Chapter 17

Xeia's POV

"Waaaaaaa!"

"Ay, pisteng yawa pukining ina!" napasigaw ako dahil sa gulat. Tinakpan ko agad bibig ko dahil sa nasabi ko! Tinanggal ko naman agad 'yon na maalalang may sabon ang kamay ko dahil naghuhugas ako. Binuksan ko agad ang gripo at inalis ang mga bula sa labi. "Ano ba 'yan!"

Nilingon ko kung sino ang sumigaw. Lagi na lang ba ako magugulat kapag naghuhugas? Dapat na ba akong masanay?

"M-m-ma'am," bulong ko. Si Ma'am Madi pala ang sumisigaw habang may hawak na ipad, akala ko si Thalia ang sumigaw! "B-b-bakit ho kayo sumisigaw?

"Oh, sorry," aniya. Ayos lang, bahay naman niya 'to, e, 'wag lang siyang manggugulat. "Sabi kasi ay magtatagal siya rito!"

Nagulat na naman ako sa pagsigaw ni Ma'am. Ano ba 'yan at panay ang sigaw niya? Nilapitan ko siya at sumilip sa ipad niya. Jung-Hyun? Si Jung-Hyun?

"Magtatagal raw siya rito sa Pilipinas!" sigaw niya pa. Medyo nilayo ko naman ang tenga ko. Kahit saan ako magpunta ay hindi mawawala ang malalaki ang bunganga.

"Omooo! Xeia!" May narinig na naman akong sigaw mula sa labas. Lumalapit siya kaya lumalakas ang boses na naririnig ko. Jusko. Gabi na at panay ang sigaw nitong dawalang babae.

"'Bakit ka ba sumisigaw, Thalia?" tanong ko sa kaniya ng makalapit siya sa amin.

"Magtatagal siya rito!" sigaw din niya. Si Jung-Hyun na naman. Fan na raw siya, e. Tss. "Si J-"

"Oo. Oo na, alam ko." Iling iling naman akong bumalik sa lababo para ituloy ang paghuhugas. Narinig ko na lang na nagtatatalong sila, paglingon ko ay magakawak pa ang kamay at tumatalon paikot. Parang bata, amp. Same vibes sila ni Ma'am, parehong mala-megaphone ang bunganga.

"Ngayon ka aalis?" tanong ni Manang sa akin. Inaayos ko kasi ang mga gamit ko para makauwi na. Day-off ko bukas kaya napag-isipan kong ngayon na lang umuwi. Para makapagpahinga sa bahay at makapunta sa photoshoot ni Colline, maaga ang sabi niya.

"Opo, bukas po kasi maaga ang photoshoot ni Colline, 'yung kaibigan ko po na magbi-birthday," sambit ko.

"E, gabi na at baka kung mapano ka," aniya. Ngumiti naman ako sa kaniya.

"'Wag po kayong mag-alala. Wala pong mangyayari sa akin," sabi ko. Ziniper ko na ang bag at saka nilagay sa balikat. "Alis na po ako. Sa lunes po ulit!"

Lumabas na ako ng kwarto at dumaretso sa gate.

"Ngayon ka aalis? Gabi na, ha?" tanong ni Luca. Naalala ko na naman kahapon nung paano sila nagpakilala, tsk tsk.

"So, what?"

"Nag-aalala lang ang boyfriend mo," aniya. Boyfriend? Kinunotan ko siya ng noo at pintik ang noo niya. "Aray!"

"Boyfriend mo mukha mo," sabi ko sabay labas ng gate.

"Bye, ingat," aniya na nakahawak pa rin sa noo. Gano'n ba kalakas ang pitik ko?

Naglakad na ako papunta sa gate ng village. Malapit lang naman ang bahay ng mga Atienza sa entrance, e. Ang lalaki ng bahay rito. Pang-mayaman talaga. Curious ako kung magkano ang bahay na katulad kila Sir.

"Hello po, kuya," bati ko kay Kuyang Guard na nagkakape, pampagising ata.

"Gandang gabi, iha," bati niya rin sabay taas ng tasa ng kape.

Lumabas na ako ng tuluyan sa gate ng village nila at naglakad papunta sa waitingshed para maghintay ng masasakyang jeep. Medyo malayo 'to sa University, sa'n kaya nag-aaral si Sir?

May umupo naman sa kabilang dulo ng upuan. Naka-jacket siyang itim kaya bigla akong nakaramdam ng lamig. Hinimas-himas ko ang balikat ko para mawala ang lamig, wal pala akong jacket na dala. Sa susunod ay magbabaon na ako.

Tumayo ako dahil nagsawa akong umupo, mahirap pala makasakay ng sasakyan ngayong oras dito? Sa amin ay madali lang, matao kasi, e.

"Mis, pwede bang magtanong?" Biglang na naman may nagsalita sa likod ko. Bakit ba ang hilig ng may manggulat sa akin? O kaya naman sadyang magugulatin lang ako?

Nagtanong na siya, magtatanong pa siya? May bayad na sa susunod na tanong.

"Ano po 'yon?" tanong ko saby lingon sa kaniya.

"May pera ka ba?" tanong niya. Sa totoo niyan ay wala, kuya. Wala akong pera dahil hindi pa ako sumasahod.

"Uhm... Meron naman po. Bakit ho? Wala po ba kayong pamasahe? Kulang p-"

"Holdup 'to," aniya. Bigla akong nabingi sa sinabi niy! Tila nagpa-ulit-ulit sa pandinig ko ang mga narinig, Holdup 'to, Holdup'to. Nanigas naman ako sa kinatatayuan ko dahil may naramdaman akong malamig na patalim sa leeg ko. Naoataas naman ako ng dalawang kamay.

"A-ah..... Kuya... Relax lang ho.... Baka tumarak 'yan sa leeg ko." Pilit kong hindi pinaparamdam sa kaniya na kinakabahan ako at natatakot. "Pag-usapan po natin 'to."

"Bigay mo na para walang masaktan," aniya. Unti-unti ko namang tinanggal ang bag sa balikat ko.

"A-anong g-ginagawa m-mo?" tanong niya. Napansin ko sa boses niya na natatakot din siya. Ngumiti ako. Hindi niya 'to ginagawa para sa sarili, may ibang dahilan.

"Manong, kaya kitang tulungan," sabi ko.

"Anong tulungan? Anong sinasabi mo?"

"Hindi ka ho kriminal. Bakit? Bakit niyo ginagawa 'to?"

"A-anong pinagsasabi m-mo?"

"Manong, ibaba niyo po 'yung patalim niyo. Ayoko pong umabot sa punto na masaktan ko kayo," sabi ko. Unti-unti ko siyang nilingon at na nakakunot ang noo niya. "Hindi niyo po ba ako kilala?"

"H-huh?"

"Hindi niyo po ba ako kilala," pag-uulit ko. Naibaba ko na ang bag ko at tinaas ang kamay. "Ayaw ko po na masaktan ka."

Natawa naman siya. "Babae ka lang. Hindi mo ko kaya. Ibigay mo na lang ang pera mo para walang masaktan."

"Hindi niyo po alam na..."

"Na?"

"Na... Champion ako sa Taekwando?" sabi ko na ikinagulat niya. Pero agad na bumalik ang ekpresyon ng mukha niya sa seryoso.

"Babae ka lang," aniya. Porket babae?!

"Hindi dahil babae ako ay mahina ako," sabi ko.

"Alam mo? Ang dami mong satsat! Ibigay mo na lang ang gamit mo!" sigaw niya na ikinagulat ko. Kinabahan ako dahil akala ko ay magiging maayos ang plano ko. "Akin na 'to!"

Hinablot niya ang bag ko pero nahawakan ko din.

"Ayoko!"

"Sabi ng akin na, e!" Nakita kong tinaas niya ang kamay niya na hawak ang patalim. Lumaki ang mga mata ko at pinikit ito dahil sa takot. Nabitawan ko ang bag at pinangsalag ang mga braso sa ulo.

Pagkatapos ng ilang minuto ay pinakiramdaman ko ang katawan ko kung may masakit ba. Wala. Walang sakit. Kahit dugo wala.

Binaba ko ang mga braso ko at saka nilingon si Manong. Pero hindi ko siya makita dahil may nakaharang na lalaki. Dahan-dahan akong umayos ng tayo at tinignan kung sino 'yon. Nakahawak siya sa palapulsuhan ni Manong, pinpigalan na masaksak ako.

"JD?"

"Are you okay?"

Bumuka ang bibig ko pero walang lumabas na salita. Paano niya nalaman na na'ndito ako?

Hindi na ako nakasagot at agad niya pinatulan si Manong. Tinuhuran niya at nahulog ang kutsilyo. Sinuntok ni JD si Manong na binawin din siya ng suntok. Patuloy silang nagsuntukan, walang nagpapatalo sa kanila.

Nilingon ko ang kutsilyo na nahulog kanina. Dinampot ko ito at lumuhod, kung hindi sila matitigil ay gagawin ko 'to. Ngayon ko na lang 'to magagawa. Kinakabahan ako dahil hindi ko alam kung gagana ba ito.

Huminga ako ng malalim at saka tinantiya ang paa ni Manong. Sasaktan ko lang siya, pasensya na po agad. Hindi ko naman pwede na saktan si Sir dahil una sa lahat ay ikaw ang holduper. Sabi ko kasi sayo, pag-usapan na lang pero hindi ho kayo nakinig. Pumikit ako at huminga ulit ng malalim. You can do it!

Tinapat ko ang kutsilyo sa direksyon nila. Kasalukuyang nasa ibabaw ni Sir si Manong, 'wag lang siyang pumaibabaw muna. Tinantya ko ito sabay bato ng kutsilyo. Narinig ko na lang na may sumigaw. Nakapikit ako pagkatapos kong gawin 'yon.

Unti-unti kong binuksan ang mga mata at nakitang namimilipit sa sakit si Manong. Natamaan ko siya sa binti niya. Tumayo agad ako at nilapitan sila. Hindi ko talaga gustong saktan si Manong! Sorry! Tinulungan ko siyang i-upo at tumawag ng ambulansya.

"After you hurt him, you will call for help now?" tanong ni JD, may dugo ang mukha niya. "Why did you help him before me?"

"Tss." Nilapitan ko siya at tinulungang bumangon. Binalik ko ang atensyon ko kay Manong. "Manong, hindi ko gustong saktan kayo. Sorry po."

"Totoo bang nag-champion ka sa Taekwando?" Tanong niya pero mararamdaman mo na may dinadamdam siyang sakit, hindi naman malalim ang kutsilyo dahil hindi malakas ang pwersa ng pagbato ko.

"A-ah... Hindi ho. Gusto ko lang na matakot kayo para umalis na lang," sabi ko. Ginawa ko 'yon para umalis siya! Pero sa huli ay nasaktan pa rin siya.

Nagulat naman silang dalawa sa sinabi ko. Bakit pati si Sir?

"What?! You just said that to scare him?!" sigaw bigla ni Sir. Problema nito? "I even let you defend yourself because I thought it was true!"

"Huh?"