"Tatlong pang-ibaba ang sinusuot ko dahil pinagnanasahan mo ako, brief, boxer shorts, pants. Nakakahiya naman," asar niya pa lalo kaya padabog akong naupo sa kama. "Kawawa naman yung magiging baby mo, walang milk na maiinom sa'yo—" "Zai!" Galit na galit kong sabi dahilan para tumawa siya. "Meron akong boobs! Hindi ako flat!" Masungit na sabi ko. "May nipple naman, pwede na—" "Sabing may boobs ako!" Tumawa siya at sumusukong tumango. "Okay sabi mo eh," ngising sabi niya. Isang linggo ang nakalipas mula ng gabing 'yon ay nanatili lang ako sa bahay dahil sa pamamanas ng paa ko, tamang lakad lakad lang. Hanggang sa isang gabi ay nagising ako dahil sa sunod sunod na pagtunog ng cellphone ko. Wala pa si Zai ah, ala una na ng madaling araw. Inabot ko ang cellphone ko at tinignan ang mga messages, pati emails ko meron kaya naman nagtataka kong binuksan ang mga 'yon. Sino na naman ba 'to? Ngunit nang makita ko ang files at video ay naalala ko ang bilin ni unknown c
Lumipas ang minuto ay hindi pa nila ako dinala sa delivery room dahil kulang pa raw ang lapit ng bata dahilan para sa labor room ako dalhin, panay ako daing dahil sobrang sakit talaga ng tyan ko. "L-Lauren." Nang marinig ang tinig ni Zai ay sinamaan ko siya ng tingin. "U-Umalis ka sa harapan ko." Masama ang loob na sabi ko sa kaniya dahilan para magulat ang ipakita niyang emosyon. He looked so tired, stress, exhausted but I saw how he enjoyed every night he goes home late. I cursed him for that, gumaganti ba siya sa akin? "What's the problem? Sorry hindi ko nasagot yung cal—" "Umalis ka sabi rito sa harapan ko!" Sigaw ko. "S-Simula ngayon h-hindi mo kailangang ipilit yung sarili mo sa akin." Mariing sabi ko ang luha sa mata ko ay derederetsong tumulo na kahit anong galit ko ay iyak pa rin ang mas nangingibabaw dahil nasasaktan ako. "Lauren, I'm sorry." Mahinahon na sabi niya. "Manganganak akong mag-isa, hindi kita kailangan." Malamig na sabi ko. "Nandito na ako, ku
"Bakit hindi mo nasagot ang tawag ko? Busy ka sige ayos lang." Mariing sabi ko. "Lauren ano ba nangyari? Did you fell? Did you slipped?" Ngumisi ako sa tanong niya at masama ang loob kong tinitigan siya habang pinapahid ang luha ko. "I fell." Mariing sabi ko. "I fell for your trap, and I'm hating you more than you did." Ngumisi ako muli ngunit niloko ko ang sarili ko nang sunod na mangyari ay derederetso akong humikbi at walang nagawa kundi humagulgol. Parehas kaming natahimik nang mga sandali na 'yon, at nang sandali rin na kumalma ako ay nagtawag ako ng nurse para dalhin ako sa anak ko. Nasa wheelchair ako habang nakasunod lang si Zai sa likuran namin. Nang makarating sa lagayan ng anak ko ay naluha ako ng makita ko kung gaano karaming apparatus ang nakakabit sa kaniya, gustong gusto ko siyang lapitan pero hindi kami pinayagan. "B-Baby," pagtawag ko rito. "I talked to them, pwede niyong lapitan pero huwag niyong hahawakan." Ate Mia came out of my son's room and helped m
"Kaya kong maglakad, magsama kayo." Pikon na pikon kong sabi at naglakad na nang bumukas ang elevator. "H-Huh?" "Lauren, mabibinat ka maupo ka nga." Sermon ni Zai at isinunod sa akin ang wheel chair kaya ngumiwi ako at patuloy na naglakad not until I felt the loss of my balance because he pushed the wheel chair with full force on the back of my knees. "Zai!" Galit na gitil ko lalo na ng bumagsak ako muli sa wheel chair. "Makinig ka na lang." Nauubusang pasensya niyang sabi. Nang makarating sa room ay ngumiwi ako, ngunit ng maabutan ko ang nurse na pinupunasan ang anak ko ay awtomatiko akong lumapit. "Ma'am hindi po pwede, distansya po dahil mahina ang resistensya ng bata." Mabilis akong umatras ng sabihin 'yon ng nurse. "Oh sorry." Bawi ko agad. "Is he okay?" Tanong ko. "Ma'am sa ngayon po doctor na po muna ang kakausap sa inyo sa lagay ng baby niyo ha," wika nitong nurse halatang kinakabahan. "H-Hindi ko rin po kasi alam dahil taga-alaga lang po ako sa nurse
"Missis sobrang bawas na bawas ang timbang ng baby niyo at tanging supplements through iv lines na lang ang nagbibigay nutrisyon sa kaniya." Napayuko ako dahil hindi ko matanggap ngunit alam ko na nangangayayat nga ang baby ko. Hindi rin siya umiiyak at hindi siya gaano gumagalaw, ngunit magtitiwala na lang ako sa anak ko. Walang nagawa ang doctor dahil panay iyak ako, tahimik lang rin si Zai na nakaupo sa malapit sa kama ko habang nilalaro ang sing sing sa daliri niya. Kahit sobrang pagod ay hindi ko inalis ang mata ko sa baby ko, pinanood ko ang bawat paghinga niya, inilapit ko na nga ang isang upuan sa incubator ng anak ko huwag lang ako malayo sa kaniya. Madaling araw ay bumalik ang doctor niya, bumalik ako sa kama tulad ng inutos nito. Nang buhatin nito ang anak ko ay kusa akong naluha ng ilapit nito ang baby ko sa akin, halos magpigil hikbi ako ng maramdaman ko ang init niya sa dibdib ko dahilan para dahan dahan at maagap ko siyang akapin. "B-Baby.." Lumapit si Zai at d
Makalipas ang ilang oras ay dumating si Zai at may dala-dala na pagkain, tinignan ko lang ang hawak niya. "Kumain ka na muna, hindi ka pa kumakain simula kanina." Mahinahon na sabi niya, ang boses ay parang katatapos lang umiyak.Wala namang gaanong tao ngayon dito sa pwesto ko sa harapan ng anak ko, dahil nasa loob sila ngayon ang bilang na bisita para magkape. "Umalis ka sa harapan ko, hindi ako gutom." Gitil ko at iniiwas ang tingin doon."Uminom ka ng tubig—""Ayaw ko nga 'di ba?!" Itinapon ko ang dala niya at sinamaan siya ng tingin, tumayo ako at iniwan siyang nakatayo doon.Pumasok ako sa loob at nakita ko ang mga tao na nakatingin sa akin kaya iniiwas ko sa kanila ang tingin ay dumeretso sa kitchen. "Mommy, ipalabas niyo na lang yung foods and drinks. Ayokong nai-invade yung privacy sa bahay nila ate, sa labas na rin ang mga mesa maluwag." Suhestyon ko."Sige anak," tumikhim ako at dumeretso sa coffee machine. Kumuha ako ng cup at pinindot ang espresso sa choices bago ko hinin
"It's true, they let her live, i-ilang linggo pa ang dumaan bago ko nalaman." Nakagat ko ang ibabang labi ng maluha. "After exam, she invited me over to her house. We ate with her family, she looks so happy that's why I didn't notice. After that she wants me to sleepover to her house— hahaha wait lang ha." Biglang sabi niya at pasimpleng pinahid ang mga mata. "Gustong gusto ko siyang samahan sa kwarto niya, pero nagbago bigla ang isip niya. Matagal niya pa nga akong niyakap, yakap na sobrang higpit tapos nakatulog pa siya dahil maaga pa. Pero kinakabahan na ako no'n, pero hindi ako nabahala kasi kasama ko siya." He paused for a moment before glancing at me. "Tapos nang 11 PM na pinauwi niya na ako dahil may gagawin pa raw siya, I didn't know it was our last time to smile and laugh together. Madaling araw, nakatulog na ako no'n tumatawag ang mommy niya sa akin." He wiped his cheeks. "Tapos binalita niya ang nangyari sa kaniya, she took her own life kasi hindi niya ma-handle.
Pagkarating sa hotel room na tinutuluyan namin ay nakita ko kaagad si Zai na tahimik lang na nakaupo sa sala. Huminga ako ng malalim at iniiwas sa kaniya ang tingin tsaka ako naglakad papasok ng kwarto. I held the door knob and twisted it slowly, trying to make myself stop from breaking down in front of him so I could easily leave. After making myself calm I entered the closet to fix my clothes. Inilabas ko ang maleta at tsaka ko inilagay doon ang mga gamit ko, ngunit ng pumasok siya ay kusa siyang natigilan. "Lauren." He called me calmly. "A-Aalis ka?" He questioned, started playing his ring on his ring finger and twisting it back and forth. I went silent because I wanted to calm and not to get freak. After packing my things, I closed my suitcase before standing straight and lifting my things. He was watching me, every detail. "May rason pa ba para manatili?" I inhaled and asked the question, he whispered something that I didn't understand but he bit his lips and locked his
=ELVIRA’S POINT OF VIEW=[2 Years Later…]“Pa naman! Yung shoes mo kasi!” bulyaw ko kay papa nang bababa na kami ng Van sa bagong bahay na binili ko sa Pinas. Graduating na kasi si Clayn na naisipang magpaiwan sa Pinas.“Tsk, sandali kasi anak…”“Jusmiyo! Nagkapera na’t yumaman balasubas pa rin ang ugali!” bulyaw ni mama at hinampas si papa sa likod kaya napangiti ako.“Papa magagalit na naman si Clayn kapag na-late ka! Sino sasama sa kanyang umakyat!” reklamo ko at nagmamadaling kinuha ang susi sa bantay ng bahay na binili ko dito.“Sa car na!” natatarantang sabi ko ngunit bago pa man makasakay ay tumigil ang isang simpleng sasakyan sa harap ng bahay.Nang bumaba ang driver no’n ay nanlaki ang mata ko ngunit nangunot ang noo niya. “Nagmamadali kayo ate?”“Oh! Gagraduate ka di ba?!” gulat na sabi ko.“Luh? Bukas pa oy. Utak mo nasa ibang bansa pa,” singhal niya kaya napahinto ako.‘Seryoso ba?’Nakahinga ang lahat ng maluwag kaya naman napakamot ako sa sintido at pumasok sa bahay. “Na
Zian’s Point Of View Napamulat ako nang maramdaman ang kakaibang kirot sa binti ko, bahagyang nanlabo ang mata ko ngunit hindi ko makakalimutan ang mukha ni Elle na lumantad sa harapan ko. Tila kanina lang… “Ah, hmm..” It was even hard for me to speak… “Zian?” “Anak?!” Sunod kong pagkurap ay lumantad ang mukha ng magulang ko. Napapikit akong muli baka lumantad ang mukha na hinihintay ko. “M-Mom… S-Si Elle?” mahinang sabi ko at nahirapang igalaw ang braso ko kahit binti. “She’s not here, son…” sagot ni dad, nangunot ang noo ko at pinilit bumangon. ‘That’s impossible. I know I’m not hallucinating when I saw her…’ “I just saw her dad, just a while—” “A while? You’ve been asleep for three days…” mahinahon na sabi ni dad at tinuro ang paa ko. “You can’t even walk until we remove this cement.” ‘Three days?’ “She didn’t visit me?” pabulong kong tanong. Bahagya pa ngang namaos ang boses ko dahil sa pagkatuyo ng lalamunan. “She didn’t…” sa sagot nila ay labis akong nas
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Nagmadali kong sinundan ang emergency address ng cellphone niya. Pero papunta na sa ospital ang location ng cellphone niya dahilan para sumunod ako doon. Pagkarating ay napalunok ako nang makita siyang nasa stretcher at duguan. Humabol ako habang hinahapo. Hindi ko maunawaan ang nararamdaman. ‘Hindi ko alam ang gagawin ko kung sakaling mapano man siya…’ Inasikaso siya kaagad ng mga doctor at nang lalapit na sana ako ay mabilis akong hinarang ng mga pulis. “Sino sila ma’am?” “T-The girlfriend, a-anong nangyari?” kinakabahang sagot ko. Napaghawak ko ang dalawang kamay. “Ma’am, hindi pa kami makakapagbigay ng buong detalye. Pero ayon sa initial report, may nangyaring habulan sa may 7th Alley Street at nadamay ang sasakyan ng boyfriend niyo,” paliwanag ng pulis habang sinusulyapan ang dugong nakapahid sa gilid ng braso ko—hindi ko man lang namalayan na nagkaroon ako ng dugo ni Zian habang sinusubukan siyang lapitan kanina. Nanlabo ang paningin ko. Par
=Elvira’s Point Of View= Sumunod na araw ay tila gulo ang namagitan sa pamilya ko. Pagkalito, mga kwestyon na hindi masagot ng totoo. “Ang tanong ko bakit biglaan ang alis natin? Gumaganda na ang buhay natin dito oh!” gitil ni mama sa harapan ni papa. Para akong isang manekin sa harapan nila, nakatulala lang sa palitan at batuhan nila ng mga salita. “Mas gaganda naman ang buhay natin doon, mas tahimik—” “Hindi ‘yon! Bakit biglaan nga ang alis! Hindi mo nasasagot ang tanong ko! We’re already settling down again! So why leave?” nauubos pasensyang sabi ni mama kaya napapikit ako ng mariin. “It’s because of me, ma.” Sumingit na ako sa pagitan nila para hindi na sila magtalo pa. “Elle? Bakit ikaw?” tanong ni mama, naguguluhan. “Zian and I broke up,” mahinahon na sabi ko. Napahinto siya at hindi makapaniwalang tumitig sa akin. Hindi siya nakasagot at napasulyap kay papa. “May pera naman ho ako kung ‘yon ang problema, mas gaganda rin ang buhay natin sa ibang bansa. Malaki an
=Elvira’s Point Of View= I prepared a resignation letter. I have 5 days left and I don’t want to leave my work hanging. Pumunta ako sa opisina upang magpasa ng resignation letter at alam kong makikita ko siya. Pagkapasok sa office at taas noo akong lumapit sa desk niya. Unti-unti na nagsalubong ang kilay niya nang makita ako after two days. Marahan ko namang inilapag sa harapan niya ang resignation letter at doon siya napahinto. “What’s this?” malamig niyang sabi. “I’m resigning,” sobrang hina kong sabi. Nang salubungin ko ang mata niya ay napansin ko ang pasimpleng pag-igting ng panga niya. Huminga siya ng malalim. “Pati trabaho madadamay? Aren’t you being too immature, Elle?” nauubos pasensya niyang sabi kaya umiwas tingin ako. “Ang tagal mong pinaghirapan makapagtapos, para makakuha ng ganito ka-stable na trabaho. Pero dahil hiniwalayan mo ‘ko, pati ito iiwan mo?” Hindi ako nakasagot sa sinabi niya. “Answer me, Elle. Ano bang nangyayari sa’yo? I can understand if you’r
=ZIAN’S POINT OF VIEW= Pagkarating namin sa condo, hindi ko na inisip kung may makakakita sa akin habang buhat ko si Elvira. Mas importante siya kaysa sa kahit anong mapapansin ng iba. Binaba ko siya sa kama, pero hindi pa man ako nakakaupo nang lumayo siya sa akin. Niyakap niya ang sarili, nanginginig pa rin. “Elvira…” malalim akong huminga, pinipigilan ang sarili ko. “Sino? Sino ang kumuha sa’yo?” Hindi siya agad sumagot. Nakayuko lang siya, pilit na iniiwasan ang mga mata ko. “Elvira,” mas madiin kong tawag, pilit kong kinakalma ang boses ko. “Sinong gumawa nito sa’yo?” Nakita ko kung paano siya napalunok, kung paano siya bahagyang umatras sa kama na parang natatakot. Pero hindi siya sumagot. “Damn it, Elvira! Sabihin mo sa akin kung sino!” Sigaw ko, hindi na napigilan ang galit at takot ko. “Para mahuli ko, para masuklian ko ang ginawa nila sa’yo!” Sa halip na sumagot, napapikit siya at napailing. “Stop it,” mahina niyang sabi, halos hindi ko marinig.
=ZIAN’S POINT OF VIEW= “ELVIRA! ELVIRA!” Paulit-ulit kong isinisigaw ang pangalan niya, pero wala na. Naputol ang linya. Mabilis kong hinagilap ang susi ng sasakyan at halos patakbong lumabas ng condo. Wala akong pakialam kung sino ang mababangga ko. Putangina! May kumukuha sa kanya. At hindi ko alam kung saan sila pupunta. Habang nasa sasakyan, mabilis kong dinial ang isang numero sa phone. Hindi ako pwedeng maghintay lang. Hindi ako pwedeng walang gawin. “Trace a number for me. Now.” “Huh? Boss, anong number?” Binanggit ko ang number ni Elvira. Halos mabali ang daliri ko sa sobrang higpit ng hawak sa manibela. Damn it. Damn it! Biglang kumabog nang malakas ang dibdib ko. Kung anong ginawa ko sa kanya kanina, ngayon, mas matindi ang takot na nararamdaman ko. Dahil ngayon… Baka tuluyan ko na siyang mawala. =ELVIRA’S POINT OF VIEW= Ang bigat ng talukap ng mga mata ko, parang may bumabagsak na bakal sa katawan ko. Malamig ang paligid.
=Elvira’s Point Of View= “Now, tell me everything! What is it? Why did you point your gun at me?” mariing kwestyon ko sa kanya. Inabot niya sa akin ang cellphone at nasapo ang noo. “D-Does your father also borrow Clayn’s phone?” seryosong tanong ni Zian sa akin na ikinakunot ng noo ko. “Oo, bakit? A-Ano ba kasi—” “This phone is used by the founder to call someone, from below…” paliwanag ni Zian kaya umawang ang labi ko. “So it’s either you, Clayn, or your dad…” Naestatwa ako sa seryoso niyang inasik, tila tumigil ang daloy ng dugo ko. “A-Ano?” nauutal na tanong ko. “H-Hindi ko maintin—” “Naiintindihan mo. Ayaw mo lang intindihin,” mariing sabi niya kaya nanghihina akong napayuko at nasapo ang mukha. ‘Kailan pa?’ “K-Kung kaya mo pa matulog sa isang bubong kasama ako, go ahead, but if you can’t stay and breathe the same air, leave.” Ang malamig niyang boses ay labis na sinaktan ang puso ko. Pinilit ko tumayo, inabot ko ang bag ko na nasa sahig. “I-I can’t,” mahinang
=Elvira’s Point Of View= A few weeks later, napapansin ko kung gaano kaabala si Zian sa projects na hawak niya. Hindi ko naman masyadong nakakamusta ang tungkol sa napag-usapan namin noon dahil busy rin ako sa trabaho. Gumaganda na rin ang kita ko kahit papaano, tumataas ang sahod at higit sa lahat dumarami na ang projects na nahahawakan ko. Mapamaliit man o malaki. Ngunit tila mas nagtaka ako nang isang araw ay tila lumayo ang loob ni Zian sa akin. Pansin ko ang mga pag-iwas niya sa hawak ko, at ang pagdikit sa akin ay tila nabawasan. Anong mali? Anong meron? Isang gabi ay maganda ang tapos ng trabaho ko kung kaya’t naisipan kong ayain sana siya matulog sa bahay namin ngunit… “Sa inyo? Okay lang ba kung sa condo ko na lang?” tanong niya. “P-Pwede naman,” mahinahon na sagot ko, pilit na dinedeadma ang tila may pagkamalamig niyang tugon. Nakakapagtaka… “Hmm, okay. Let’s go?” tanong niya kaya matipid akong ngumiti at sumama sa kanya. Humawak ako sa braso niya nang m