I woke up still feeling a bit dizzy. Medyo mabigat pa rin ang katawan ko pero hindi na kasing-bigat noon. Nalanghap ko ang pamilyar na amoy ng ospital. Nang imulat ko ang aking mga mata ay bumungad sa akin ang puting kisame. Ipinilig ko ang ulo ko sa tabi at nakita ang kapatid kong payapang natutulog habang nakahawak sa kamay kong may nakakabit na dextrose.
I parted my cracked lips and called his name. Napabalikwas siya agad at gulat na napatingin sa akin. "A-Ate, gising ka na? Te-teka... tatawag muna ako ng nurse—"
Hinawakan ko ang kanyang pala-pulsuhan kaya natigilan siya. Kahit nanunuyo ang mga labi ay pinilit ko pa ring ngumiti. "I'm fine, Skylen..."
He shifted from his seat a bit. Inayos niya ang pagkakahawak sa aking kamay at inilagay iyon sa pagitan ng dalawa niyang kamay. Nanatili pa rin ang pag-aalala sa kanyang mga mata.
"Ilang oras na akong tulog?" mahinahong tanong ko sa kanya.
Bakas ang pag-aalinlangan sa kanyang mukha kaya napaku
Today is the second day of my second semester in third-year college. Naging mahirap para sa akin ang nagdaang taon ngunit nalagpasan ko naman ito. Somehow, I managed to recover from my downfall and retained my scholarship for the past two semesters. It was indeed a very tough year for me, but I got through it and moved on. It's been a year since I last saw Caleb, too. Naiwan pa rin sa kanyang inbox ang last text message ko. Somehow, I feel relieved about it. I did not have any distractions and I have nothing to worry about. Some say it's painful to wait for someone while others say that it's more painful to try to forget someone. But for me... the worst pain comes when you don't know whether you should wait or just forget. He's always been that way to me. Bigla-bigla na lang siyang susulpot tapos bigla-bigla na lang ding mawawala. Bigla-bigla na lang siyang magpaparamdam at bigla-bigla na lang ding maglalaho. I sighed at my emotional train of thoughts. Kakatapos lang
The next days felt so unreal. Sinulit nga ni Caleb ang mga natitirang araw ng kanyang bakasyon. Hinihintay niya ako every dismissal at sinasamahan niya akong magreview sa café kung saan ako nagta-trabaho dati. Simula kasi noong nagkasakit ako ay hindi na talaga ako pinabalik ni Mommy sa part-time job ko kaya naman dumadayo na lang ako dito after class upang dito mag-aral. Minsan ay sinasamahan ako nila Ivory dito pero madalas ay ako lang talagang mag-isa. "Sasamahan ka ba ulit ni poging sundalo mag-aral sa cafe?" kuryosong tanong sa akin ni Tati. I slowly nodded. "Yeah... he texted me earlier." "Kailan daw ang alis ng baby boy mo?" tanong naman ni Rafael. I sighed. "Probably next week or the other week..." matamang sinabi ko. Pabiro akong kinurot ni Ivory sa tagiliran. "Wow, hindi man lang itinanggi! Malandi ka talaga, Gella! Sana all anak ng Diyos!" pang-aasar niya. "Hindi naman kasi talaga..." I denied. Napahalakhak na lang ako dahil
Naging busy ako dahil sa internship namin kaya hindi ko na rin namalayan ang mabilis na paglipas ng panahon. When he went out from the military academy, he immediately sent me a text message. Dahil sa sobrang busy ko sa trabaho ay late ko na itong nabasa at na-reply-an ko na lang ito nang matapos na ang shift ko para sa araw na iyon. Ako: Sorry, kakabasa ko lang ng message mo. Busy kasi ako kanina for clinical internship :) Nagulat ako nang wala pang isang minuto ay mayroon na agad siyang reply sa akin. Binuksan ko ito at agad na binasa. From: Caleb Avanzado Where do you work? Pupuntahan kita d'yan. I bit my lower lip as I typed my reply. Ibinigay ko agad sa kanya ang pangalan ng ospital at pansamantala munang naupo sa may lobby. Sinulyapan ko ang cellphone ko nang makitang wala pa rin siyang reply sa text ko pagkalipas ng halos sampung minuto. "Oh, Gella! Hindi ka pa ba uuwi?" tanong sa akin
Habang nasa byahe kami pauwi ng bahay ay nakapagtatakang tahimik lang si Mommy. I've already mentally prepared myself for her long reprimands but I wonder why she remained silent the whole trip. Nang makapasok kami sa bahay ay nagulat ako nang bigla niya akong hampasin sa braso. "Bakit hindi mo pa sinasagot ang lalaking iyon, Gella?" pagalit na sabi niya.Hindi agad ako nakabawi sa sinabi niya. "H-huh?""Wala ka bang utang na loob? Sinagip niya ang buhay mo noon! Hindi lang din ang buhay mo ang sinagip niya! Niligtas niya rin ako from another possible interaction with your father! Ilang taon ka na palang nililigawan tapos hindi mo pa rin sinasagot? Kailan mo balak sagutin kung ganoon? Kapag puti na ang uwak?" sermon niya.Napakurap-kurap ako sa gulat. "Mommy, hindi ko siya sasagutin para sa ganiyang dahilan! I want to date the person I truly love! I want to date someone I would marry someday!"She rolled her eyes. "Whatever you say, Georgianna! Basta pagk
Overall, the whole trip was unforgettable. The magnificent flower farm was full of different kinds of flowers in different colors. It is covered by pine-fringed mountains and vegetable farms. We can even see Mt. Pulag and Mt. Timbak from a distance. Ang pinakanakaagaw talaga ng pansin ko sa lahat ng tanawin ay ang cabbage roses. For me, they were the most unique and most beautiful ones there. Dumaan muna kami sa ancestral house nila Caleb upang kunin ang aming mga gamit. Nagpaalam na rin ako kay Aling Henya at sa ilang mga kasambahay na nagsilbi sa akin. Buong biyahe pauwi sa Maynila ay tulog lang ako. Nagising lang ako nang maramdaman na ang init ng panahon mula sa labas. Hinubad ko agad ang suot kong coat at sinulyapan si Caleb. Seryoso lang siyang nagmamaneho at pasulyap-sulyap lang sa akin mula sa rearview mirror. "Caleb, itabi mo muna ang sasakyan. I'll take over so that you can rest for a while.” His lips immediately protruded when he saw the smug look on my fa
Maaga akong pumasok sa ospital para sa shift ko ngayong araw. Sabay rin kaming nag-lunch ni Ivory sa cafeteria ng ospital. "Magkikita ba kayo ng jowa mo mamaya? Balita ko nakauwi na raw siya, ah?" tanong sa akin ni Ivory pagkaupo pa lang namin sa isang bakanteng table."Hindi ko siya jowa," I corrected her. "Kanino mo nalamang nakauwi na siya?"“Na-chika ko lang sa mga nurse na nakakita sa kanya rito kagabi.” She dramatically rolled her eyes at me before biting at her sandwich. "Bakit nga ba hindi mo pa sinasagot iyon? Ang tagal nang nanliligaw no'n sa'yo, ah?"Nagkibit-balikat ako. "Ewan ko…”She looked confused at my answer. "Bakit hindi mo na lang basted-in kung ayaw mo naman pala?"Sumimsim muna ako sa aking kape bago sumagot. "Ewan ko. Ayoko rin..."She chuckled. "Ewan ko sayong gaga ka! Takot ka lang sa commitment!"Napanguso ako dahil sa sinabi niya. "Hindi naman sa takot... Hinihintay ko lang siguro 'y
Ang mga sumunod na araw ay tila naging isang magandang panaginip para sa akin. I've never felt this happy in my life before! Akala ko ay kuntento na ako noong nanliligaw pa lang si Caleb sa akin, pero iba pa rin pala ang pakiramdam kapag may commitment na sa isa't isa. So ito pala 'yong pakiramdam nang may label, ano? Caleb has been visiting me every day at school at madalas ay sabay rin kaming nagla-lunch kasama si Ivory. Nagpanggap pa nga siyang hindi niya kilala si Caleb noong una at tinanong-tanong pa siya ng kung anu-ano kahit naikwento ko naman na iyon sa kanya dati. Ipinakilala ko rin si Caleb kay Tati noong huli niya kaming binisita rito sa school. Nagta-trabaho na kasi siya bilang nurse kaya hindi na kami masyadong nagkikita. Mag-iipon daw muna kasi siya upang makapag-enroll na rin sa medical school at makahabol sa amin. Ipinakausap at ipinakilala ko na rin noon si Caleb kay Rafael through video call. Kahit kilala na niya ito ay nagkunwari pa rin siyang ngay
"Ano nga palang ginagawa mo rito?" tanong ko kay Archi nang bahagyang mahimasmasan. Pinasadahan niya ng daliri ang kanyang buhok habang seryosong nakatingin sa akin. He loosened his navy blue neck tie a bit and folded his sleeves up to his elbows. "I'm working as an engineer at your company..." he answered. Marahan akong tumango bago sumimsim sa kapeng in-order niya para sa akin. "Kumusta na nga pala si Emil? Wala na akong balita roon, ah?" "Nag-aaral ng masteral sa US. Balak niya raw kasing magtayo ng sariling firm dito sa Pilipinas," sagot niya. Namamangha akong tumango. Akalain mo nga naman itong si Emil, dati ay panay lang pagka-cutting noong senior high. Hindi mo talaga mahuhusgahan ang isang tao base sa kanilang nakaraan at pinagdaanan. Muli kaming natahimik nang maubusan ng topic. "Ikaw? Ano nga palang ginagawa mo rito?" Natigilan agad ako dahil sa tanong niya. I cleared my throat. "Pi-pinapunta ako sa opisina."