Pagka-alis na pagka-alis nina ‘Ka Tino at Tammy ay ipinagpatuloy ko ang paghahanap ng katawan. Subalit inabot na ako ng hapon ay wala pa rin akong mahanap. Umabot na ako sa masukal na parte ng gubat subalit wala pa rin akong makitang bakas o palatandaan na sa lugar na dito itinago ni Genevieve ang katawan. Napabuntong-hininga akong napaupo sa gilip ng sapa naghilamos ng mukha. Kanina pa ako naglalakad at naghahanap ng mga bakas o palatandaan subalit wala akong makita. Alam kong imposible na agaran kong mahanap ang katawan ng batang babaeng subalit hindi ko pa rin maiwasang madismaya. Huminga ako ng malalim at inilibot ko ang paningin ko. Kasalukuyan akong nasa gitna ng gubat habang napapalibutan ng naglalakihang mga puno. Napailing na lang ako. Paano ko mahahanap ang katawan sa ganito kakapal at kakomplikadong lugar? Biglang gusto kong panghinaan ng loob. Pagod na pagod na ako. Mukhang kailangan kong bumalik bukas para ipagpatuloy ang paghahanap. Muli akong napabuntong-hininga at ini
“Huwag mong pilitin,” masuyo niyang pahayag habang hawak niya ang kamay ko. Napatingin ako sa kanya. Masaya ako na si Daiki ang nakahanap sa akin kahapon ng gabi. Ayokong may makakita sa akin sa ganung estado at kalagayan. Huminga ako ng malalim bago ko iniwasan ang tingin niya. “Kakayanin ko, Daiki. Hindi naman pwedeng habang buhay na lang akong tatakas, hindi ba? Kailangan ko ring malaman ang totoo,” katuwiran ko sa kanya. Napatingin ako sa labas at hindi ko maiwasang magbalik tanaw. Walang testigo o nakasaksi sa pangyayari ng araw na iyon at ang malala pa ay wala akong maalala kaya hindi nagkaroon ng usad ang kaso ni Ate Letty. At dahil doon, sa akin ibinunton lahat ni Mama ang lahat galit at poot niya. At sa araw din na iyon natapos ang relasyon namin bilang mag-ina. Tuluyan akong kinamuhian ni Mama at walang pagdadalawang-isip niya akong itinakwil. Sa subrang pagkamuhi sa akin ni Mama ay pinalayas niya ako hindi lang sa Hacienda kundi sa buong Isla. Wala akong naging kakampi ng
“Morning sleepyhead,” narinig kong malambing na bulong sa akin na ikinakunot-noo ko. Bakit naririnig ko ang boses ni Daiki. “Get up, sleepyhead. Oras na para magbreakfast.” “Daiki?” ungol ko. Inaatok pa ako. “Yes. Wa.ta.shi.da (It’s me)” bulong niya sa akin. “Ha?” Napadilat ako ng wala sa oras. Mabilis ko siyang hinahanap sa kwarto ko pero hindi ko siya makita. Saka ko naunawaan na nasa cellphone pala nanggagaling ang boses niya nang marinig ko ang tawa niya. Inaantok kong nasapo ang noo ko. Humihikab kong pinulot ang cellphone ko. Hindi ko namalayan na nakaligtaan kong patayin kaninang gabi. “Ohayo, Daiki-kun,” inaantok kong bati sa kanya bago ako bumangon at tinungo ako kusina. “Magandang umaga, hija,” bati sa akin ni Tiya Pepa. “Maghilamos kana para makakain kana.” “Opo,” sagot ko sa kanya. “Natulog ka ba?” baling ko kay Daiki na nasa kabilang linya. “Matutulog pa lang.” “Okay. Oyasumi, Daiki-kun,” paalam ko sa kanya. “Hai,” bulong niya. Bago pa humaba ang usapan namin ay
“Sana huwag mong isipin na masama ang araw ng kaarawan dahil ngayon sa parehong araw namatay si Leticia, Talulla,” komento ni Genevieve na umagaw sa atensyon ko. Napahinto ako sa paghiwa ng cake ko at napatingin ako sa kanya. Hindi ko inaasahan na sasabihin niya iyon sa akin. Akala ko ang sasabihin niya sa akin kung gaano siya nanghinayang na maagang namatay ang ate Letty. Parang sirang plaka kasing ganun palagi ang reaksyon ng mga nakaka-usap ko tuwing dumarating ang araw na ito. Hindi ko inasahan ang sinabi ni Genevieve. Wala sa oras akong napalunok at mabilis akong umiwas ng tingin. Walang kumausap sa akin na ako ang paksa maliban kay Daiki. Nakakapanibago lang dahil maliban sa hindi kami ganoon kalapit kay Genevieve, ay madalang ko lang siyang kausapin noong mga panahon. “Huwag kang mag-alala, hindi sumagi sa isipan ko iyan,” pagsisinungaling ko sa kanya. Simula ng nataon ang pakamatay ni Ate Letty sa kaarawan ko ay sumpa na ang tingin ko sa araw ng kaarawan ko. “Siya nga pala, A
Bumalik ako sa lugar kung saan ko nakita ang kulay luntian na pinta. Madali ko lang natunton ang lugar salamat sa relo ko na mas matalino pa kay Siri at G****e. Pagkatapos kong kausapin si Bibo kanina ay nagpaalam ako kay Tiya Pepa at Tiyo Camarez na hindi muna ako uuwi ng ilang araw at oobserbaan ko muna ang takbo ng situwasyon ko. Noong una ay hindi sila sang-ayon dahil lubha raw na mapanganib na sa gubat ako magpapalipas ng gabi. Ngunit matiyaga kong ipinaliwanag sa kanila ang kasalukuyan kong situwasyon. Mahigpit kong inihabilin sa kanila na alagaan ang batang lalaki at huwag hayaan itong mapahamak. Ibinilin ko rin sa kanila na umiwas muna sa pagbaba sa patag dahil baka magtaka ang mga tao kung ko bigla silang baba ng paulit-ulit sa patag. Maliban doon, ay sinabi ko rin sa kanila na huwag nila akong hanapin. Ako na ang bahala sa sarili ko lalo na ngayon na mas delikado na ang situwasyon ko. Ako ang pupunta sa kanila at hindi sila ang pupunta sa akin dahil mas mapapanatili ko ang
Pagkatapos kong maligo at magbihis ay nadatnan ko si Daiki sa kusino ko na naghahanda ng pagkain kasama si Nanay Yasmin. Gulat akong napahinto sa pagpupunas ng buhok ko at kunot-noo ko silang tiningnan. May iba’t-ibang pagkain na nakalagay sa mesa ko kasama na ang maliit na cake na nakalagay sa gitna ng mesa. “Akala ko ba sa Dining House tayo kakain?” tanong ko kay Daiki na naglalagay ng baso sa mesa. Sabay silang napatingin sa akin at matamis akong nginitian. “Gusto ni Señorito Daiki, Anak na ipagdiwang ang kaarawan mo ng tayo lang kasama ang Tatay Lanoy mo,” nakangiting pahayag ni Nanay Yasmin habang inilagagay ang mga pinggan sa mesa. “Gusto namin na maging masaya ngayong taon ang kaarawan mo kahit tayo lang,” patuloy niya. Napatingin ako kay Daiki na lumapit sa akin at pumunta sa likod ko at inagaw ang tuwalya sa kamay ko. Hindi ko tuloy maiwasang mapatingala sa kanya habang tinutuyo niya ang buhok ko. Hindi ko maiwasang malula kung paano nila ako tratuhin. Sa unang pagkakataon
Magdadalawang-linggo na simula ng makausap ko si Loren. Dalawang linggo rin akong nakatira dito sa lumang bahay sa burol. Maayos na rin ang kalagayan ng batang lalaki sa puder nina Tiya Pepa. Noong nakaraan ay pumunta ako sa Hacienda at minanmanan ko kung ano ang nangyayari sa loob. At katulad ng inaasahan ay kontrolado lahat ni Mama ang mga nangyayari, walang alam pakialam ang mga kakilala niya sa mga nangyayari. Tungkol sa sinabi ni Nanay Yasmin sa liham na nakasingit sa aklat na ibinigay ni Kuya Celio. Nalaman kong limang tao ang kinuha ni Mama, lahat sila ay dating pribadong ahente sa isang tanyag na ahensya sa Russian Underworld Market. Dalawa ang naghahanap sa akin habang dalawa ang nagbabantay sa Hacienda at isa ang sumasama kay Genevieve kahit saan ito magpunta. Nitong mga lumipas na araw nagpag-isip-isip ko ang sinabi sa akin ni Loren at nakabuo na ako ng pasya. Hindi ko muna tatanggapin kung ano ang ibinigay ni Lolo sa akin. Iaatang ko muna sa mga balikat ni Attorney Peñaf
Katulad ng inaasahan ko, hindi nga kaarawan ko ang dinatnan ko sa Skye Hall kundi ang napakalaking larawan ni Ate Letty na nakapaskil sa bulwagan ng Hall mismo. Masakit, hindi ko itatanggi iyon ngunit mas pinili kong magiging matatag katulad ng paulit-ulit kong ginagawa sa loob ng walong taon niyang pagkawala. Taas-noo akong pumasok sa Hall habang nakaalalay sa akin si Daiki. Pero katulad ng nakasanayan, pinaglalaruan pa rin ako ng tadhana. Aminado akong hindi ko dapat isinisi ang lahat ng kamalasang tinatamasa ko subalit hindi ko kontrolado ang buhay, ano ang magagawa ko kundi isisi sa tadhana, ‘di ba? Parang may direktor at planado lahat ang sumunod na nangyari. Pagpasok na pagpasok namin sa Hall ay si Mama na ang nagsasalita sa harapan at nagbibigay ng mensahe, hindi para sa akin kundi para kay Ate Letty. Pinili kong magtaingang-kawali lang at mahigpit na humawak sa bisig ni Daiki. Hindi ko sasayangin ang damit na regalo ni Lolo para bigyang ligaya si Mama sa ginagawa niya. Mas ti