UNTIL now ay hindi pa rin mawala sa isip ko ang halik na pinagsaluhan namin. Isang linggo na din mula nang may mangyari sa amin at hindi na naulit pa.At ayaw ko din ulitin iyon. Nagkamali ako na agad akong bumigay sa lalaking iyon. Hinawakan ko ang labi ko, tapos ay kagat labi akong napatingin sa kawalan."Hoy! Best, anong nangyayari sa iyo? Para kang nanuno sa punso," malakas na sambit ni Mera."Wala, may naisip lang ako." Palusot ko dito.Hindi pwedeng malaman ni Mera ang nangyayari sa akin sa mansion. Baka atakehin ito sa puso."Ano ang status niyo ng Grand mo?" nakangisi nitong sambit.Napalingon ako dito nang wala sa oras. "Alam mo, Mera. Tumahimik ka na lang. Wala akong gusto kay Grand. He is like a brother to me. Ni katiting wala akong gusto sa kanya." Napatigil ako sa pagsasalita.'Pero kay Brandon? Kakaiba ang nararamdaman ko para sa kanya. Bumibilis ang tibok ng puso ko. Am I in love with that man?' ani ko sa aking isipan.Umiling ako. "Hindi pwede," sambit ko sabay tayo. N
"Ahhh! Ahhh!" ungol ni Eliza. Habang nakahiga ito sa isang mesa at nasa ibabaw nito si Daniel.Akala siguro nito at hindi ko malalaman ang plano nito. Walang sino man ang makakapagpaalis kay Kara sa mansion ko. Nasa swevil chair ako ngayon. Umupo at naninigarilyo.Alam ko na pagod na itong si Eliza, dahil kanina pa ito pinagpapalitan ng mga kasama ko. Alam ko din na hindi na virgin ang babaeng ito. Akala niya siguro ay makukuha nito ang gusto nito."Tama na please. Masakit na," umiiyak nitong daing.Tumayo ako, nilapitan ko ito. Habang nasa likuran na nito si Daniel.Hinawakan ko ang buhok nito."Next time na sasaktan mo si Kara. Hindi lang ito ang makukuha mo. Kahit na sino, walang pwedeng manakit kay Kara. Ako lang ang mananakit sa kanya," madiin kong sambit sa babae."Lubayan n'yo na iyan. Itapon iyan sa labas ng bahay nila," utos ko sa mga tauhan ko."Wala kang puso. Akala ko pa naman mabait ka. Hindi pala!" sigaw nito sa akin.Ngumisi ako. "I am kind. Pero sa mga tao na karapat-d
NASA labas ako nang dati kong bahay. Gusto kong lumabas para makiramay sa nakagisnan kong pamilya."Puntahan mo na."Hindi ako natinag sa kinauupuan ako. Nilingon ko siya."Paano kung ipagtabuyan nila ako?" tanong ko sa kanya."Kung mangyayari iyon, aalis ka nang matiwasay at 'di na babalik sa pamamahay na ito."Tumango ako, tapos ay lumabas ng kotse nito. Nilingon ko pa siyang muli, bago ako pumasok sa loob ng bahay. Hindi naman marami ang nakikiramay. Agad kong nakita ang kabaong ni Eliza, nasa sala ng bahay namin. Kahit na hindi kami magkasundo ni Eliza ay itinuring ko siyang kapatid ko.Nasa harapan na ako nang kabaong ni Eliza. Nakatingin ako ngayon sa kanya. Nagbigay ako nang taimtim na panalangin, para sa ikakatahimik ng kaluluwa nito."What are you doing here? Umalis ka na, bago pa kita kaladkalarin. Hindi gusto ng anak ko na nandito ka," madiin at may bahid ng galit sa boses nito."Gusto ko lang makiramay 'ma.""Don't call me, that name. Nakakarindi. Hindi ka parte ng pamilya
UMUWI kami nang gabing iyon na tila wala ako sa sarili. Dahil sa ginawa namin sa CR ng hotel na iyon. Naulit pa ang pag-angkin nito sa akin sa kwarto ng hotel.Kinukuskos ko ang sarili ko. Nagiging marupok na naman ako. Dapat ko na talaga siyang iwasan. Dapat ko na siyang layuan. Hindi pwede na ipilit ko ang nararamdaman ko sa kanya. Dahil baka ako lang din ang masaktan.Lumabas na ako ng banyo at nanlaki ang mga mata ko nang makita si Brandon na nakaupo sa kama ko. I know he is Brandon. Dahil ang paraan nang pagtitig nito sa akin ay kasamang pagnanasa. Habang si Grand ay hindi. Purong kaibigan lang talaga. Walang pagnanasa sa mga mata nito.Nakakatitig lamang ito sa akin. Habang ako ay panay ang lunok at hinawakan nang mahigpit ang tuwalya na nakapulupot sa aking katawan."What are you doin' here?" tanong ko sa kanya. Pero nanatili ang titig nito sa akin."Visiting my fianceé," walang emosyong nitong sambit."I am not your fianceé, so stop that crap!" madiin kong sambit.Tumayo ito.
KINABUKASAN ay maaga akong nagising. Ako na nagluto ng ulam sa bahay namin. Since tulog pa sila papa at Mama Delyn ay ako muna ang gumagalaw sa kusina.Hindi maalis ang ngiti sa aking labi. Dahil lang sa nangyari kagabi. First time iyong isinayaw ako ni Alexander. Hindi ko makakalimutan ang gabing iyon.Pagkatapos kong magluto at umakyat na ako sa kwarto ko para maligo, pagkatapos kong maligo ay nagbihis agad ako. Para bumaba at kumain na. Maaga pa naman baka maglalakad lang ako mamaya. Nauna na akong kumain kina papa. Dahil alam ko na mamaya pa ang gising ng mga iyon.Pagkatapos kong kumain ay niligpit ko ang pinagkainan ko, tapos ay pumunta ako sa sala para kunin ang bag ko na nasa sofa. Lumabas na ako ng bahay. Hindi ko na inaantay si Eliza, dahil mamaya pa iyon magigising. Ayaw din naman niya akong makasabay. Naglalakad ako, nang mapansin ko na para bang may sumusunod sa akin. Hindi ko iyon pinansin, nagpatuloy lang ako sa paglalakad. Isang bosena ng sasakyan ang nagpahinto sa aki
KINABUKASAN ay para bang ayaw kong bumangon sa kama. Dahil ayaw kong makita ang lalaking una kong minahal pero sinaktan lang ako. Pero wala akong magagawa, dahil nasa isang paaralan kami..Bumangon na ako at ginawa ang nakasanayan kong gawain. Nagluto ako ng almusal, pagkatapos kong magluto ay umakyat ulit ako at naligo. Bumaba ako para kumain at nagtungo na sa paaralan.Naglalakad ako papalabasa ng subdivision nang maramdaman ko muli na para bang may tumitingi sa akin. Napalingon ako sa kanang bahagi ko, nakita ko ang isang lalaki na nakatayo sa beranda ng bahay na iyon. Hindi ko alam pero iba ang nararamdaman ko sa kanya. Nakatitig ito sa akin, pero agad akong umiwas ng tingin at naglakad nang mabilis.Nakarating ako sa labas ng gate. Tinanong ko si Manong Berting kung sino ang nakabili ng bahay na iyon. Ayon dito ay Acosta daw ang apelyido ng nakabili sa bahay na iyon. Agad akong nagpaalam kay Manong Berting para pumasok na sa paaralan. Pero hindi pa ako nakakalayo ay may bumusina m
PUMASOK ako sa sasakyan na susundo sa akin. Dahil hindi ako tumitingin sa katabi ko ay sinabihan ko na lang driver na aalis na aalis na kami."Tayo na, manong," sambit ko sa kanya. Abala ako sa pagkalkal sa bag ko.Pero napalingon ako sa kanang bahagi ng sasakyan dahil para bang may isang pares ng mga mata na nakatingin sa akin.Nagulat ako sa nakita ko. "Kanina ka pa?" kinakabahan kong tanong. Maaga nga akong umuwi dahil ayaw kong magpang-abot ang landas namin ni Brandon.Pero nanatili ang seryoso nitong mga tingin sa akin. Ako na lang ang umiwas dahil hindi ko kayang salubungin ang mga tingin nito na kung makatingin ay tila ba hinahalukay ang buo mong pagkatao."Who's that guy?" malamig nitong tanong sa akin. Ayaw kong siyang tignan. "Answer me, Brianna Kara," matigas nitong sambit.Pumikit ako. "Wala kang pakialam doon. Pwede ba wag mo akong pakialaman. Buhay ko ito," sabi ko sa kanya."Buhay mo?" ngumisi ito.'Shit, parang alam ko na kung ano ang sasabihin nito.'"Baka nakakalimut
NASA kwarto ako ngayon, ayaw kong lumabas dahil baka makita ko na naman si Brandon. Napalingon ako sa may pinto nang may kumatok."Kara," tawag nito sa akin.Hindi ako nagsalita. Ayaw ko siyang kausapin. Gusto kong mag-isa."Please, Kara. Buksan mo ito."Nanatili akong nakaupo sa kama. Hindi ko alam kong bakit ginawa niya iyon. Nakita ko mismo sa dalawang mga mata ko kung paano niya… hindi ko mapigilan ang umiyak. Hanggang ngayon ay nanginginig pa rin ako s takot.Akala ko, hindi siya noon kasama. Pero, sobrang sama pala niya. Naalala ko pa ang nangyari kanina.WALANG pasok ngayon, dahil panay ang buhos ng ulan. Sobrang lakas pa naman. Lumabas ako sa kwarto ko at tinignan ko ang kwarto na pinagdalhan ni Brandon sa babae.Wala nang ingay doon. Bumaba ako, dahil walang tao ay balak kong maglibot sa buong mansion. Dahil kahit kailan ay hindi ako nakapaglibot noong una kong tapak dito. Sinimulan ko sa itaas. Wala naman masyadong laman ang second floor. Kaya bumaba ako at lumabas. Pumunta