Chapter 180Jammie POVHabang nagkwentuhan kami sa loob ng silid ay agad tumayo ang kambal naming anak upang puntahan ang kanilang lolo at lolalola upang hindi raw kami madisturbo sa aming paggawa daw ng baby brother or sister. Napangiti ako sa sinabi ng kambal. Hindi ko na mapigilang ma-amuse sa kanilang innocence at pagiging straightforward. Lumapit si Kiera sa akin, tinatapik-tapik ang braso ko habang tumatawa nang mahina."Napaka-witty talaga ng mga anak mo," sabi niya, sabay halakhak. "Hindi ko alam kung matutuwa o mahihiya ako sa mga sinasabi nila.""Nako, love," sabi ko habang hinihimas ang likod niya, "sanay na sanay na akong makarinig ng kung anu-anong banat mula sa kambal. Mas malala pa nga minsan."Bumalik kami sa pag-uusap, pero hindi ko maiwasang mapaisip sa mga sinabi nila. Totoo namang gusto namin ni Kiera na dagdagan ang pamilya, pero parang hindi pa ito ang tamang panahon. May honeymoon kami, pero hindi ibig sabihin kailangan naming madaliin ang lahat.Habang nag-uus
Chapter 181 "Buti pa bantayan niyo na lang ang lola at lolo habang nagde-date sila," sabi ko, pilit na pinipigilan ang tawa habang nakatingin sa kambal. Si Jenny, agad na tumingin kay John at sabay silang napaisip. "Pwede rin!" sabi ni Jenny, sabay taas ng kilay. "Baka maglambingan na naman sila. Hindi ba, Kuya?" "Oo nga!" sagot ni John, sabay irap na kunwari. "Ang sweet nila, pero kailangan ng bantay. Baka kung saan pa sila magpunta." Napatingin ako kay Kiera, at sabay kaming tumawa. Ang kambal talaga, parang mas matured pa kaysa sa edad nila. "Baka naman gusto niyong bigyan din sila ng rules sa date nila," biro ni Kiera. "Sabihin niyo na, 'Lolo, bawal masyadong sweet sa public.' O kaya, 'Lola, bawal masyadong magpa-cute kay Lolo.'" Tumawa si Jenny habang umiikot-ikot ang isang laruan sa kanyang kamay. "Lola Heart? Pa-cute? Parang hindi bagay!" sabay tawa nito ng malakas. "Hoy, Jenny," sabat ni John. "Si Lola Heart kaya, kahit matanda na, mukhang artista pa rin! Kaya nga in-lo
Chapter 182Habang magkayakap kami sa kama, nararamdaman ko ang malalambot na palad ni Kiera na dahan-dahang humahaplos sa braso ko. Pareho kaming nakangiti, walang kahit anong iniisip kundi ang kasalukuyang sandali."Alam mo, love," mahina niyang sabi habang nakapatong ang ulo niya sa dibdib ko, "parang ang saya-saya ko. Parang wala na akong mahihiling pa."Hinaplos ko ang buhok niya at hinalikan siya sa noo. "Kiera, ang totoo niyan, ako ang dapat magpasalamat. Sa’yo ko nahanap ang lahat ng kulang sa buhay ko."Tumawa siya nang mahina, ang ngiti niya ay sobrang ganda at nakakahawa. "Talaga? Baka naman OA ka lang," biro niya, pero ramdam kong gusto niyang marinig pa ang mga salitang iyon."Kung OA man ako, Kiera, ikaw ang dahilan," sagot ko, habang mas lalo ko siyang niyakap.Napatingin siya sa akin, at sa mga mata niya, nakita ko ang pagmamahal na sinasabi niyang para sa akin lang. "Love, alam mo ba, parang nararamdaman ko na baka magka-baby brother or sister na sina Jenny at John."
Chapter 183 Pagkakita ni Kiera kay Marga na paparating, halatang nagpapakitang-gilas ito sa suot nitong bikini na halos wala nang tinatakpan, biglang nag-iba ang aura ni Kiera. Kitang-kita ko ang inis sa kanyang mukha habang pasimpleng tinititigan si Marga na para bang sinasabi, "Ano bang trip mo?"Hindi pa nakuntento si Marga at tumingin nang diretso kay Kiera, sabay kindat sa akin. Pero bago pa ako makapag-react, biglang hinubad ni Kiera ang suot niyang t-shirt, na nagpakita ng pulang two-piece swimsuit niya. Parang huminto ang oras—lalo na nang mapansin kong napalingon lahat ng kalalakihan na naroon."Kung ganyan lang ang labanan, game ako," sabi ni Kiera, sabay tingin kay Marga na may pilyang ngiti sa labi.Napakagat-labi si Marga, halatang hindi inaasahan ang reaksyon ng asawa ko. Lumapit ako kay Kiera, sabay yakap mula sa likod. "Love, hindi mo kailangang patunayan ang kahit ano. Para sa akin, ikaw lang ang pinakamaganda."Ngumiti si Kiera, pero hindi pa rin tumigil sa pagbibig
Chapter 184Marga POVHabang may kausap ako, hindi ko mapigilang sulyapan si Jammie at ang asawa niyang si Kiera. Hindi ko maikakaila na nakakainis silang tingnan, lalo na’t parang mas lalo pang pinalalabas ni Kiera kung gaano siya kasaya sa piling ni Jammie.Napangiti ako nang bahagya habang iniisip kung paano ko ba mapapalapit muli kay Jammie. Hindi naman sa bitter ako, pero hindi ko maiwasang maalala ang mga panahong kami pa ang magkasama. Hindi ba niya naalala kung gaano kami kasaya noon?Nakita kong hinubad ni Jammie ang kanyang damit at pinasuot iyon kay Kiera. Ramdam kong sinasadya nilang ipakita sa lahat kung gaano sila ka-sweet. Pinilit kong ngumiti sa kausap ko, kahit ang totoo, kumukulo na ang dugo ko sa loob."Excuse me," sabi ko sa kausap ko, sabay tingin muli sa direksyon nila. "Kailangan ko lang ayusin ang isang bagay."Naglakad ako palapit sa kanila, kunwari’y walang ibang iniisip. "Hi, Jammie," sabi ko, na may ngiti ngunit may bahagyang pagka-playful sa tono. "Mukhang
Chapter 185 Lumapit sila kay Kiera, at sa sandaling iyon, nakita ko kung paano lumiwanag ang mukha ni Kiera habang yakap-yakap ang mga anak niya. "Ano'ng ginagawa mo dito, Tita Marga?" tanong ni John, na nakataas ang kilay. "Nag-aalala lang ako sa Mommy ninyo," sagot ko, pilit ang ngiti. Ngunit sa halip na maaliw, tumingin ang kambal sa akin na parang alam nilang may hindi tama. "Hindi kailangan ni Mommy ng tulong mo," diretsahang sabi ni Jenny, sabay hawak sa kamay ni Kiera. Tumayo si Kiera, hinarap ako, at may mahinahon ngunit matatag na ekspresyon sa kanyang mukha. "Marga, salamat sa pag-aalala, pero kaya ko ang sarili ko. Alam kong babalik si Jammie agad. At kahit ano pa ang mangyari, hindi mo kami mapaghihiwalay." Napaatras ako. Ang plano kong guluhin ang isip ni Kiera ay nauwi sa wala. Bago pa ako makasagot, dumating si Jammie. "Ano'ng nangyayari dito?" tanong niya, na halatang nagtataka kung bakit naroon ako. Tumalikod ako kay Kiera at ngumiti ng pilit kay Jammie. "Nag-
Chapter 186 Eric POV Habang pinagmamasdan ko si Marga sa tabi ko, ramdam ko ang kaluwagan sa kanyang mga mata. Parang isang bagong tao na muling nakatayo mula sa pagkatalo at handang magpatuloy sa buhay. Nakita ko kung gaano siya nagbago mula nung unang dumating siya sa resort na iyon, puno ng sama ng loob at kalungkutan. Ngayon, naglalakad siya ng may kumpiyansa, at masaya akong maging bahagi ng pagbabago niyang iyon. "Dahil dito, Marga," sabi ko habang pinapanood ko siyang nagmamasid sa labas ng bintana, "nasisiyahan akong makita kang masaya. Alam mo, hindi madali ang pinagdaanan mo, at hindi ko alam kung gaano kabigat iyon, pero nakikita ko na kaya mong magpatuloy at magsimula ng panibagong chapter sa buhay mo." Nagngiti siya, at kahit na may pagkamahinhin, may halong pagkabigla sa kanyang mga mata. "Hindi ko rin akalaing darating ako sa puntong ito," sabi niya. "Minsan, pakiramdam ko parang hindi ko kayang mag-isa, pero nararamdaman ko na ang mga hakbang ko ay patungo sa ta
Chapter 187 Jammie POV Habang nagpapahinga kami kasama ang kambal, patuloy nilang ikino-kwento ang mga nangyari sa hiking nina lola at lolo. Kahit na pitong taon pa lamang sila, parang ang dami nilang insights at mga kwento na puno ng kasiyahan. "Alam nyo, mom, dad," sabi ni Jenny habang sabay silang naglalaro ng mga laruan, "masaya kami kasi si Lolo at Lola, kahit matanda na, kayang-kaya pa nila mag-hike!" "Totoo, mom, dad," dagdag ni John, "sabi ni Lola, kahit kami, matututo kami mag-hike kapag lumaki pa kami!" Habang sinasabi nila 'yon, hindi ko mapigilang magtawa at tumingin kay Kiera. "Kaya naman pala, gusto nilang matutong mag-hike. Mukhang iniiwasan nila kaming madistract sa mga mas 'adult' na bagay!" Ngumiti si Kiera, at tumango. "Haha, oo nga, mukhang mas maraming natutunan si Lolo at Lola kaysa sa atin! Nakakatuwa lang." Napansin kong ang kambal, bagamat bata pa, ay sobrang mature na mag-isip. Marahil ay dahil sa mga kwento ng lola at lolo nila na puno ng wisdo
Chapter 251Jammie POV"Dad, maiwan ka lang dito. Kami na lang apat ang pupunta!" matigas kong sabi habang hinahanda ang gamit ko.Matalim ang tingin sa akin ni Dad, halatang hindi sang-ayon sa sinabi ko. "Anong tingin mo sa akin? Matanda na?!" bumuntong-hininga siya. "Jammie, anak, hindi mo ako mapipigilan. Hindi ako mananatili rito habang kayo ang nasa panganib."Lumingon ako kay Jimmie, naghahanap ng suporta, pero nakita kong seryoso rin ang expression niya. "Mas mabuting maiwan ka, Dad. Hindi dahil matanda ka na, kundi dahil ikaw ang dapat mangalaga sa pamilya natin kung sakaling may hindi magandang mangyari.""Walang mangyayaring masama," sabat ni Tita Althea na kasalukuyang nagkakabit ng mga bala sa kanyang pistol. "Basta sumunod tayo sa plano.""Tita Althea's right," dagdag ni Emer habang inaayos ang body armor niya. "Mabilis lang 'to, Dad. Hindi namin hahayaang humaba pa ang laban na ‘to."Napailing si Dad, pero sa huli ay sumuko na rin siya. "Kung may mangyayari sa inyo…" Tum
Chapter 250"Sandali, kailangan hindi natin sabihin kay Mom at iba pa. Kailangan tayong apat lang ang nakakaalam upang maiwasan ang kanilang takot," sabi ni Jammie sa aming lima. Tumango si Dad at hinilot ang sentido niya. "Tama ka, Jammie. Ayokong mag-panic ang lahat, lalo na ang mommy niyo."Nagkatinginan kami ni Emer, halatang pareho kaming nag-aalala. "Pero sino naman 'tong bagong kalaban natin?" tanong ko, sinisikap na panatilihin ang aking boses na kalmado.Nagbuntong-hininga si Tita Althea bago naglabas ng isang folder mula sa kanyang bag. "Matagal ko nang minamanmanan 'to, pero hindi ko inakalang magpapakita siya sa ganitong pagkakataon."Binuksan ni Dad ang folder, at sa loob ay may mga litrato ng isang lalaki—matangkad, may matalim na mga mata, at mukhang walang awa."Siya si Darius Montenegro," mahinang sabi ni Tita Althea. "Isang international arms dealer at dating hitman ng Cobra Gang."Napamura si Emer. "Cobra Gang na naman? Akala ko ba tapos na kami sa kanila?""Hindi
Chapter 249Pagsikat ng araw, handa na kaming bumalik sa mansyon. Halos walang nakatulog sa amin kagabi, lalo na ako at si Jammie. Ang sinabi namin sa isa't isa kagabi ay malinaw pa rin sa isipan ko—hindi pa tapos ang laban.Habang nag-aayos ng gamit, lumapit sa akin si Claire at mahigpit akong niyakap mula sa likod. "Sigurado ka bang ligtas na talaga tayo?" mahina niyang tanong.Huminga ako nang malalim at ipinatong ang kamay ko sa mga kamay niya. "Gagawin ko ang lahat para siguraduhin 'yon," tugon ko.Narinig kong bumuntong-hininga siya. "Hindi kita pipigilan, Jimmie. Pero sana… huwag mo ring kalimutan ang sarili mo. Huwag mong hayaang kainin ka ng takot."Humarap ako sa kanya at hinawakan ang mukha niya. "Hindi ako natatakot. Hindi ko hahayaang may mangyari sa 'yo at sa mga anak natin."Bago pa siya makasagot, bumukas ang pinto at sumilip si Jammie. "Handa na tayo?" tanong niya.Tumango ako at hinalikan si Claire sa noo bago tuluyang sumama sa kanila.Sarah’s POVHabang nasa loob n
Chapter 248Jimmie POVRamdam ko ang tension sa paligid nang dumating muli si Sarah kasama ang kanyang asawa at ang triplets nila. Hindi ko masisisi ang bunsong kapatid namin—alam kong mahirap para sa kanya na lumayo habang may pangamba pa sa puso niya. Pero ngayong wala nang banta sa aming pamilya, gusto kong maibalik ang katahimikan sa lahat.Napatingin ako kay Claire. Kanina pa siya tahimik, pero alam kong hindi pa rin nawawala ang kaba niya. Lumapit ako at marahang hinawakan ang kanyang kamay.“Mahal, okay na tayo. Wala nang banta,” bulong ko sa kanya.Huminga siya nang malalim bago tumango. “Alam ko… pero hindi ko maiwasang mag-alala. Ang daming nangyari, Jimmie. At kung may isa pang ganitong sitwasyon…” Napahinto siya at napatingin sa mga anak namin na masayang naglalaro kasama ang pinsan nilang triplets. “…hindi ko alam kung kakayanin ko pa.”Hinila ko siya papalapit at yinakap nang mahigpit. “Wala na, Claire. Tapos na ang gulo. Ngayon, tayo naman ang magpapasya kung paano nat
Chapter 247 Sarah POV Hindi ko pa rin alam kung matutuwa ba ako o magagalit sa aking asawa. Pakiramdam ko ay pinagtakpan niya ang isang napakalaking bagay—ang pagiging Mafia ng kanyang tiyuhin! "Emer, paano mo nagawang hindi sabihin sa akin ang tungkol kay Tito Dark?" matalim kong tanong habang nasa loob kami ng sasakyan. Napakamot siya ng ulo at lumingon sa akin. "Mahal, hindi ko naman sinasadyang itago. Hindi lang talaga ako sanay na pag-usapan ang pamilya ko, lalo na si Tito." "Pwes, dapat sanayin mo na! Dahil pamilya mo rin ako, Emer. At dapat wala kang tinatago sa akin!" inis kong sabi, sabay hampas sa braso niya. Napairap siya at hinawakan ang kamay ko. "Okay, okay! Sorry na. Wala na naman tayong dapat ipag-alala, ‘di ba? Tapos na ang lahat." Napabuntong-hininga ako. "Oo nga, pero paano kung may kasunod pa? Paano kung may ibang kalaban pang lalabas? Hindi mo ba naisip kung gaano ako nag-aalala sa’yo?" Huminto siya sa pagmamaneho at tumingin sa akin, hawak pa rin ang kama
Chapter 246 Nagkatinginan kami ni Jimmie at hindi napigilang magpalitan ng tingin. Mukhang malalim pa ang bahaging ito ng kwento ng pamilya namin. Samantala, si Mommy Heart naman ay lumapit kay Daddy Brandon at marahang hinawakan ang kamay nito. "Ngayong nakuha na si Ruby, anong balak natin? Hahayaan ba natin si Zaina ang bahala sa kanya?" Napatingin si Uncle Red sa kanyang asawa. "Si Zaina lang ang may alam kung paano niya ito patatakbuhin. Pero gusto kong makuha ang lahat ng impormasyon na alam ni Ruby bago siya mawala nang tuluyan." Tahimik kaming lahat. Alam naming hindi magiging madali ang susunod na hakbang. Maya-maya, bumukas ang pinto ng safehouse, at pumasok si Zaina. Suot pa rin niya ang kanyang combat gear, at may bahid ng dugo ang kanyang guwantes. "Tapos na," malamig niyang sabi. "At may nalaman akong hindi niyo magugustuhan.""Ano?" takang tanong ni Mom."Siya pala ang likod sa lahat na mga problema sa inyong pamilya at negosyo!" wika niya. "Ang muntik nangabuldo
Chapter 245 "Dahil nasa panganib ang pamilaya sa asawa ng pamangkin mo na si Emer, nasayo kung ayaw mong magalit ang kapatid mo na si Janith. Dark!" Nagkaroon ng maikling katahimikan sa linya. Halos pigilin ko ang hininga ko habang hinihintay ang sagot ni Xyler. Alam kong hindi basta-basta nagbibigay ng tulong ang isang tulad niya, lalo na kung walang kapalit. Sa wakas, sumagot ito—mabagal, matalim. "Tsk. Gamit na gamit ang pangalan ng kapatid ko, ah?" Ramdam ko ang tensyon sa boses niya. Alam kong hindi niya kayang balewalain ang sinabi ni Uncle Red, dahil si Janith lang ang isa sa mga taong tunay niyang iniingatan. "Bigyan mo ako ng isang oras. Ako na ang bahala sa natitirang galamay ni Ruby," malamig na saad nito. Napatingin kami kay Uncle Red, na tumango nang bahagya bago sumagot. "Ayos. Hinihintay namin ang kilos mo, Dark." Biglang napakunot ang noo ko. "Dark?" tanong ko, hindi mapigilang magduda. Tumingin si Uncle Red sa akin, saka napangisi nang bahagya. "Xyler
Chapter 244 Matapos ang seryosong usapan, napagdesisyunan naming lahat na umalis muna sa mansyon at lumipat sa isang safehouse sa Tagaytay na inihanda ni Dad. Habang nasa daan, tahimik ang lahat. Tila iniisip ang mga maaaring mangyari sa misyon ni Tita Zaina. Si Mommy Heart ay nakayakap kay Daddy Brandon, halatang nag-aalala. Si Uncle Red naman ay panay ang tingin sa kanyang telepono, siguro ay naghihintay ng balita mula sa asawa niya. Ako? Tiningnan ko si Jimmie, at kita ko rin sa mukha niya ang pag-aalala. Kahit hindi kami nagsasalita, alam kong pareho kaming nag-iisip kung kailan matatapos ang lahat ng ito. Nang makarating kami sa safehouse, agad kaming inasikaso ng mga tauhan ni Dad. Malaki ang lugar, may magandang tanawin ng Taal Lake, pero sa kabila ng ganda nito, alam naming hindi kami nandito para magbakasyon. Habang inaayos ang mga gamit, lumapit ako kay Jimmie. "Sa tingin mo, magiging maayos ba ang lahat?" Huminga siya nang malalim bago sumagot. "Wala tayong iban
Chapter 243Lumipas ang dalawang araw, at sa unang pagkakataon, nakita namin nang personal si Tita Zaina—ang asawa ni Uncle Red.Tahimik akong nakamasid habang bumababa siya mula sa itim na sasakyan. Maganda siya, may matikas na tindig, at isang presensiyang mahirap ipaliwanag. Ni hindi mo iisiping isang assassin siya. Sa suot niyang eleganteng dress at mahinhing galaw, mukha siyang isang royal na bumisita mula sa isang mayamang bansa. Pero alam kong sa likod ng maamong mukha niyang iyon, may itinatagong galing na hindi basta-basta matatalo.Si Uncle Red mismo ang sumalubong sa kanya, at doon ko lang nakita ang bahagyang pagkalma sa mukha ng tiyuhin ko.“Zaina,” mahinang tawag ni Uncle Red.Ngumiti si Tita Zaina at hinalikan siya sa pisngi bago iniangat ang tingin sa amin. Isa-isa kaming tinapunan ng tingin, tila ini-scan niya ang bawat isa. Nang tumapat ang mata niya sa akin, bahagya siyang tumango bilang pagbati.“Finally, we meet,” aniya sa malamig pero magalang na tono.“Welcome,