Bella's POV Ilang linggo na ang nakakalipas pero wala pa ring lead ang mga pulis kung sino nga ba ang mastermind sa pagtangka ng buhay ko. Suspect lang ang mga Montalvo at si Francine pero wala kaming pruweba na magtuturo na isa sa kanila ang nag-utos na pagtangkaan ang buhay ko. Ilang araw bago ang insidenti ay nakaalis na si Francine sa bansa, ang parents naman ni Adrian ay nasa America habang si Adrian ay nasa rehab at bantay sarado ng mga pulis. Damian promised me na hindi niya hahayaang walang managot sa nangyari sa akin. Kahit isa sa mga gunman ay wala ring nahuli at hindi rin sila matunton dahil hindi sila makilala at ang gamit nilang sasakyan at motor ay hindi nakarehistro. Mas dumoble pa ngayon ang bantay ko sa condo pati na ang sa pamilya ko. "Damian, sige na. Puntahan na natin sila sa ospital." Pagpupumilit ko. Nakaupo lang si Damian sa couch at kumakain ng biko kalamay. Kakaluto ko lang noon at nilantakan kaagad ni Damian. "Muffin, let's just stay here, okay? I
Bella's POV Pagkarating namin sa ospital ay dumiretso kami kaagad sa kuwarto ni Kuya Arturo. Nagulat sila ng asawa niya nang makita nila kaming bumisita. Pinakilala ko ang parents ni Damian sa kanila at nag-usap sila. Habang nag-uusap sila ay umupo naman ako sa couch para mag-order ng foods namin for dinner. "What are you doing, Muffin?" Tanong ni Damian nang makaupo ito sa tabi ko. Sinilip pa nito ang ginagawa ko sa phone. "Uhm. Mag-oorder ako ng food para pagdating natin mamaya sa bahay ay nakahanda na ang pagkain. Ipapadeliver ko nalang sa bahay mamaya." Sagot ko sa kanya habang naghahanap ng restaurant sa isang delivery app. "Okay na ang food. I called my friend. You don't have to worry about that." Sagot ni Damian sa akin. Napatingin naman ako sa kanya, "nakakahiya naman sa 'yo--" He cut me off. "Hey, why are you saying that? Hindi ka dapat nahihiya sa akin, besides, maliit na bagay lang naman 'yon." Kalmadong sabi nito. "Palagi kasing ikaw ang nagpo-provide sa ak
Bella's POV Ilang buwan na ang nakakalipas pero hindi pa rin namin tukoy kung sino ang nagtangka sa buhay ko. Mariing itinanggi ng mga Montalvo na hindi sila ang may gawa no'n. Sumumpa ang Tatay ni Adrian na hindi sila ang may gawa noon dahil namumuhay na sila ng tahimik sa America, as for Adrian, ang sabi ng mga pulis na nakabantay sa kanya ay wala itong nakakausap na iba maliban nalang sa nurse at doktor na tumitingin sa kanya. Hindi rin naman ito makausap ng maayos kaya sigurado sila na hindi si Adrian ang may pakana. They reviewed the CCTV footage para lang makasigurado sila na wala itong nakakasalamuhang ibang tao. For Francine naman, hindi na siya mahagilap ngayon. Ang sabi ng manager niya ay nag-ibang bansa raw ito para matahimik na ang buhay niya. Malayo raw sa bashers at para raw tuluyan na itong makamove on kay Damian at sa mga nangyari. Ngayon ay wala na kaming ibang maisip na suspect na pwedeng gawin 'yon sa akin. Tinitingnan din ng mga pulis ang ibang pwedeng maging
Bella's POV Pangalawang araw na ngayong hindi umuuwi si Damian. Sobrang dalang din nitong magmessage sa akin. Kahit na alam kong kailangan siya ng kaibigan niya ngayon ay nag-aalala pa rin ako para kay Damian. Gaano ba siya ka kailangan ng kaibigan niya at hindi ito makauwi o makatawag o message man lang? Nasa life and death situation ba sila? Kahit ayaw ko mang mag-isip ng masama pero may pumapasok talagang negative thoughts sa akin. Sanay naman akong hindi palaging tumatawag o text sa akin si Damian pero magkaiba ngayon. Noon kase alam kung nasa trabaho ito o hearing kaya hindi siya palaging nakakatawag at nakakatext. Hindi siya nakauwi at hindi ko alam kung nasaan siya ngayon. Ang alam ko lang ay nasa kaibigan niya siya. Mabuti rin sana kung alam ko kung ano ang dahilan niya kung bakit siya naroon at baka mapanatag pa ang loob ko kahit papaano at hindi na ako mag-isip ng kung anu-ano. I called Jane earlier, hindi raw papasok si Damian sa opisina. Tinanong ko si Jane kung naga
Bella's POV Inaayos ko ang lunch bag ni Damian ng may tumawag sa phone ko. Unknown number. Hindi ito pamilyar sa akin kaya hinayaan ko lang itong magring. Nang mag end ang call ay ni-open ko ang phone ko at ni-check ang number. May message pala ito sa akin bago siya tumawag. "Hello, I'm Shane. Is this Ysabella? This is important please. Can I call you?" 'Yon ang unang message nito. "It's about Ms. Kathnisse. Please, can I call you? Importante lang po sana." 'Yan naman ang second message niya. Kaagad akong nagtype para magreply sa kanya pero nagring na naman ang phone ko. Sinagot ko ito kaagad. "Hello? Is this Ysabella po?" Aniya. "Y-yes. Ano po ang nangyari sa kaibigan ko?" Nag-aalalang tanong ko. "Uhm. She's fine. I'm sorry to call you this early in the morning. Did I bother you?" "No, no. Hindi ko lang kaagad nabasa ang message mo kaya hindi ko sinagot ang tawag mo. My friend, is she fine?" "Yes and no po," she sighs, "something happened to her but she's fine. N
Damian's POV After what happened to Alejandro and Kathnisse, I realized na kailangan mong maging totoo sa nararamdaman mo. You need to do everything para sa huli ay wala kang pagsisihan. Isang beses lang tayo pwedeng mabuhay sa mundo, kapag kinuha na ang buhay na pinahiram sa 'yo ay hindi mo na magagawa ang mga bagay na sana ay ginawa mo. You will question yourself, bakit hindi ko ginawa 'yon? Edi sana ay nasa maayos akong kalagayan ngayon, o hindi kaya ay sana masaya kami ngayon. I've been thinking this for a month now. You'll never know what will happen kaya kailangan mong pahalagahan ang mga bagay na mayroon ka o 'yong mga taong importante sa 'yo. "Hijo, bakit ikaw lang ang nandito? Nasaan si Bella?" Tanong ng Tito ni Bella. I smiled nervously, hindi ko inaasahan na kakabahan ako sa araw na 'to. "Ako lang po ang mag-isa, Tito. Hindi niya po alam na nandito ako ngayon sa bahay niyo." Ani ko. Pinipigilan ko ang sarili ko na huwag iparamdam o ipakita na kinakabahan ako nga
Damian's POV Pagkadating namin sa lugar kung saan nangyari ang aksidenti ay halos hindi ako makahinga ng maayos. I don't want to think that Bella's dead body is in there. I just can't. Hindi ko kaya. "Damian?" Nag-aalalang tanong ni Audrey sa akin. "W-what if--" Napailing ko. "Damian, you need to be strong, okay? Let's-- let's check it first." Hinawakan ng mahigpit ni Audrey ang kamay ko. I exhaled deeply. Binuksan ko ang pinto ng kotse at lumabas doon. Dumating na rin ang kotse ng parents ko pati na sila Tito Nathan. May mga pulis na sa paligid at iilang mga news reporters. Mabibigat ang mga paa ko habang naglalakad. Nakita kong papalapit sa amin si Detective Diaz. "Audrey," bati nito kay Audrey at napatingin sa akin, "Attorney," he sighs. "C-can I check it?" Tumango ito sa akin, "follow me." Aniya. Sumunod ako sa kanya. Napatingin ako sa bangin, may area roon na halatang kakasunog lang. Matarik ang daanan pababa kaya hindi ko alam kung paano nila nagawang makuha
Damian's POV "Damian?" Napatingin ako sa nagsalita, I smiled immediately while tears rolling down on my face. "H-hi, Muffin." Nagtataka itong napatingin sa akin at pinunasan ang luha sa pisnge ko. "Bakit ka umiiyak? Nandito na ako. 'Di ba ito palagi ang hinihiling mo? I'm here now. Hindi ka ba masaya?" Aniya at ngumiti sa akin. Mas lalo pa akong napaiyak sa sinabi niya. Tama siya. Palagi kong hinihiling at pinapanalangin na sana ay makita ko siya kahit sa panaginip lang dahil alam kong doon lang kami pwedeng magkita at mag-usap ng ganito. "I-I'm happy, Muffin." Naiiling na sabi ko at hinawakan ng mahigpit ang kamay niya. "You should be happy, always. Kahit na wala na ako sa tabi mo. Alam mo namang mahal na mahal kita, 'di ba?" Matamis itong ngumiti sa akin. "I-I know, Muffin. I know." I bit my lower lip. Ayaw kong makita niya akong umiiyak sa harap niya. I want her to feel na masaya ako. She's slowly fading. "No! Muffin, come back!" Sigaw ko at pilit siyang hin
"Damian!" Malakas na sigaw ko. Umiiyak ako habang tumatakbo. Hinahanap ko si Damian pero hindi ko siya makita. Punong-puno ng luha ang pisngi ko. "Damian? Please, nasaan ka?" Napapaos na sigaw ko. "Anak? Anak?"Napamulat ako ng mga mata ko. Panaginip lang pala. "Damian?" Kaagad na sambit ko. Nasisilaw ako sa ilaw pero pinipilit kong hinahanap si Damian. "Anak, wala si Damian dito." Rinig kong sagot ni Papa. Mariin kong pinikit ang mga mata ko at minulat ulit. Nakita ko si Papa na nakaupo sa wheelchair. Nag-aalala itong nakatingin sa akin habang hawak ang kamay ko. "Anak? Kamusta ka na? May masakit ba sa 'yo?" Napailing ako. "S-si Damian, Pa?" Naiiyak na tanong ko. God! I need to see Damian. Kailangan ko siyang makita ngayon din. I want to hug him tight and tell him that I love him so much. I want to tell him na naaalala ko na siya. Naaalala ko na ang lahat. "Anak, bakit mo hinahanap si Damian? And why are you crying?" "P-papa," kinagat ko ang pang-ibabang la
Ysa's POV Nang magising ako ay dumiretso ako sa banyo para maghilamos at para makapagbihis na rin. Pagkatapos ko ay bumaba na ako para magluto ng agahan namin. Wala kaming kasambahay ngayon at naka day-off kaya hindi muna ako pupunta sa rancho para maasikaso ko rin si Papa. Habang hinihintay kong maluto ang sinaing ko ay hinuhugasan ko ang mga gulay na lulutin ko mamayang lunch namin. "Good morning." Narinig kong bati sa akin ni Damian. Nilingon ko naman siya, "good morning din. Maupo ka na muna r'yan." Ani ko at bumalik sa ginagawa ko. Maya-maya pa ay nasa tabi ko na si Damian at tinitingnan kung ano ang ginagawa ko. "Para sa lunch ba 'yan?" Tanong niya. Tumango ako sa kanya, "oo. Bigla kong namiss ang sinigang." Sagot ko sa kanya. "Namimiss ko na rin ang sinigang mo." Aniya. Hindi ko matandaan na nagluto ako ng sinigang na nandito siya. Maybe nagluluto rin ako nito noon bago ako ma-aksidenti? "Napaglutu-an na ba kita nito noon?" Tanong ko sa kanya. "Yeah, noong
Ysa's POV Pagkatapos kong dalhan ng pagkain si Papa sa kuwarto niya ay nag-ayos na ako para makaalis na rin. Pupunta akong rancho ngayon para tingnan ang mga kabayo. Hindi kasi ako nakapunta kahapon dahil binantayan ko si Papa. Mas lumalala na ang kalagayan niya ngayon. Gusto ko sana siyang dalhin sa hospital pero ayaw niya naman. I can't force him kaya wala rin akong nagawa, even Damian insisted na siya na ang bahala pero ayaw niya talaga. Pagkatapos kong mag-ayos ay nagpaalam na ako kay Papa at lumabas na ng kuwarto niya. Napatingin ako sa direksyon ng kuwarto ni Damian. "Nasaan kaya siya?" Mahinang tanong ko. Hindi ko kasi siya nakitang kumain ng agahan kanina. Nagkibit balikat nalang ako at umalis na. Habang naglalakad ako patungo sa rancho ay nakakasalubong ko ang iilang trabahante ni Papa noon, kinakamusta nila si Papa sa akin. Nakakatuwa lang na kahit hindi na sila nagtatrabaho kay Papa ay kinakamusta pa rin nila ang kalagayan niya. "You know what? May kilala rin akon
Ysa's POV "Papa, alis na po ako." Pagpapaalam ko kay Papa. "Mag-ingat ka, Anak." Ani Papa. Ngumiti ako sa kanya at humalik sa pisngi bago lumabas sa kuwarto niya. Tiningnan ko ang laman ng bag ko at baka may nakalimutan akong dalhin. Nang makita kong dala ko naman lahat ng kailangan ko ay tuluyan na akong lumabas ng bahay. Magpapa-ani ako ngayon kaya maaga akong umalis. Nakita kong nakaupo si Damian sa malaking bato at nakabihis ito. Napakunot ang noo ko. "Good morning, Muffin." Nakangiting bati nito sa akin. "Pervert!" I mumbled and roled my eyes. "Ang aga-aga mo namang nagsusungit. Hindi ka naman ganyan noon ah?" Aniya at lumapit sa akin. "Lumayo ka nga sa akin!" Inis na wika ko. Napangiwi ako ng maalala ko ang kabastusan niya nang isang araw. "Hey! I'm your boyfriend!" Giit nito. "Ano naman ngayon? That was before, Damian. Hindi naman kita maalala kaya layuan mo ako, utang na loob!" Ani ko at binilisan ang paglalakad. Sadyang mahahaba ang biyas ng lalaking ito
Ysa's POV Kinaumagahan ay maaga akong nagtungo sa rancho para makaiwas kay Damian. Naisip kong mas mabuting iwasan ko na muna siya. Hanggang ngayon ay pino-proseso pa ng utak at damdamin ko ang mga nalaman ko. Tanggap ko nang ako si Ysa Salvador at hindi ako galit kay Papa sa pagtago niya ng totoo kong pagkatao. It was for my own good, however, it was not good for the one I've left behind dahil inakala nilang namatay ako sa aksidenti. "You're early." Ani Damian. Napabuga ako ng hangin. Hindi ako nagsalita at hinaplos lang ang mukha ni Ella, ang kabayo ko. Ella snorted. "Shhh." Mahinang wika ko kay Ella. "How are you? Okay ka lang ba?" Tanong nito sa akin. "Of course." Maikling sagot ko. "Mabuti naman kung ganoon," aniya, ramdam kong naglakad ito papalapit sa akin, "samahan na kita rito. Wala naman akong ginagawa." Aniya at tumayo sa gilid ko. Hindi ko siya tiningnan at bahagyang tumalikod sa kanya. "Pwede ka naman ng bumalik sa Maynila. Your work is done here." Sabi
Ysa's POV "Papa?" Tawag ko sa kanya. He smiled at me nang makita niya ako. Tinaas niya ang kamay niya kaya lumapit ako kaagad para hawakan ito. Umupo ako sa gilid ng kama niya. "Alam mo na?" Tanong nito. Tumango ako kay Papa. Pinisil nito ang kamay ko. "You know I will do everything for you, right?" "Oo naman, Papa." Nakangiting wika ko. "I know I was wrong. I was selfish for keeping your true identity. Patawarin mo ako, Anak. Natakot lang akong may masamang mangyari sa'yo ulit. You almost died and it was a miracle that you survived that accident," panimula ni Papa, bumuga ito ng malalim na hangin bago nagsalita ulit, "I was in Manila for a business trip. I went to my old friends house malapit kung saan naganap ang aksidenti. Nasa gilid kami ng kalsada noon para magpahinga muna nang makita kita. Duguan ka at parang wala sa sarili. Naglalakad ka lang. I asked you kung saan ka nanggaling at kung ano ang nangayari sa'yo. I only heard you calling Damian. Tinulungan kita at s
Ysa's POV Nakarinig ako ng katok sa pinto kaya nilapag ko muna ang librong binabasa ko sa mesa. Binuksan ko ang pinto at nakita kong nakatayo sa harap ng pinto si Damian. His expression is serious but I can see tension in his eyes. "Can we talk privately?" Kalmadong wika nito. Napatango naman ako sa kanya at mas binuksan pa ang pinto ko para makapasok siya sa kuwarto ko. Hindi ko alam kung ano ang pag-uusapan naming dalawa. Siguro ay tungkol ito kay Papa or baka sa mga maiiwan ni Papa. He knows that my father will not live long. Baka nag-usap na rin sila ni Papa tungkol doon. Nang naisara ko na ang pinto ay nakita ko si Damian na nakatingin sa picture namin ni Papa na nakalagay sa maliit na mesa ko katabi ng kama. Seryoso niya itong tinitingnan. Tumikhim ako kaya napatingin siya sa akin. "You look both happy in that picture." Komento nito. I glanced at my picture with my father. Bahagya akong napangiti. "Hmm. Yes. That was taken last year," sagot ko sa kanya, "please si
Ysa's POV Nasa parking lot na kami ng airport ngayon dahil hinihintay namin ang pagdating ni Damian. Alas dyes pa ng umaga ang hearing ng kaso. Maya-maya pa ay tinawagan na ni Damian si Manong Juan para sabihing naghihintay na ito sa harap ng gate kaya pina-andar na ni Manong Juan ang kotse. Nakita ko na si Damian. Nakasuot ito ng grey suit niya at may hawak siyang luggage. Napatikhim ako at umayos ng upo. It's been 2 weeks since I last saw him. Palagi ko pa rin siyang napapanaginipan. I don't know why pero sa panaginip ko ay parang matagal ko na siyang kilala. He was always smiling at me and he was always calling me "Muffin". "Good morning, Attorney! Kamusta ka na?" Tanong ni Manong nang makalabas ito at sa kotse. Nakababa ang bintana ng kotse kaya narinig kong nagsalita si Manong. Damian glanced at me. Tipid naman akong ngumiti sa kanya. "I'm fine, Manong. How are you?" Magalang na sabi ni Damian. "Nako! Okay pa sa okay, Attorney!" Natatawang sagot ni Manong at binuksan
Ysa's POV Nasa malapad na hardin ako. Punong-puno ito ng mga bulaklak. Napangiti ako ng may mga dumapong paro-paro sa kamay ko. Tinaas ko ng bahagya ang kamay ko at mas marami pang lumapit sa akin na mga paro-paro. "Wow!" Namamanghang wika ko. Humangin at nilipad ang buhok ko. Napatingin ako sa lalaking nakatayo ilang dipa lang mula sa akin. Natatakpan ng malaking camera ang mukha nito. "1, 2, 3, smile!" Masiglang wika nito. Kaagad akong napangiti habang nakatingin sa camera. Ilang shots ang ginawa niya bago unti-unting binaba ang hawak na camera. Hinihintay kong maibaba na niya ng tuluyan ang camera niya para makita ko ang mukha niya. He sounded familiar to me. Nang maibaba na niya ang camera ay ngumiti ito sa akin. His face is blurry but I know he is smiling. "You're so beautiful, Muffin." Malambing na wika nito at lumapit sa akin. Hinawakan nito ang kamay ko at hinalikan. His touch is quite familiar to me. Kumunot ang noo ko. Napatingin ako sa kamay niyang nakahawak