungo sa lugar na sinabi ng pulis. Ilang oras na kaming nagmamaneho, sinusuyod ang bawat kalsadang dinaanan ng puting van na nakita sa CCTV footage.Halos inabot na nga kami ng dilim sa daan. Pinangako naming hindi kami uuwi ng hindi kasama ang dalawa kaya pinanindigan namin ito.Sa loob ng sasakyan, tahimik kaming tatlo, ako, si Edric at si Marco. Alam kong pare-pareho kaming kinakabahan, pero hindi namin pinapahalata sa isa’t isa. Mas lalo akong nag-aalala kay Miro. Bata pa siya. Hindi niya deserve ‘to.“You think they’re okay?” tanong ni Marco na nakatingin sa akin mula sa passenger seat.I swallowed hard. “They have to be.”Pagkatapos ng tanong na iyon ay tahimik ulit kami. Ang tanging maririnig lang ay ang tunog ng makina ng sasakyan at ang madalang na paghinga namin.Nang makarating kami sa isang makipot na kalsada, napansin namin na paliko-liko na ito at papasok sa isang masuk
Mishon POVSa gitna ng lahat ng kaguluhan, napansin kong tila lalong na-stress ang fiance kong si Ada. Hindi ko siya masisisi, buntis siya at sa kabila ng kaniyang kondisyon, hindi niya maiwasang mag-alala para kay Miro. Alam kong mahal na rin niya ang bata, kahit pa hindi niya ito tunay na kadugo o anak. Ako man, kahit hindi ko nagawang panindigan noon si Raya at ang anak namin, hindi ko rin kayang balewalain si Miro ngayon. Mahal ko siya. Gusto kong protektahan siya. At kahit na lang alam kong gumawa ng mali si Raya, guso ko rin naman na maligtas siya.Pero, hindi ko maalis sa isip ko ang paninisi ni Raya. Na kung hindi sana ako nangialam ay hindi sana magkakagulo. Kung hindi ko ginawa iyon, maayos pa sana kaya ang lahat?Nakahawak si Ada sa tiyan niya habang nakaupo sa sofa. Hindi siya nagsasalita, pero alam kong malalim ang iniisip niya. Lumapit ako at hinawakan ang kamay niya. “Ada, please. You need to take it easy. You’re carrying our child. I promise, we’ll find Miro.”Nag-anga
Mishon POVPinakiramdaman ko ang paligid habang papalapit kami sa bahay ni Raya. Tahimik ang kalye, tila walang anumang nangyari, ngunit sa sandaling kumatok kami sa pinto, isang kapitbahay ang lumapit sa amin."Hinahanap niyo si Raya?" tanong ng isang matandang babae na mukhang tsismosa sa lugar na iyon."Opo, alam niyo po ba kung nasaan siya?" sagot ko habang pilit na pinapakalma ang sarili ko. Umaasa kasi akong makukuha ko si Miro ngayong araw. Para mapanatag na ang loob ko."Kahapon pa sila umalis. Ang dami nilang bitbit na gamit, parang hindi na babalik." Napahigpit ang hawak ko sa cellphone ko. Hindi ko alam kung paano ko ipoproseso ang narinig ko. Doon palang, alam kong mahihirapan akong makuha lalo si Miro."May kasama ba sila? May mga lalaking bumisita ba sa kanila?" singit ni Marco."Meron, pero hindi niya ata mga kaibigan. May mga armadong lalaki na pumasok sa bahay nila. Galit na galit, pinagsisira ang gamit sa loob. Pagkatapos noon, hindi na namin nakita si Raya at ang an
Ada POVNapakunot ang noo ko nang makita kong dumating si Raya sa mansiyon na tila stress na stress. Nakasakay siya sa taxi na pinapasok pa niya hanggang dito sa garden ng mansiyon namin.Dali-dali siyang bumaba ng sasakyan at mabilis niyang kinuha si Miro, ni hindi man lang ako kinausap o nginitian.“Raya, anong nangyayari?” tanong ko habang lumalapit sa kanila. Pero hindi man lang siya sumagot. Dali-dali niyang pinaupo si Miro sa loob ng sasakyan at agad na sumakay. Bago pa ako makalapit nang husto, pinaandar na nung driver ang kotse at saka umalis.“Hey, Raya! Anong nangyayari?!” pati si Ate Everisha ay napasigaw na rin pero walang nangyari, tuloy lang sa pag-alis si Raya kasama si Miro.Napatingin ako kay Ate Everisha, na halatang naguguluhan din sa nangyari. “Ano kayang problema nun? Bakit parang nagmamadali?”Umiling ako. “Wala akong idea. Baka may emergency.”Hindi na namin pinag-isipan nang husto ang nangyari at imbes ay inaya na lang ako ni Ate Everisha na mag-swimming kasama
Mishon POVKahit ramdam ko pa ang bigat ng katawan ko mula sa ilang oras ng pagbabantay, hindi na ako nagdalawang-isip na gumawa ng eksena para hindi matuloy ang binabalak ng lalaking iyon kay Raya.Kailangan na naming kumilos. Tumango sa akin si Marco, tanda ng pagsang-ayon niya sa akin. Hindi na namin hahayaan pang may mangyari kay Raya sa loob ng kuwartong iyon.Hindi magandang isipin na magpapakasasa ang dalawang pangit ng lalaking iyon sa katawan ni Raya. Kawawa lang si Raya sa kanila."Tara na," bulong ko sabay hawak sa door handle.Nang buksan ko ang pinto, agad kaming sumugod ni Marco. Mabilis na sinigurado ni Marco na ma-lock ang pinto sa loob, kaya wala nang makakatakas. Agad naming narinig ang nagulat na mga boses mula sa loob."Who the hell are you?!" sabay na sigaw ng dalawang lalaking kasama ni Raya.Nakatayo sila malapit sa kama, halatang hindi inaasahan ang biglang pagpasok namin. Si Raya naman, nanlaki ang mata sa pagkabigla. Bigla niyang binalik ang suot niyang bra n
Mishon POVSa loob ng lumang kotse, tahimik lang kaming nagmamasid nila Marco at Edric. Hindi ko pa rin lubos maisip na umabot kami sa ganitong sitwasyon, na kailangang mag-spy sa mama ng panganay kong anak na si Miro.Pagkatapos kong nalaman ang tungkol kay Raya, wala kaming ibang magagawa kundi alamin ang totoo. Ayokong ipagsapalaran ang kaligtasan ni Miro.At sa oras na malaman ko na delikado ang trabahong mayroon siya, gagawa ako ng paraan para hindi na mapunta sa kaniya si Miro. Ayokong pati ang bata ay madamay."We can't let Ada know about this," sabi ko habang pinapanood ang bahay ni Raya mula sa windshield. "She doesn't need this kind of stress right now."Marco nodded. "I agree. Kaya mainam nang sinabi mo sa kaniya kanina na sa grape farm mo tayo pupunta."Hindi nagtagal, isang puting van ang huminto sa tapat ng bahay ni Raya. Ilang segundo lang, lumabas siya ng bahay na may dalang maliit na bag. Pero ang mas nakatawag ng pansin ko ay ang itsura niya, hindi na mahaba at kulot
Mishon POVMasakit ang ulo ko nang magising ako kinaumagahan, marahil dahil sa alak na nainom ko kagabi sa engagement party namin ni Ada. Pero kahit may hangover, pinilit kong bumangon ng maaga dahil pinangako ko sa kanya na sabay-sabay kaming mag-aalmusal kasama ang buong pamilya namin.Habang bumababa ako sa hagdan, naamoy ko agad ang halimuyak ng lutong bahay na pagkain. Napangiti ako. Iba talaga ang pakiramdam ng nasa Pilipinas, lalo na kapag may ganitong pagsasama-sama.Pagdating ko sa dining area, halos mapuno ang napakalaking lamesa. Naroon ang mga magulang ko, pati na rin ang mga magulang ni Ada. Nasa magkabilang gilid sina Everisha, Czedrick, Czeverick at Edric. Naroon din sina Marco, Verena, at Yanna. Syempre, hindi mawawala si Miro, na nakaupo sa tabi ni Ada habang naglalaro ng kutsara.“Good morning, everyone!” bati ko sa kanila.“Good morning, Mishon!” sagot naman ni Mama habang iniaabot sa akin ang isang tasa ng mainit na kape.“I see we’re having a Filipino breakfast to